«Արարատյան Լեռների գաղտնիքները» ... Հայ-ջհուդական 4000-ամյա պատերազմը շարունակվում է

http://bnaban.am/index.php?option=com_content&view=article&id=4376&catid=74&Itemid=418

«Արարատյան Լեռների գաղտնիքները» կամ մտացածին «հիմնավորումներ» եբրայացոց բացառիկության

Զգուշացեք, կեղծի՛ք է...

Юрий Саргсян. Тайны АраратскихГор

Յուրի Սարգսյան. «ԱրարատյանԼեռների գաղտնիքները»

Քսանմեկերորդ դարի սկիզբը կարծես բեղմնավոր է Հայ պատմաբանասիրության համար: Հայոց պատմության, հնագիտության և լեզվագիտության բնագավառներում մի շարք հայտնագործություններ կատարվեցին: Աստիճանաբար հաստատվում է , որքաղաքակրթության ակունքներում կանգնած է Հայ ժողովուրդը և Հայկական լեռնաշխարհը, Հայերը սկսում ենհասկանալ, որ իրենց լեզուն ու իրենց երկիրը աշխարհում ամենահնագույնն են, որ դարեր շարունակ կեղծվել է այդ իրողությունը` հնագույն պատմության մասնագետներիկողմից (որոնք էական գերակշռությամբ՝ ազգությամբ եբրայացիներ(еврей) են (այսինքն ջհուդ)):

Հայերը հասկացան, որ աշխարհի հնագույն պատմությանմասնագետներին արդեն վաղուց հայտնի է, որքաղաքակրթության կենտրոնը Հայկական լեռնաշխարհն է, ևայդ մասնագետները ժամանակ առ ժամանակ ստիպված ենլինում հայտարարել որոշ ճշմարտություններ, որոնք արդենհայտնի են դառնում հայերին, բայց դեռ մասսայականությունչեն վայելում: Եվ ահա հայերի բացահայտումներին զուգահեռ, սկսեցին տպագրվել զարմանալի գրքեր` հիմնականում ջհուդպատմաբանների կողմից, որտեղ արվում են նորագույնպատմական բացահայտումներ, սակայն որոնք ունեն մինպատակ` առաջ անցնել հայ ուսումնասիրողից և ինչքանկարելի է կեղծել այդ բացահայտումը, կամ շատ փոքրճշմարտության հետ մատուցել ինչքան կարելի է շատ կեղծիք: Այդ կերպ փորձելով մեկ անգամ ևս խճճել` վերջնականճշմարտությանը հասնելու ճանապարհը:
Ես ուզում եմ խոսել երկու նմանատիպ գրքերի մասին, որոնցհայտարարված նպատակը հայագիտականբացահայտումներն են` կեղծ հայրենասիրական քողիտակ:Առաջին գիրքը Փրոֆեսոր Յովհաննէս Փիլիկեանի « «Հայ» երը, առաջին «մարդ» երը» գիրքն է, որին մենքկանդրադառնանք առանձին հոդվածով: Իսկ հաջորդը Յուրի Սարգսյանի «Արարատյան լեռների գաղտնիքները» գիրքն է, որն էլ այժմ կփորձենք քննարկել:

Գիրքը ռուսերեն լեզվով է (բոլոր մեջբերումներիթարգմանությունները իմն են), այն ունի 400-ից ավելի էջ, մեծֆորմատով, գրավիչ ու գայթակղիչ վերնագրով՝ «Արարատյանլեռների գաղտնիքները»: Հեղինակը լավ է հասկանումգաղտնիք բառի խիստ ինտրիգային բնույթը, հենց այդգաղտնիքների «բացահայտումներն» են` ընթերցողինուղեկցում գրքի վերնագրից մինչև վերջին էջը:Երբ թերթում եսգիրքն իր հնագույն պատկերներով և տեղեկատվությանառատությամբ` այն անշուշտ տպավորիչ է, իսկ երբ կարդումես գրքում այնքան շատ կրկնվող մեծատառերով գրվածհայրենասիրական ամպագոռգոռ արտահայտությունները,թվում է, թե` սա հեց այն է, ինչ պակասում է հայ ընթերցողին: Ցավոք շատերի վրա, գիրքը հենց այդպիսի տպավորություն էլթողնում է, այն քննարկվում է հայրենասիրական որոշմիջավայրերում, հեղինակին կանչում են հարցազրույցների, նա արդեն կազմակերպում ու ղեկավարում է հայագիտականքննարկումներ: Ես չեմ զարմանա, եթե հեղինակը Հայերի մոտարժանանա մեծ պատիվների, քանի որ մենք ունենքնմանատիպ բազմաթիվ նախատիպեր, զօր օրինակ. լուր է տարածվել, որ սույն թվականի դեկտեմբերի 1-ին Նյու Ջերսիում տեղի կունենա հանդիսավոր արարողություն, որտեղ Միացյալ Նահանգների Հայ Դատի հանձնախումբը (ANCA) կպարգևատրի Ռիչարդ Հովհաննիսյանին՝Վահան Քարդաշյան հեղինակավոր մրցանակով, բարձրագույնս գնահատելով նրա կողմից կատարված հայագիտական դասախոսություններն ու հրապարակումները: Եթե ոչ բոլորին, ապա մեծամասնությանն է ծանոթ Ռիչարդ Հովհաննիսյան անունը, որը պարզապես ջանք չի խնայել, որպեսզի կարողանա խեղաթյուրել Հայազգի հազարամյակների պատմությունն ու ծագումնաբանությունը, հայազգի Հայկական լեռնաշխարհում բնիկներ լինելու փաստերը…:

Իսկ ամենաակնառու օրինակը Գրիգոր «լուսավորիչ» կոչվածն էր, որ կարողացավ հիմնավորապես ոչնչացնել Հայ ժողովրդի պատմությունն ու մշակույթը և սրբացվեց հենց նույն ժողովրդի կողմից:

Հենց սկզբից հայտարարեմ, որ Յուրի Սարգսյանի գրքիիրական նպատակը՝ հայերի մեջ ներդնել եբրայացի (ջհուդ) ժողովրդի աստվածային լինելը և ամենակարևորը՝ նրանցծագումը Հայկական լեռնաշխարհից: Այո, չեք սխալվում, ջհուդների ծագումը Հայկական լեռնաշխարհից: Այս կեղծ գաղափարը իհարկե նոր չէ, այն սիոնիստականկազմակերպության ամենակարևոր գաղափարներից է, որովէլ հիմք է դրվում ջհուդների նախահայրենիքըՀայկականլեռնաշխարհում տեղակայելու գաղափարին, և ահա այդնախահայրենիքն էլ սիոնիստները մեծ տեմպերով ազատումեն Հայերից: Բնականաբար, մինչև նախահայրենիքտեղափոխվելը պետք է աշխարհին համոզեն, որ դա հենցիրենց պատմական հայրենիքն է (որի փորձը նրանք արդենունեն): Ցավոք այս կեղծ գաղափարին էլ լծվել է ՅուրաՍարգսյանը:Որպեսզի ասածս աբսուրդ չթվա, անմիջապեսանցնեմ ապացույցներին:Գրքի առաջին գլխում, որը կոչվում է «Սկիզբ», հեղինակըներկայացնում է աշխարհի և մարդու ստեղծման մասինպահպանված ամենատարբեր ժողովրդների առասպելներնուպատմությունները, որոնց քննարկման շնորհիվ անում է հետևյալ եզրակացությանը՝ ժամանակակից քաղաքակրթության ծննդյան միջավայրը Մերձավոր Արևելքն է, լեռներ և լեռնաշղթաներ, որոնք կազմում են կիսաղեղ և ներգրավում են Զագրոսի մասիվը արևելքում, Արարատը և Հայկական Տավրոսը հյուսիսում, ինչպես նաև Սիրիայի,Լիբանանի և Իսրայելի լեռները արևմուտքում:
Կարդալով այս տողերը, սկզբում ուշադրություն չդարձրիհեղինակի կարծես թե աննկատ արված հայտարարությանը (Իսրայելը քաղաքակրթության հայրենիք համարելը), սակայնկարդալով ամբողջ գիրքը, հասկացա, որ սա այն հիմնաքարն է,որով էլ հեղինակը սկսում է ընթերցողին ներարկել իրցանկալին իրականության տեղ:

Գրքի երկրորդ գլուխը կոչվում է «Մեծագույն գրքիգաղտնիքները», խոսքը իհարկե Բիբլիայի մասին է, որն էլհեղինակը համարում է ամենաստույգ, ամենակարևոր և ամենավստահելի աղբյուրը: Նախ հեղինակը կատարում էամբողջական հղումներ Գիրք ծննդոցից, աշխարհի ու մարդուստեղծման ամբողջ պատումները, գովերգելով Բիբլիայիսրբությունն ու կարևորությունը: Տեղեկություններ է տալիսԲիբլիայի տպագրության մասին և թե ինչքան շատ էտպագրվել Բիբլիան և ինչքան շատ լեզուներով: Միևնույնժամանակ հեղինակը զարմացած նշում է, թե ինչքան շատ հակասություններ և անպատասխան հարցեր կան այնտեղ ևսկսում է թվարկել իբր իր հայտնաբերած հակասություններնու անպատասխան հարցերը (էջ 38): Իրեն անհասկանալիորոշ հարցերի պարզաբանման համար հեղինակըմեջբերումներ է անում նաև Հոբելյանների գրքից (Բիբլիայիպարականոն հայտարարված գլուխներից մեկը) և նույնիսկ Բիբլիայի մասոնական տարբերակից (պարզվում է, որնույնիսկ մասոնները Բիբլիա ունեն):Այնուհետև հեղինակըհղում է հնգամատյանի գրեթե բոլոր գրքերը, զուգահեռ նաևՀոբելյանների գիրքը, մանրամասն ներկայացնելով ջհուդներիպատմությունը, նրանց նախահայրերին:
Հեղինակը անդրադառնում է նաև գրի ստեղծմանը,ամենաառաջիններից համարելով հրեական 22 տառանոցտառախումբը: Հպանցիկ անդրադառնալով հայկականայբուբենին, անում է հետևյալ առտառոց հայտարարությունը. «Ժամանակակից հայկական այբուբենը հավանաբարստեղծվել է հատուկ Բիբլիայի թարգմանության համար»(էջ 57):Այսինքն, էլ ինչի՞ է պետք Հայոց այբուբենը, եթե ոչ, միայնսուրբ կոչված գիրքը թարգմանելու համար, նույնիսկհեղինակն ինքը, որն զբաղվում է հայագիտությամբ և կարծեսթե արդեն «հեղինակավոր հայագետ» է, գրում է միայնռուսերեն: 
Իսկ որտե՞ղ է տեղադրված դրախտը, այս հարցը իհարկե չէրկարող չհետաքրքրել հեղինակին, քանի որ այնտեղ ապրել է Ադամը, որը ըստ հեղինակի հղած ջհուդ Դեյվիդ Ռոլի, հանդիսանում է Աբրահամի տոհմի առաջին անդամը (էջ 60), որն էլ առաջին անգամ հանդիպեց Եհովային և սկսեցենթարկվել նրան (Ադամին էլ ջհուդ դարձրին): Մանրամասնվերլուծելով բիբլիական աղբյուրը, օգտվելով նաև շումերականև աքադական աղբյուրներից, հեղինակը հայտարարում է, որՇումերը անպայման ազդեցություն է ունեցել բիբլիայի վրա, որը բացատրում է Աբրահամի Խալդեական Ուրից լինելու շնորհիվ, որտեղ էլ իբր կրթվել են Աբրահամի «ազնվական»ընտանիքի անդամները (չնայած որ այդ նույն Բիբլիան ասումէ, որ Աբրահամը մի քոչվոր ասորի էր), և ահա այդ կրթություննէլ հենց ազդել է բիբլիայի տեքստերի վրա (էջ 83): Եթե նույնիսկ ընդունենք, որ հին կտակարանը սկսել են գրել մ.թ.ա. ХШ դարից, իսկ քոչվոր ասորի Աբրահամը իր «ազնվական»ընտանիքի հետ կրթություն էր առնում շումերականհամալսարաններից մեկում` մ.թ.ա. XVIII դարում , ապա 500 տարի առաջ ստացած կրթությունն, ըստ հեղինակի «կազդեր»Բիբլիայի վրա: 
Վերջում հեղինակը Հոբելյանների գրքում հայտնագործությունէ անում. «Երկրի վրա գոյություն ունի չորս աստվածային տեղեր. Դրախտը և Արևելքի լեռը... Սինասարը և սիոնսարը....և սիոնսարը անապատի կենտրոնն է, և Սինասարը Երկրի պորտն է...»(էջ 85) և իր հայտնագործությունից հիացածհեղինակը բացականչում է. «Ահա Արարատյան լեռներիաստվածային գաղտնիքը»: Իսկ թե ինչու՞ է ջհուդական Սինաև Սիոն սարերի մասին մեջբերումը հեղինակը համարում«Արարատյան լեռների աստվածային գաղտնիքը» մնում էգաղտնիք:
Երրորդ գլխում` «Հետ դեպի ապագան»խորհրդավորվերնագրով, հեղինակը քննարկում է երկրագնդի վրա կյանքիառաջացման և աշխարհի վերջի կամ կործանման մասինեղած կարծիքները, տեղեկություններ է հաղորդում 10-րդմոլորակի՝ Նիբիրուի մասին, նշելով, որ այս մոլորակի մասինշատ լավ տեղյակ էին շումերները, որոնց տեքստերում կաննկարագրություններ երկրի առաջացման (երկու մոլորակներիբախումից) և Նիբիրու մոլորակից անունակների Երկրի վրաիջնելու մասին: Եվ ահա հեղինակը ներկայացնում էշումերական մի հնագույն պատկեր (էջ 101), «արեգակնային համակարգի պատկեր» անվանումով, որի վերծանվածգծապատկերում Արևը չգիտես ինչու ներկայացված էջհուդական Դավթինը համարվող` վեցթևանի աստղի տեսքով: Այս կեղծիքը հավանաբար արվել է ջհուդ հեղինակի կողմից, որից օգտվել է Յուրի Սարգսյանը, հավանաբար հեղինակը«չհասկանալով» այն տեղադրել է գրքում: Գրեթե ամբողջովինմեջբերելով բաբելոնա-աքքադական «Էլումա Էլիշ» էպոսը, հեղինակը անցնում է հայտնի ջհուդ` Զաքարիա Սիտչինիաշխատություններին, որը գիտական աշխարհում` հինտեքստերի հայտնի կեղծարարի հռչակ ունի: ԶաքարիաՍիտչինը գտնում էր, որ անունակները իջել են երկրի վրա միքանի կետերում (տիեզերակայաններ), որոնցից մեկըԱրարատն էր, իսկ մյուսները երևի արդեն պարզ է՝ Երուսաղեմը, Սիոն և Սինա սարերը: Իսկ Արարատն էլօգտագործվել էր միայն իր «փայլուն արտացոլող գագաթ»ի ևշրջապատում լավ երևալու համար: Այնուհետև հեղինակըանցնում է նշված ջհուդական տիեզերակայանների ՝Երուսաղեմի, Սիոն և Սինա սարերի ամենամանրամասննկարագրությանը, նշելով, որ ինչքան սուրբ տեղեր են դրանք ևառիթը բաց չի թողնում ներկայացնելու Աբրահամի՝ Իսահակին զոհաբերելու պատմությունը և խոյի հայտնվելուհրաշքը, ցուց տալով թե ինչ հրաշքներով են հագեցված այսջհուդական տարածքները: Սակայն այդքան մանրամասննկարագրելով Երուսաղեմը և նրա պատմությունը որպեսջհուդական սուրբ քաղաք, չգիտես ինչու հեղինակը մոռանումէ ասելու, որ Աբրահամը երբ ժամանեց Երուսաղեմ, այն արդենկար, հիմնադրվել էր վաղուց և ոչ մի կապ չուներ ջհուդներիհետ:

Ամբողջ գլխում հեղինակը ոչինչ չի խոսում Հայկականլեռնաշխարհի կամ Հայաստանի մասին, սակայն չգիտես ինչու վերջում տեղադրում է Հայաստանի տարածքում գտնվածարևային համակարգը ներկայացնող հայտնի բրոնզյագտածոյի պատկերը: Հասկանալի է, միայն տպավորությունթողնելու համար:
Չորորդ գլխում հեղինակը նկարագրում է մարդուառաջացումը, սկզբում ներկայացնելով Նիբիրու մոլորակիցիջած անունակների ամբողջ ծագումնաբանությունը, որոնք Երկիր էին իջել ոսկու արտահանման համար: Եվ ահա այսայլմոլորակայինները հայտնաբերում են ոսկու բազմաթիվհանքավայրեր (Աֆրիկա, Պարսկական ծոց, Հայաստան), ևշահագործում 100-150 հազար տարի: Հոգնելով հանքերիծանր աշխատանքից, անունակները որոշում են ստեղծելմարդ, որն էլ կաշխատի իրենց փոխարեն: Այնուհետևհեղինակը անցնում է մարդու ստեղծման իրեն ավելիհարազատ՝ հրեական տարբերակին, հայտարարելով, որ հինկտակարանի նահապետների անուններից յուրաքանչյուրը միէթնիկական ցեղախմբի անվանումներ են և անմիջապես նշումէ Աբրահամին, որը ներկայացնում էր մի ցեղախումբ, որըԽառան էր տեղափոխվել Միջագետքից (էջ 160): Այսինքն, եթեհին կտակարանը ուղղակի տեղեկացնում է, որ Աբրահամը միքոչվոր ասորի էր, ապա մեր դետեկտվ հեղինակը քննելովպատմության գաղտնիքները, իբր հասկանում ևհայտարարում է, որ Աբրահամը ոչ միայն միառանձնահատուկ ցեղախմբի ներկայացուցիչ էր, նույնիսկ այդցեղախումբը կարողանում է գրավել Խառանը երրորդհազարամյակի կեսերին (էջ 162): Այսինքն, ըստ հեղինակիջհուդները հայտնի են եղել Աբրահամից էլ առաջ, երրորդհազարամյակի կեսերին, իսկ մեզ սովորեցրել են, թե իբր ջհուդները Աբրահամի սերունդներն են և առաջացել ենՀակոբի 12 որդիներից: Զարգացնելով իր այդանհեթեթությունը, հեղինակը փորձում է ապացուցել, որհայտնի ուգարիթյան մշակույթը ջհուդական է, նշելով, որնույնիսկ նրանց աստվածները, որոնցից էին Աստարտան (Աստղիկ) և Անատան (Անահիտ), ջհուդական էին և նրանցգլխավոր աստվածն էլ (որի անունը Էլ էր), հյուսիսից էր,Տիգրիսի ու Եփրատի ակունքներից՝ այսինքն Հայաստանից: Այս ուգարիթները ունեին բարձրմշակույթ, նույնիսկ այբուբեն,որը ըստ հեղինակի նույնությամբ համնկնում է իվրիտիայբուբենի հետ, ունեին աստվածներ (ճիշտ է որոշ անուններհամընկնում են հայկական աստվածների հետ և գլխավորաստվածն էլ Հայաստանից էր), բայց իհարկե դա չի կարողխանգարել հեղինակի «սուրբ» նպատակին: Իր այսգաղափարով հեղինակը այնքան է տարվում, որ նույնիսկԱքքադա-Շումերական որոշ բառեր փորձում է ստուգաբանելմիմիայն իվրիտով (էջ 164), իսկ «միամիտ» հայգիտնականները անտեղյակ լինելով Յուրի Սարգսյանի «հանճարեղ» մեթոդներին, շումերերենը կարդում են հայերեն:
Վերջում երևի հեղինակը հիշում է, որ ինքը խոստացել էբացահայտել Արարատյան լեռների գաղտնիքները, իսկառայժմ միայն ջհուդների մասին է խոսում ու նրանց փառաբանում, ուստի ստիպված, բոլորովին անկապ, անցնումէ հայկական թեմանների, հայտարարելով, որ դրախտըտեղադրված է Վանա լճի շրջակայքում, Սերմանց սարի մոտ, որտեղ էլ ստեղծվել է մարդը և որն էլ հեղինակը համարում է Արարատյան լեռների ամենամեծ գաղտնիքը (էջ 172): (Հայտնագործում է հայտնին):
Հինգերորդ գլխում, որը կոչվում է « Աստվածների պատիժը»,հեղինակը ամենայն մանրամասնությամբ քննարկում էջրհեղեղի պատմությունը, ցիտելով հին կտակարանիջրհեղեղին վերաբերվող հատվածները և Հոբելյանների գիրքը: Քանի որ ընդունված է, որ Նոյի տապանը կանգնել էԱրարատյան լեռներում, ահա և հեղինակը սկսում է «գիտականորեն» ապացուցել, որ տապանը կանգ է առելԱրարատյան լեռներում և նաև հայտարարում է, որ այդորոշումը կայացրել է Տեր Աստված Եհովան (էջ 184):Այնուհետև հեղինակը ամբողջովին ցիտում է զղջացողԵհովայի երդումը, որ այլևս ջրհեղեղ չի անի և ինքը միշտջհուդների հետ կլինի և որպես նշան, երկնքում հաստատում էծիածանը (էջ 186):Այս ամենից հեղինակը այնքան էոգևորվում, որ իր գիտելիքները իվրիտի մեջ ցույց տալուհամար նշում է, որ ծիածանը իվրիտով արտասանվում էQeshet, որը ըստ հեղինակի ծագում է շումերերեն միություն,կապ կամ արգելք բառերից: Սակայն ուշադիր կարդալովբառը, կարելի է հասկանալ, որ դա հայերեն է և նշանակում էքեզ հետ,որը իհարկե չէր ցանկանա հասկանալ «Արարատյան լեռների գաղտնիքները» գրքի հեղինակը: 
Իսկ հետո, չգիտես ինչու, հեղինակը ցիտելով սեպագրերիցվերծանված գրեթե ամբողջ արխիվը և ապա անցնելովբաբելոնական քուրմ պատմիչ Բերեսոսի և իհարկե եբրայացիՓլավիոսին,նորից ու նորից ապացուցում է բազմիցսապացուցվածը՝ որ «Նոյի տապանը կանգ է առել Արարատիվրա»: Միևնույն ժամանակ փորձելով ստուգաբանել Արարատև Ար բառերը (իհարկե իվրիտով), հանգում է ամենաանհեթեթեզրակացությունների:
Գլուխ վեցերորդ. «Մեծ աշտարակը- քաոսի ժամանակաշրջան».
Այստեղ հեղինակը հիշելով գրքի վերնագիրը և իր խոստումըԱրարատյան լեռների գաղտնիքները բացահայտելուվերաբերյալ, հայտնում է, որ այժմ մեզ հետաքրքրում է այնժամանակաշրջանը, երբ Հայկը Բաբելոնից հեռանում է դեպիԱրարատյան լեռները: Հեղինակը այստեղ հարցադրումներ էանում, հավանաբար պատրաստվելով պատասխանել այդհարցերին՝ ի՞նչ էր պատահել տարածաշրջանում և ինչու՞ Հայկը հիմնադրեց նոր երկիր Հայքը, ինչու՞ այդ երկիրը և ժողովուրդը կոչվեցին Հայա աստծո անունով, ո՞վ էր Հայկը և ո՞վ էր Բելը,...(էջ 232):Փառք աստծո, վերջապես հեղինակըպետք է խոսի Հայաստանի մասին, բայց`զո՜ւր հույսեր ... 
Այո, հեղինակը խոստանում է խոսել մեր Հայկ նահապետիմասին, բայց գրեթե ամբողջ գլուխը նվիրված է իրեն ավելի հոգեհարազատ ջհուդ Աբրահամին, որին հեղինակըհամարում է մեծ նահապետ և սկզբնավորող` բազմաթիվկրոնների և ցեղերի (էջ 233): Պետք է ասեմ, որ գիրքը ինձնիցառաջ կարդացել էր ընկերս և հետևյալ նշումն էր արել էջիլուսանցքին. «Ի՞նչ կապ ունի Աբրահամը` աստվածների ուՀայկի հետ, այ ջհուդ», սա իմիջիայլոց:
Եվ ահա հեղինակը սկսում է Աբրահամին Հայաստանցիդարձնելու իր «սուրբ» գործը, տեղի տալով ներքոշարադրյալանմտություններին.
«նախահայրը (Աբրահամը) սկզբում եղել է ոչ սեմիտ, իսկ հետո դարձել է սեմիտ, կամ ցանկացել են, որ նա դառնա սեմիտ» (էջ 233): Պարզվում է, որ խուզարկու ՅուրիՍարգսյանը, չնայած, որ հին կտակարանում պարզ գրված է,որ Աբրահամը մի քոչվոր ասորի էր, այսինքն սեմիտ էր,բնականաբար երկար «նեգրոիդ» գանգով, կարողացել էպարզել, որ Աբրահամը սկզբում (հավանաբար փոքրժամանակ) եղել է կարճագանգ արմենոիդ, իսկ հետո դարձավերկարագանգ, կամ ինտրիգային ակնարկ է անում, որ ցանկցելեն, որ նա լինի սեմիտ: Իհարկե հեղինակը մոռանում է նշել,թե այդ ովքե՞ր էին ցանկացողները:
Եվ ահա հեղինակը մանրամասն և սիրով ներկայացնում էԱբրահամին վերաբերող եղած և չեղած տվյալները, հղում էբազմաթիվ ջհուդ հեղինակների և «հաստատուն»ենթադրում, որ Աբրահամը ոչ թե միջագետքի Ուր քաղաքից էր,այլ Արատտայի Ուր քաղաքից և անմիջապես ցիտում է ջհուդԿուրեննի հոդվածից. «Աբրահամը ծննդով Հայաստանցի էր»(էջ 235): Հետաքրքիր է, որ ջհուդ պատմաբանների կարծիքով (նաև հեցհեղինակի կարծիքով), Արատտայի գտնվելու տեղը դեռ ճիշտորոշված չէ և նրանք բոլորովին էլ չեն նույնացնում ԱրատտանՀայաստանի հետ, իսկ ահա երբ իրենց պետք է Աբրահամին «հայաստանցի» ներկայացնել, անմիջապես նշում են, որԱբրահամը Արատտայից է, այսինքն Հայաստանից: ՀեղինակըՈւր քաղաքը նույնացնում է հայտնի Էբլայի հետ (քանի որԷբլայի թագավորներից մեկի անունը շատ նման է Աբրահամանվանը- Էբրիում), իսկ Էբլան նույնացնում է Ուրֆա կամԵդեսիա քաղաքի հետ, և նշում, որ նույնիսկ քաղաքի լճակները Աբրահամի անունով են: Չգիտես ինչու հեղինակը մոռանում է (գուցե չգիտի կամ չի ցանկանում իմանալ), որ Ուրֆան հիմնադրել են հայերը և Աբգարն էլ, որի մասին գրում էհեղինակը, հայ թագավոր էր:
Շարունակելով իր եբրայական հետազոտությունները,հեղինակը պարզում է, որ ասորի Աբրահամը կարգին«ազնվական» ընտանիքից է, նույնիսկ նրա հայրը բելի մոտգեներալ էր աշխատել, Իսկ Աբրահամը ծնվում է աստվածներիցանկությամբ և իհարկե աքադերեն էր խոսում, բայց լավտիրապետում էր նաև շումերերենին (էջ 238 - 239):

Աբրահամը ծագել է Սեմից- հայտարարում է հեղինակը (էջ 238),- բայց միևնույն ժամանակ նա շումեր էր, իսկ շումերներըծագել են Արատտայից, իսկ Արատտան Բաբելոնի հետառաջացրեց խալդերին, որոնցից էլ առաջացան շումերները (էջ 239): Հայտարարելով այս անհեթեթությունը, հեղինակըցանկանում է պարզել, թե ի՞նչ լեզվով էին խոսում ու գրումշումերները և անմիջապես նշում է, որ Եվրոպայում մտածումէին և հիմա էլ մտածում են, որ դա հին բիբլիական ջհուդերեննէր (էջ 240):

Եվ ահա թե ինչ է խոստովանում մեր գաղտնաբան հեղինակըանկեղծության պահին. «Ազնվորեն խոստովանում եմ,ցանկացել եմ մանրամասնորեն և փաստարկված ապացուցել, որ Մեծագույն Նահապետ Աբրահամը և իր տոհմը սկիզբ է առել Հայկական լեռնաշխարհում և որ նրանց սերունդների հեռանալն այդտեղից կապված էր կրոնա-բարոյական պառակտման հետ: Բայց ինչ որ պահ մտածեցի - ինչի՞ս է պետք, գիտե՞մ արդյոք ես իմ նահապետներին (հեղինակ ըայստեղ ի նկատի ունի հայ նահապետներին-Ա.Հ.).- Հաբեթին, Թորգոմին ..., - ոչ !, ....:Ինչու՞ են պետք ինձ Աբրամ-Աբրահամի գաղտնիքները»(էջ 245):

Այ քեզ անկեղծություն, ափսոս, որ հայ միամիտ ընթերցողըհենց այդպես էլ կհասկանա: Այստեղ հեղինակը իր«անկեղծությամբ» կարծես համոզում է ընթերցողին, որ ինքնանաչառ է և շարունակում է իր ջհուդական գովերգը, որտեսեք նույնիսկ Աբրահամի հայրը գեներալ է եղել Բելի մոտ (չնայած Բելի ժամանակներն Աբրահամի ժամանակներից մոտ 700 տարի առաջ է): Ահա այսքան մեծ քանակությամբ«ճշմարտացի» տեղեկություններ (հրեաների մասին)մատուցելուց հետո հեղինակը նշում է, որ հայերի մասին ոչ միտեղեկություն չկա և «միայն Ալիշանն է հաշվում Հայկի ժամանակաշրջանը մինչև աշտարակաշինություն, իսկ ահա ամբողջ աշխարհի պատմագրությունը ընդունում է Հայոց Էթնոսի առաջացումը ընդամենը մ.թ.ա.I հազարամյակ» (էջ243-244): Այ թե ինչպիսին ենք մենք հայերս, պարզվում էառանց որևէ հիմքի մեր պատմությունը հնացրել ենք մինչևաշտարակաշինություն և դա էլ քիչ է, կասկածով ենքվերաբերվում Աբրահամին ու իր «ազնիվ ու ընտրյալ» տոհմին, ահա այս առիթով էլ հեղինակը իր պատգամն է հղում մեզհայերիս. «Ճանաչիր քեզ, որպեսզի հարգես ուրիշներին» (էջ 245): Այսինքն, չափերդ ճանաչեք, հայեր: Հայերին իրենցտեղը ցույց տալուց հետո, «հայասեր» հեղինակըշարունակում է Աբրահամի գովերգը, նշելով, որ Աբրահամնինքն էլ լինելով զորապետ, կատարել է մեծ աստծո՝ Եհովայիանմիջական ցուցումները, իր զորքով գրավելով ևպաշտպանելով կարևորագույն օբեկտները (էջ 246): Այնուհետև Աբրահամը իմանալով, որ եգիպտացիները ապրում են լիության մեջ, որոշում է գնալ այնտեղ և օգտվելայդ լիությունից (իչպես վայել է իսկական ջհուդին):

Այո, հեղինակը ընթերցողին կարողացավ «համոզել», որքոչվոր ասորի Աբրահամը Հայաստանցի էր, Արատտաերկրից, որտեղ ապրում էին ինչ որ ցեղախմբեր (ոչ մի խոսքհայերի մասին), ահա այս ցեղախմբերից մեկի նահապետըԱբրահամն էր, որին էլ Եհովա մեծ աստծուն ճանաչելուց հետոքշեցին Արատտայից: Եվ ոչ մի խոսք Արատտայի հայկականլինելուն կամ այդ ովքե՞ր քշեցին Արատայից «մեծն»Աբրահամին:

Հիմա պետք է հիմնավորել Եհովա մեծ աստծո ով լինելը, քանիու մինչ այս հայտնի բոլոր աստվածների մեջ Եհովա չկար:Եհովա աստծո կերպարը կերտելու նպատակով, մերգաղտնաբան հեղինակը սկսում է քննարկել բոլոր հայտնի ևանհայտ աստվածներին, սկսելով Ալահից և նույնացնելովԵհովային բոլոր հայտնի աստվածների հետ՝ Էնլիլ, Էնկի-Հայա, Մարդուկ ... և վերջապես եզրակացնում է, որ Եհովանեբրայական հավաքական աստված է: Եհովա աստծուննվիրված գլխի վերջում հեղինակը չգիտես ինչո՞ւ, գրեթեանկապ, եզրափակում է Հայա Էնկի աստծո անվանումներիկրկնությամբ, իսկ հետո խոշոր մեծատառերով՝

ՀԱՅՔ/ ՀԱՅԱ ՍՏԱՆ/.... :

Գլուխ Ութերորդ. «Աստվածների վերջինճակատամարտը».

Ինչպես տեսնում ենք, հեղինակը մեծագույն վարպետ էինչպես ընդհանուր, այնպես էլ առանձին գլուխներիվերնագրերի հորինման մեջ և կարողանում է միայնինտրիգային վերնագրերով և հնագույն պատկերներովհետաքրքրություն առաջացնել իր այս անիմաստ ուանհամակարգ ջհուդական քարոզի տարածման գործում:

Ընդհանրապես, ամբողջ գրքում հեղինակը քննարկում է մոլորակի հնագույն պատմությունը, որը սկսվում է Հայկական Լեռնաշխարհից, բայց լռելով այդ լեռնաշխարհի հիմնական բնակիչների՝ հայերի մասին, երբեմն-երբեմն մատ է թափ տալիս Հայերի վրա, որ ձեր պատմությունը սկսում է ընդամենը մ.թ.ա. I հազարամյակից (էջ 244): Այստեղ էլ հանկարծ մեջբերում է անում շումերական մի արձանագրությունից, որ շումերական հողից ծնվում է ցորեն ու գարի, և անմիջապես գրում է մի խիստ թունավոր արտահայտություն «իսկ որոշ մարդիկ մինչև այսօր որոնում են հացահատիկային կուլտուրաների հայրենիքը, որտեղ պատահի»(էջ 302): Մեր «հայասեր» հեղինակը իհարկե իր թունավոր նետը ուղղում է հայերիս, քանի որ գիտնականները վաղուց արդեն ապացուցել են, որ հացահատիկային կուլտուրաների հայրենիքը Հայաստանն է , պարզվում է, որ դա դուր չի եկել հեղինակին, քանզի այստեղ ոչ մի կերպ հնարավոր չի լինում հարցը կապել ջհուդների հետ, իսկ որ ամենակարևորն է, հեղինակի համար Հայաստանը համարվում է որտեղ պատահի:

Այնուհետև հեղինակը սկսում է ժամանակագրական էքսկուրսամենահնագույն ժամանակներից՝ 450 000 տարի մ.թ.ա. Նիբիրու մոլորակից և հասնելով մինչև 3000 տարի մ.թ.ա. հեղինակը նշում է, որ այս ժամանակներում նահապետ Հայկը Բաբելոնից հեռացավ դեպի Հայկական լեռնաշխարհ, իսկ այդ նույն ժամանակներում հայկական լեռնաշխարհից հեռացանԷնլիլ Աստծո կողմնակիցները՝ Աբրահամի նախահայրերը (էջ 314) (Այս անհեթեթ արտահայտությանընդգծումը իմն է, Ա.Հ.):

Ըստ Յուրի Սարգսյանի, ստացվում է, որ Հայկական լեռնաշխարհը ավելի շուտ ջհուդների հայրենիքն է, քան Հայերի, ուղղակի մի փոքրիկ խնդիր համենայն դեպս ունի մեր գաղտնաբանը, նախ նա երևի արդեն մոռացել է, որ Աբրահամը հենց իրենց ջհուդների կարծիքով ապրել է մոտ 1800 թվակններին մ.թ.ա. (էջ 23) , իսկ ահա Հայկը թվագրվում է մոտ 2500 տարի մ.թ.ա. :

Եվ ինչպես միշտ, գլխի վերջին էջում, հեղինակը մեջտեղ է հանում իր հայասիրություն ձևացնող հերթապահ արտահայտությունը (աչքի ընկնող, խոշոր մեծատառերով) Հայկի , Հայաստանի կամ Արարատյան լեռների մասին:
Գլուխ իններորդ, կոչվում է «Արարչի երկիրը» և ենթավերնագիր.« Հայաստանի գլխավոր գաղտնիքը»:

Դե իհարկե, պետք է գրգռել ընթերցողի երևակայությունը, չէ որ բոլորն են ցանկանում գաղտնիքներ իմանալ , այն էլ գլխավոր գաղտնիքը: Հեղինակը կարծես թե սկսում է Հայաստանի պատմությունից, անդրադառնում է Մովսես Խորենացուն՝ հպանցիկ և վրաց պատմաբաններին՝ հիմնավոր, ցիտելով նույնիսկ ամբողջական էջեր:

Այնուհետև, որպես «Հայ հայրենասեր», հեղինակը բռունցքներ է թափահարում Ադրբեջանի վրա, որոնք անպատկառորեն կեղծում են պատմությունը և նորից անդրադառնալով Խորենացուն, Հայկ ու Բելի պատմությանը, հայտարարում է՝ քանի որ ըստ Ալիշանի Հայկի ու Բելի կռիվը տեղի է ունեցել 2492-ին մ.թ.ա. օգոստոսի 11-ին, ուրեմն այդ թիվն էլ համարվում է Հայ ժողովրդի և Հայաստան երկրի ծնունդը (էջ 351): Սա իհարկե իսկական դաժանություն է մեր «հայասեր» հեղինակի կողմից, այսինքն. - եթե այդպես եք հաշվել, ուրեմնավելի հնանալ չեք կարող, Հայեր:

Նշելով, որ բիբլիայի թարգմանության ժամանակ Օրիոն համաստեղությունը թարգմանվել է Հայկ անունով, հին Եգիպտոսում այն անվանվել է «Աստղերի Արքա», իսկ Շումերում՝ «Երկնքի հավատարիմ հովիվ», հեղինակը հայտարարում է, որ այս գեղեցիկ համաստեղությունը ջհուդները անվանում են Կեսիլ, որը թարգմանվում է՝ «Հիմար»(էջ 353): Իսկ թե ի՞նչ է ուզում ասել սրանով հեղինակը, մտածեք ինքներդ:

Նկարագրելով Հայկի երեքթևյան նետը, որը անցավ Բելի միջով, հեղինակը գալիս է այն եզրակացության , որ Հայկի ու Բելի առասպելին չարժե պատմական երանգ տալ (էջ 357), բայց քանի որ այդ թեման շատ խորն է և հետաքրքիր, այդ մասին կարելի է խոսել պատմական, ազգագրական (էջ 357) և այլ ասպեկտներով և անմիջապես հայտարարում է. Հայկը Աղեղնավոր էր և Հայկական տրադիցիայով ներկայանում է որպես ստեղծարար, Հայկական աշխարհի արարիչ. Նոր ազգի Նահապետ (էջ 357):Նոր ազգի գաղափարը հեղինակըգրքում արտահայտում է մի քանի անգամ, կարծես թե նշելովՀայ էթնոսի առաջացման թույլատրելի տարիքը 2500 թիվ մ.թ.ա.:

Պետք է նշել, որ գրքի այս գլուխը երևի միակն է, որտեղ հեղինակը ամենաշատն է խոսում Հայ ժողովրդի ծագման, կազմավորման մասին, տեղ տեղ վերաշարադրելով Արման Ռևազյանի հոդվածները, սակայն առանց հղումների: Գրքի վերջում ներկայացված է օգտագործած գրականության ցանկը, որտեղ նույնպես ես չկարողացա գտնել նշված հեղինակի անունը:

Գլուխ տասներորդ «Արիացիներ».«Անհայտ կամ գաղտնի էթնոս».

Հեղինակը մինչև վերջ հավատարիմ է մնում իր գաղտնաբանական (ինտրիգային) մարտավարությանը, շարժելու ընթերցողի հետաքրքրությունը և հենց սկզբիցփորձում է արիացիաների նկատմամբ ատելություն առաջացնել ընթերցողի մոտ, օգտագործելով իր ինտրիգային ողջ տաղանդը: Հեղինակը սկսում է 1900 թվականից, երբ առաջացան ռասաների մասին տեսությունը և առանձնացվեց Արիական ռասան որպես բարձրագույն ռասա, և ահա այս տեսությունը զարգացում գտավ ֆաշիստական Գերմանիայում,իրենց արիացի հայտարարած ֆաշիստները սկսեցին կոտորել ջհուդներին և նույնիսկ հոլոքոստ և գենոցիդ տերմինները հեղինակը փորձում է կապել արիացիների հետ, որ տեսեք, առաջին հոլոքոստը և գենոցիդը իրականացրել են արիացիները, և արդեն ապացուցված համարելով արիացիների այս հանցագործությունը, հեղինակը հայտարարում է, որ ինքը չի հասկանում ինչպե՞ս կարելի է վերագրել արիացիներին վեհանձնություն և ազնվություն: Հոլոքոստից հետո աննկատ անցնում է գենոցիդ հասկացողությանը, չէ որ հայերը ենթարկվել են գենոցիդի և շատ լավ են պատկերացնում այդ, կարևոր չէ, որ հայկական գենոցիդը իրականացրել են ջհուդները (որոնք հայտնի են երիտթուրքեր անունով), կարևոր է, որ իրենց արիացի հայտարարած ֆաշիստները իրագործեցին հոլոքոստը, իսկ դա նույնն գենոցիդն է և սկսվում է հայկական գենոցիդի պատմությունը: Իհարկե օգտվելով ջհուդ Լեմկինի աշխատանքից, որը ըստ հեղինակի, հասկանալով թե ինչ է գենոցիդը (նաև գենոցիդ տերմինի հեղինակն է) որոշում է դառնալ իրավաբան և «պայքարել» հայ ժողովրդի նկատմամբիրականացված գենոցիդի ճանաչման համար: Կեղծիքը անմիջապես պարզվում է, հենց որ կարդում ենք հեղինակի հղումը Լեմկինից . « . . . Թուրքիայում 1 200 000 հայ է ոչնչացվել միայն այն միակ պատճառով, որ նրանքքրիստոնյա էին (ընդգծումը իմն է Ա.Հ.) (էջ 382)» : Պատկերացնո՞ւմ եք, իրավաբան , որը փորձում է պաշտպանել մի ժողովրդի շահը և ոչինչ չի հասկացել, թե ինչո՞ւ էին ոչնչացնում հայերին և ովքե՞ր էին ոչնչացնում:

Հեղինակը շարունակում է հայկական գենոցիդի թեման, անդրադառնալով նույնիսկ Սողոմոն Թեհլերյանի և այլ հայրենասերների վրեժխնդրությանը և անցնում է նորից դեպի ֆաշիզմը, ակնհայտորեն հետապնդելով մի նպատակ՝ ցույցտալ թե ինչքան վատն են արիացիները, որոնք ոչ միայն վատն են այլ նաև գաղտնի և անհայտ էթնոս են: Բավականին թույն ներարկելով ընթերցողի մեջ արիացիների նկատմամբ , հեղինակը սկսում է պատմական էքսկուրսներ արիականմիֆի առաջացման, արիացիների նախահայրենիքի տեղադրությունը պարզաբանելու համար: Եվ այստեղ հեղինակը չգիտես ինչու անցնում է Անգլիայի առաջին բանկիչներին՝ բրիտներինև սկսում է կուրծք ծեծել, որ բրիտները եկել են Հայաստանից, իսկ անգլյացիները դա կեղծում են: Սա իհարկե զարմանալի է, որովհետև այդքան մանրամասն և հետևողական հեղինակը անդրադառնում է միայն Աբրահամի և ջհուդների հետ կապված ամենաչնչին հարցերը: Պարզվում է, որ այդ մասին արդեն բարցրաձայնել են Արման Ռևազյանը և Վաչագան Վահրադյանը, որոնց ուսումնասիրություններում մանրամասնորեն տեղեկացվում է բրիտանական կղզիների առաջին բնակիչների՝ բրիտների մասին և կատարված կեղծիքի մասին , իսկ ինչո՞ւ նորից չվերաշարադրել այս պատմությունը (իհարկե առանց համապատասխան հղումների) և մի քանի միավոր չհավաքել հայ ընթերցողի մոտ: Այնուհետև հեղինակը անդրադառնում է բասկերին, բավարացիներին և ըստ երևույթին հասկանալով որ շատ է շեղվում վերը նշված վերնագրից, հեղինակը սկսում է Արիացիների ծագման տեսությունների երկար ու անիմաստ քննարկումը, վերջում վերադառնում է Արատտային և կարծես թե հաշտվում է այն մտքի հետ, որ Արատտան է Արիացիների կենտրոնը ու անմիջապես հիշում է իր նախորդ փայլուն հայտնագործությունը, ախր Աբրահամն էլ էր Արատտայից: Հետո հեղինակը հարցնում է, իսկ ովքե՞ր են Արինները, որտե՞ղից են նրանք և ինչ առաքելություն ունեն և ինքն էլ պատասխանում է, որ նրանք կարծես անհայրենիք գաղտնի «դեսանտ» են, և չգիտես ինչո՞ւ, հեղինակը ուրախ է , որ Արինների հայրենիքը դարձել է Հայկական լեռնաշխարհը, որտեղ էլ նրանք առաջացել են երկարատև ժամանակներում, տարբեր ծագման ազգակից ցեղերից (սովորաբար հակառակնէ լինում):

Հեղինակը գալիս է վերջնական եզրակացության՝ նախ, նա բարեհոգորեն համաձայնվում է, որ Հնդեվրոպացիները կամ Արինները ունենան հայրենիք և անմիջապես նշում է, որ նրանք ծագել են Արատտայում, հեռացել են և հետո վերադարձել են Արատտա և խառնվել են այդ «էթնոկաթսայում», բայց հենց Արարատյան լեռներում են Արիացիները ձևավորվել որպես ցեղ կամ ազգ (էջ 422):Սա «ամենափայլուն» ու լպրծուն ձևակերպումն է արիացիների ծագման մասին, որը չի տեղավորվում և ոչ մի տրամաբանության մեջ:

Գրքի վերջում հեղինակը հանդես է գալիս մենախոսությամբ , որը վերնագրել է «Հայ Աստվածը մեզ պահապան», որը կարծես թե ամփոփումն է սույն գրքի: Վերջին էջում, ինչպեսբոլոր գլուխների վերջում, հեղինակը մեջտեղ է հանում իրհայասիրությունը ձևացնող հերթապահ կեղծ արտահայտությունը, այս անգամ գերազանցելով նույնիսկինքն իրեն. ԵՍ ԵՄ, ՀԱՅ ԵՄ. ՀՊԱՐՏ ԵՄ ...:

Ուշադիր ընթերցելով ամփոփումը ես նույնպես եկա այն համոզման, որ մենք գործ ունենք հատուկ պատվերով գրված մի մոլորեցնող գրքի հետ, որի առանձին հատվածներիվերջում արված գրեթե բոլոր Հայ-հայրենասիրության գրառումները խոշոր տառերով՝ կեղծ են և մոլորեցնող, գիրքը ոչ մի կապ չունի հայերի ծագման և կազմավորման գիտական ուսումնասիրությունների հետ, այն հիմնականում վերաշարադրում կամ ուղղակի հղումներ են տարբեր պատմական աղբյուրներից, գլխավորապես բիբլիայից և ջհուդաեբրայական պատմաբաններից, իսկ երբեմն էլ հայհայագետներից (իհարկե չնշելով նրանց անունները):

Յուրի Սարգսյանի գրքի հիմնական նպատակն է հիմնավորել և ապացուցել, որ իբր ջհուդներ նախահայրենիքը հենց Հայկական լեռնաշխարհն է և հնագույն Արատտան, որտեղ էլ իբր ծնվել և իր ուղին է սկսել նրանց նախահայր` ասորի Աբրահամը:

Արա Հովհաննեսյան

4.10.2012bnaban.am