Խաղում ենք 1700 (Վարդան Պետրոսյան)

Հայ Տականքը գործում է կուլիսների հետևից

Րաֆֆի Հովհաննիսյանը Լոնդոնում գաղտնի պայմանավորվել է թուրքերի հետ և խոստումնե՞ր տվել նրանց

By Vahagnakanch

Հայտնի “Anonymous” հաքերային շարժման ակտիվիստներ Լյուկ Ստիվենսոնի և Ռիչար Տիմերի բլոգերում սենսացիոնտեղեկություններ են հրապարակվել Մեծ Բրիտանիայի ու Թուրքիայի պետական գերատեսչությունների տեղեկատվական ցանցերը կոտրելու միջոցով:

Ցանցերը կոտրելու արդյունքում “Anonymous”-ի ձեռքին հայտնվել է Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարարության` Թուրքիայի ու ԱՄՆ-ի արտաքին գերատեսչությունների հետ գաղտնի ծառայողական դիվանագիտական նամակագրությունը: Այս նամակներից պարզ է դառնում, որ Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարար Ուիլյամ Հեյգը համաձայնել է աջակցել Թուրքիայի արտգործնախարարությանը Լոնդոնի ու Վաշինգտոնի քաղաքականությանը լոյալ Հայաստանի ընդդիմության հետ կապեր հաստատելու հարցում: Հայտնում էՌեգնում լրատվական գործակալությունը:

Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարարությունը խորհուրդ է տալիս թուրքերի առաջին հանդիպման ժամանակ հատկապես ցեղասպանության հարցով մեծ ճնշում չգործադրել հայերի վրա. “Անգլիացիները խորհուրդ են տալիս թուրք դիվանգետներին հայ ընդդիմադիրներից ստանալ համաձայնություն հայ-թուրքականհարաբերությունների և հայ-թուրքական պատմականհանձնաժողովի ստեղծման հարցում համագործակցության շուրջնրանց ֆինանսապես աջակցելու միջոցով: Թուրքերին նաևխորհուրդ է տրվում քայլեր ձեռնարկել ինչպես Հայաստանում,այնպես էլ ԱՄՆ-ում և ԵՄ-ի երկրներում ընդդիմադիրգործիչների իմիջը բարձրացնելու ուղղությամբ”:

Եվ մասնավորապես Մեծ Բրիտանիայի արտաքին գերատեսչությունը իր աջակցությունն է առաջարկել թուրքերին հայ ընդդիմադիր գործիչներ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ու Րաֆիի Հովհաննիսյանի հետկապեր հաստատելու հարցում: Նրանք նաև խորհուրդ են տվել թուրքերին հայ ընդդիադիր գործիչների հետ հանդիպում ունենալ 2012թ-ի մարտին կամ ապրիլին: Աղբյուրը նշում է, որ թուրքերի`հայ ընդդիմադիրների հետ հանդիպելու գաղափարը աջակցություն է գտել նաև Վաշինգտոնում, սակայն ԱՄՆ-ին Պետքարտուղարությունը որոշում է ընդունել չմիջամտել այդգործընթացին Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի հետհարաբերությունները չփչացնելու համար, սակայն համաձայնություն է տվել, որ բրիտանական կողմը ներկայացնի ԱՄՆ-ի հետաքրքրությունները հայ և թուրք գործիչների հանդիպումներում:

Տեղեկատվության այս արտահոսքի համատեքստում ուշագրավ է Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցում գրացված International Media Resources-ի էջում Մարկ Լերների կատարած գրառումն այն մասին, որ իշխանական ուժերի դեմ պայքարի համար համախմբված ընդդիմադիրն Րաֆֆի Հովհաննսիյանը և ԽաչատուրՔոքոբելյանը 2012թ-ի մարտին մեկնել են Լոնդոն Թուրքիայիարտգործնախարարության ներկայացուցիչների հետ հերթականփակ բանակցություններրը անցկացնելունպատակով: International Media Resources-ին թուրք դիվանագետներից մեկը գաղտնիության սկզբունքով տեղեկացրել է, որ երկօրյա խորհրդակցությունների արդյունքում քննարկվել են համագործակցության կազմակերպման եւ հայ ընդդիմադիրներին խորհրդարանական ընտրություններում աջակցություն ցուցաբերելուն վերաբերող շատ հարցեր:

«Ժառանգության» առաջնորդը կառուցողական է տրամադրված եղել Անկարայի հետ համագործակցության հարցում եւ անձնական երաշխիքներ է տվել, որ եթե 2013-ի նախագահական ընտրություններին ԱՄՆ-ը, Եվրամիությունն ու Թուրքիամաջակցեն իրեն, ապա ինքը կկարողանա Հայաստանի Հանրապետությունում պայմաններ ստեղծել հայ-թուրքական արձանագրությունների անխափան վավերացման համար: Իրենց հերթին, թուրք դիվանագետները երաշխավորել են հայ-թուրքական արձանագրությունների վավերացումից հետո Հայաստանի տնտեսության մեջ ներդնել 5-7 մլրդ դոլար`առաջին 10 տարում»,- տեղեկացրել է աղբյուրը:

Թղթակցի հարցին, թե ինչպե՞ս է բավական կարճ ժամանակահատվածում Թուրքիային ԱԳՆ-ին հաջողվել կապ հաստատել Թուրքիայի մոլի թշնամի, ազգայնական Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հետ, թուրք դիվանագետը պատասխանել է, որ դրան նախորդել են թուրքական կողմի երկամսյա խորհրդակցությունները ԱՄՆպետդեպարտամենտի եւ Մեծ Բրիտանիայի ԱԳՆ-ի հետ:

Zham.am

The Eurasian Triple Entente: Touch Iran in a War, You Will Hear Russia and China

Mahdi Darius NAZEMROAYA | 22.01.2012 | 00:00  Comments: 1

Despite the areas of difference and the rivalries between Moscow and Tehran, Russian and Iranian ties are increasing. Both Russia and Iran share many commonalities. They are both major energy exporters, have deeply seated interests in the South Caucasus, oppose NATO’s missile shield, and want to keep the U.S. and E.U. from controlling the energy corridors around the Caspian Sea Basin. Moscow and Tehran also share many of the same allies, from Armenia, Tajikistan, and Belarus to Syria and Venezuela. Yet, above all things, both republics are also two of Washington’s main geo-strategic targets. The Eurasian Triple Entente and Iran’s Significance for Russia and China  With the inclusion of the Chinese, the Russian Federation and Iran are widely considered to be allies and partners. Together the Russia Federation, the People’s Republic of China, and the Islamic Republic of Iran form a barrier against the United States. The three form this through a triple alliance that is the core of a Eurasian coalition resisting Washington’s encroachment into Eurasia and America’s quest for global hegemony. The Chinese primarily face U.S. encroachment from East Asia and the Pacific, the Iranians primarily face U.S. encroachment in Southwest Asia, and the Russians primarily face U.S. encroachment in Eastern Europe. All three states also face U.S. encroachment in Central Asia and are wary of the U.S. and NATO military presence in Afghanistan. Iran can be characterized as a geo-strategic pivot. The entire geo-political equation in Eurasia will change on the basis of Iran’s political orbit. Should Iran ally with the United States and become hostile to Beijing and Moscow, it could seriously destabilize Russia and China and wreak havoc on both nations. This would be due to its ethno-cultural, linguistic, economic, religious, and geo-political links to the Caucasus and Central Asia. Iran could also become the greatest conduit for U.S. influence and expansion in the Caucasus and Central Asia, because Iran is the gateway to Russia’s soft southern underbelly (or “Near Abroad”) in the Caucasus and Central Asia. In such a scenario, Russia as an energy corridor would effectively be upset and challenged as Washington would unlock Iran’s potential as the primal energy corridor for the Caspian Sea Basin and advocate for Iranian pipelines. Part of Russia’s success as an energy transit route has been due to American efforts to weaken Iran by preventing energy from transiting through Iranian territory. If Iran changed camps, the Chinese economy and China’s national security would also be held hostage on two counts. Chinese energy security would be threatened directly because Iranian energy reserves would no longer be secure and subject to U.S. geo-political interests. Additionally, Central Asia could also re-orient its orbit should Washington open a direct and enforced conduit from the open seas via Iran.  Thus, both Russia and China want a strategic alliance with Iran as a means of screening them from the geo-political encroachment of Washington. “Fortress Eurasia” would be left exposed without Iran. This is why neither Russia nor China could ever accept a war against Iran. Should Washington transform Iran into a client then Russia and China would be under threat. Misreading the Support of China and Russia for U.N. Security Council Sanctions There is a major misreading of past Russian and Chinese support of U.N. sanctions against Iran. Even though Beijing and Moscow allowed U.N. Security Council sanctions to be passed against their Iranian ally, they did it for strategic reasons that intended to keep Iran outside of Washington’s orbit. In reality, the United States would much rather co-opt Tehran as a satellite or junior partner than take the unnecessary risk and gamble of an all-out war with the Iranians. What Russian and Chinese support for past sanctions did is allow for a wider rift to emerge between Iran and Washington. In this regard realpolitik is at work. As American-Iranian tensions broaden, Iranian relations with Russia and China become closer and Iran becomes more and more entrenched in its camp with Moscow and Beijing. Russia and China would never support crippling sanctions or any form of economic embargo that would threaten Iranian national security. This is why both China and Russia have refused to be coerced by Washington into joining its new 2012 unilateral sanctions. The Russians have also warned the European Union to stop being Washington’s pawns, because they are hurting themselves by playing along with the schemes of the United States. In this regard Russia commented on the impractical and virtually unworkable E.U. plans for an oil embargo against Iran. Tehran has also made similar warnings and has dismissed the E.U. oil embargo as a psychological tactic that is bound to fail.  Russo-Iranian Security Cooperation and Strategic Coordination In August 2011, the head o the Supreme National Security Council of Iran, Secretary-General Saaed (Said) Jalili, and the head of National Security Council of the Russian Federation, Secretary Nikolai Platonovich Patrushev, meet in Tehran to speak about the Iranian nuclear energy program and bilateral cooperation. Russia wanted to help Iran rebuff the new accusations Washington was preparing to attack Iran with. Soon after Patrushev and his Russian team arrived in Tehran, the Iranian Foreign Minister, Ali Akbar Salehi, would fly to Moscow.  In September 2011 both Jalili and Patrushev would meet again, but this time in Russia. Jalili would go to Moscow first and then cross the Urals to the Russian city of Yekaterinburg. The Yekaterinburg meeting between the two took place at the sidelines of an international security summit and was important because it was announced that both the highest bodies of national security in Moscow and Tehran would coordinate henceforth by holding regular meetings and a protocol was signed by both men in support of this. At Yekaterinburg, both Jalili and Patrushev would also hold meetings with their Chinese counter-part, Meng Jianzhu. The outcome of one meeting would be that Jalili and Jianzhu would call for similar steps to be taken by the national security councils of Iran and China. They would also make Chinese and Iranian calls for the establishment of a supranational security council within the Shanghai Cooperation Council to confront joint threats faced by Beijing, Tehran, Moscow, and the rest of the Eurasian organization.  Also in September 2011, Dmitry Rogozin, the Russian envy to NATO, announced that he would be visiting Tehran in the near future to speak about the NATO missile shield project, which both the Kremlin and Iran oppose Reports claiming that Russia, Iran, and China were planning on creating a joint missile shield would quickly start to surface. Rogozin, who had warned in August 2011 that Syria and Yemen would be attacked as stepping stones to confront Tehran, would respond to the reports by publicly refuting plans for the establishment of a joint Sino-Russo-Iranian missile shield project. The following month, in October 2011, both the foreign ministries in Russia and Iran announced that they would be expanding ties in all fields. Soon after, in November 2011, Iran and Russia signed a strategic cooperation and partnership agreement between their highest security bodies covering economics, politics, security, and intelligence ties and coordination. This was a long anticipated document that both the Russian and Iranian sides were working on for a long time. The agreement was signed in Moscow by the Deputy Secretary-General of the Supreme Security Council of Iran, Ali Bagheri (Baqeri), and the Under-Secretary of the National Security Council of Russia, Yevgeny Lukyanov. In November 2011, the head of the Committee for International Affairs in the Russian Duma, Konstantin Kosachev, also announced that Russia must do everything it can to prevent an attack on neighbouring Iran. At the end of November 2011 it was also announced again that Dmitry Rogozin would definitely visit both Tehran and Beijing in 2012. It was disclosed that Rogozin and a team of Russian officials would be going to both Iran and China to hold strategic discussions on collective strategies against common threats. Russian National Security and Iranian National Security are Attached On January 12, 2012, Nikolai Patrushev told Interfax he feared that a major war was coming and that Tel Aviv was pushing the U.S. to attack the Iranians. He dismissed the claims that Iran was secretly manufacturing nuclear weapons and said that for years the world had continuously heard that Iran would have an atomic bomb by next week ad nauseum. His comments would be followed by a dire warning from Dmitry Rogozin. On January 13, 2012, Rogozin, who the Kremlin announced would become a Russian deputy prime minister, declared that any attempted military intervention against Iran would be a threat to Russia’s national security. In other words, an attack on Tehran is an attack on Moscow. In 2007, Vladimir Putin essentially mentioned the same thing when he was in Tehran for a Caspian Sea summit, which resulted in George W. Bush Jr. warning that World War III could erupt over Iran. Rogozin’s statement is merely a declaration of what has been the position of Russia all along: should Iran fall, Russia would be in danger. Iran is a target of U.S. hostility not just for its vast energy reserves and natural resources, but because of major geo-strategic considerations that make it a strategic springboard against Russia and China. The roads to Moscow and Beijing also go through Tehran, just as the road to Tehran goes through Damascus, Baghdad, and Beirut. Nor does the U.S. want to merely control Iranian oil and natural gas for consumption or economic reasons. Washington wants to put a muzzle around China by controlling Chinese energy security and wants Iranian energy exports to be traded in U.S. dollars to insure the continued use of the U.S. dollar in international transactions. Moreover, Iran has been making agreements with trade partners, such as China and India, under which business transactions will not take place using euros or U.S. dollars. In January 2012, both Russian and Iran also replaced the U.S. dollar with their national currencies, respectively the Russian rouble and the Iranian rial, in their bilateral trade. This is an economic and financial blow to the United States. Where Syria is Situated in the National Security Concerns of Iran and Russia Russia and China with Iran are all staunchly supporting Syria. The diplomatic and economic siege against Syria is tied to the geo-political stakes to control Eurasia. The instability in Syria is tied to the objective of combating Iran and ultimately turning it into a U.S. partner against Russia and China.  The cancelled or delayed deployment of thousands of U.S. troops to Israel for Austere Challenge 2012 was tied to ratcheting up the pressure against Syria. On the basis of a Voice of Russia report segments of the Russian media erroneously reported that Austere Challenge 2012 were going to be held in the Persian Gulf, which was mistakenly picked up by news outlets in other parts of the world. This helped highlight the Iranian link at the expense of the Syrian and Lebanese links. The deployment of U.S. troops was aimed predominately at Syria as a means of isolating and combating Iran. Speculatively, the cancelled or delayed Israeli-U.S. missile exercises probably included preparations for missile and rocket attacks not only from Iran, but also from Syria, Lebanon, and the Palestinian Territories. Aside from its naval ports in Syria, Russia does not want to see Syria used to re-route the energy coordinators in the Caspian Basin and the Mediterranean Basin. If Syria should fall these routes would be resynchronized to reflect a new geo-political reality. At the expense of Iran, energy from the Persian Gulf could also be re-routed to the Mediterranean through both Lebanon and Syria in the Levant.

Tags: China Iran Middle East Russia Syria USA http://www.strategic-culture.org/news/2012/01/22/eurasian-triple-entente-touch-iran-war-hear-russia-china.html

L’Arménie à la conquête de l’espace

Le premier ministre Tigran Sarkisian a rencontré mardi 24 avril 2012 une délégation de l’agence spatiale russe pour évaluer la possibilité de lancement d’un premier satellite commercial arménien.

Le gouvernement arménien a déclaré que Sarkissian et deux vice-directeurs de l’Institut Russe de Recherche sur la Construction des Machines (TsNIIMash) ont discuté des scénarios de coopération entre les deux pays dans le cadre de l’espace. L’ambassadeur russe à Yerevan, Vyacheslav Kovalenko, faisait partie de la réunion .

Le TsNIIMash fait partie de l’Agence Spatiale Fédérale Russe, connue aussi sous le nom de Roscosmos. Elle est spécialisée dans le projet des missiles balistiques et des navettes spatiales. «  Les interlocuteurs ont discuté des problèmes liés à un possible lancement d’un satellite commercial arménien, qui pourrait travailler dans le secteur des télécommunications », a déclaré le gouvernement. « A ce propos, les parties ont affirmé qu’elles sont prêtes à prendre les mesures nécessaires pour concrétiser ce projet ».

« Elles ont souligné la nécessité de commencer un procès d’inscription à l’Union Internationale des Télécommunications », a ajouté le gouvernement. Il n’a pas précisé les possibles coûts du projet et les sources de financement.

A ce jour, le gouvernement arménien a exprimé son intérêt pour un satellite.

mercredi 25 avril 2012,
Laetitia ©armenews.com

Դարձ՝ դե­պի Հա­յոց ար­մատ­նե­րը

Գրել է Լուսանցք

ՀԱՄ կարգախոս. - Հայ Ա­րի­նե­րը եր­բեք չեն ա­ռաջ­նորդ­վում ընդ­դեմ մտա­ծո­ղութ­յամբ: - Չեն գոր­ծում ընդ­դեմ ո­րե­ւէ ազ­գի կամ մար­դա­տե­սա­կի, պե­տութ­յան կամ հան­րութ­յան, գա­ղա­փա­րի կամ տե­սութ­յան, կրո­նի կամ հա­վատ­քի, մշա­կույ­թի կամ լեզ­վա­քա­ղա­քա­կա­նութ­յան կեն­սա­կեր­պի կամ. Հայ Ա­րի­նե­րը միշտ ա­ռաջ­նորդ­վում են հա­նուն Հա­յի ու Հա­յաս­տա­նի: - Գոր­ծում են հա­նուն հայ տե­սա­կի բնա­կան հատ­կա­նիշ­նե­րի եւ կա­րո­ղութ­յուն­նե­րի վե­րա­կանգն­ման, հա­նուն հայ­կա­կան ար­ժե­քա­յին հա­մա­կար­գի վե­րա­հաս­տատ­ման, հա­նուն ազ­գի ու հայ­րե­նի­քի միաս­նութ­յան եւ հա­րա­տեւ­ման® Մեր հա­նուն-բնա­տուր նպա­տակ­նե­րին ընդ­դեմ գոր­ծող­ներն ան­գամ մեզ չեն կա­րող շե­ղել մեր ա­րա­րող կեն­սա­կեր­պից՝ դե­պի ա­վե­րող եւ ընդ­դեմ գոր­ծե­լա­կեր­պի® Հայ ա­րի­նե­րն­ այս տա­րի, ՀԱՄ 18-ամ­յա­կին նվեր ստա­ցան Հայ-Ա­րիա­կան տո­նա­ցույ­ցը, մշակ­ված ՀԱՄ Հո­գե­ւոր հանձ­նախմ­բի Քրմա­կան դա­սի կող­մից, ո­րում ա­ռա­ջին ան­­գամ նշված են բո­լոր Հայ Աստ­ված­նե­րի տո­նե­րը: Մեզ շատ քիչ բան է թողն­ված ու­սում­նա­սի­րութ­յան հա­մար, քան­զի 301 թի­վը ող­բեր­գա­կան ե­ղավ հա­յութ­յան հա­մար ոչ միայն հա­վատ­քի անկ­ման տե­սանկ­յու­նից, այ­լեւ՝ հա­յոց հայ­րե­նի­քի ու ար­ժեք­նե­րի կոր­ս­տ­յան... Եվ հա­ճախ ստպված ենք լի­նում ու­սում­նա­սի­րել ոչ միայն մեզ թողն­ված պա­տա­ռիկ­նե­րը, այ­լեւ այ­լազ­գի­նե­րի նա­խաք­րիս­տո­նեա­կան հա­վատ­քա­յին գրքերն ու տար­բեր հի­շա­տա­կում­նե­րը: Կա­տար­վել են նաեւ պա­տ­­մա-գի­տա­կան եւ հո­գե­ւոր-ի­մաս­տա­­սի­րա­կան ու­սում­նա­սի­րութ­յուն­ներ, եւ նո­ր­­օր­յա Հա­յ­-Ա­րիա­կան տո­նա­ցույ­ցում ա­ռա­ջին ան­գամ նե­րա­ռվել են բո­լոր Հայ Աս­տ­­վա­ծ­­նե­րին նվիր­ված տո­նե­րը, նաեւ մին­­չ­ այժմ նշված տո­նա­կա­տա­րութ­յուն­նե­րը: Ու­սում­նա­սի­րութ­յուն­նե­րը դեռ շա­րու­նակ­վում են, ին­չը կա­րող է տո­նե­րի օ­րե­րը դեռ մաս­նա­կի փո­փո­խութ­յուն­նե­րի են­թար­կ­­ել, նաեւ տո­նա­ցույ­ցը հարս­տաց­նել: Հի­րա­վի դժվար է վե­րա­կանգն­ման գոր­ծ­­ըն­­թա­ցը, քան­զի օ­տա­րա­դա­վան հա­յե­րն­ ա­վե­րել եւ ոչն­չաց­րել են գրե­թե ա­մեն բան... Հայտ­նի է, որ Գրի­գոր խա­վա­րի­չի (լու­սա­վո­րիչ հոր­ջոր­ջ­­յալ) հրա­մա­նով քրիս­տո­նեաց­ված հա­յե­րը վե­րաց­նում էին ոչ միայն Հա­յաս­տա­նում գտնվող քրմա­կան մատ­յան­ներն ու գրքե­րը, այ­լեւ՝ այլ երկր­նե­րում հայտն­ված, ան­գամ Ե­գիպ­տո­սի Ա­լեք­սանդ­րիա­յի հռչա­կա­վոր գրա­դա­րա­նից են վերց­րել հայ­կա­կան կամ հա­յոց հա­վա­տի մա­սին այ­լա­գիր գրքեր՝ իբր ու­սում­նա­սի­րե­լու հա­մար, եւ այ­րել են... Յու­րա­քանչ­յուր տոն նո­րո­գու­մի խոր­հուրդ ու­նի եւ վե­րած­նում-վե­րա­նո­րո­գում-վե­րա­կանգ­նում է կա­պը Տիե­զե­րա­կան Ի­րա­կա­նութ­յան եւ Օ­րի­նա­չա­փութ­յուն­նե­րի հետ: Իսկ Բնա­կան Ազ­գե­րի հա­մար Ծի­սա­կան Տո­նե­րը կյան­քի ան­բա­ժան մաս են կազ­մում: Հայ­կա­կան Աստ­վա­ծա­յին Հա­մա­կար­գը ա­վե­լի պատ­կե­րաց­նե­լի լի­նե­լու հա­մար ՀԱՄ ա­ռաջ­նորդ Ար­մեն Ա­վե­տիս­յա­նը այն ան­վա­նել է Մե­կա­րար­չա­կան Աստ­վա­ծա­յին (Բազ­մաստ­վա­ծա­յին) Հա­մա­կարգ: Ե­թե հա­մաշ­խար­հա­յին կրոն­նե­րում, այդ թվում՝ քրիս­տո­նեա­կան, Մե­կաստ­վա­ծա­յին Հա­մա­կարգ է՝ բազ­մա­թիվ Աստ­ծո որ­դի­նե­րով, հրեշ­տակ­նե­­րով, սրբե­րով ու մար­գա­րե­նե­րով... եւ բա­ցա­կա­յում է Տիե­զեր­քի Ա­րա­րի­չը, Ով «փո­խա­րին­վել» է ըն­դա­մե­նը մի Աստ­ծով, ա­պա հա­յ­ ա­րիա­դա­վան-հե­թա­նո­սա­կան հա­վա­տում Տիե­զեր­քի Ա­րա­րիչն իր տե­ղում է՝ Ա­մե­նայն Ա­րա­րի, Աստ­ված­ներն ի­րենց տե­ղե­րում են, Աստ­վա­ծա­մար­դիկ էլ՝ ի­րենց... Հա­յոց հա­վա­տը հեն­ված է ազ­գի հա­վա­քա­կա­նութ­յան՝ Գե­նե­տիկ-Ծի­նա­բա­նա­կան Զո­­րութ­յուն­նե­րի վրա: Հա­վատ­նե­րը առ­հա­սա­րակ հեն­ված են Բնա­կան Ազ­գե­րի Ծա­գում­նա­բա­նութ­յան վրա, իսկ կրոն­նե­րը ան­հա­տա­կան պաշ­տա­մունք ու­նեն եւ ազ­գա­յին պատ­կա­նե­լութ­յու­նից զուրկ են: Իսկ հայ ա­րի­նե­րը ինչ­պես կյան­քում, այն­պես էլ հա­վա­­տում ու­նեն Գե­նե­տիկ-Ծի­նա­բա­նա­կան Զո­րութ­յուն­նե­ր­ եւ Խոր­հուրդ­նե­րի Հա­մա­կարգ, ո­րոնք էլ նա­խան­շում են տո­ներն ու ծե­սե­րը: Եվ Հա­յ­-Ա­րիա­կան տո­նա­ցույ­ցի մա­սին խո­սե­լիս հարկ է հենց Ա­րար­չի, Տիե­զեր­քի Ի­­րա­կան եւ Միակ Տի­րոջ տո­նից էլ սկսել այն ներ­կա­յաց­նե­լը: Փետր­վա­րի 13-ին ա­րի հա­յե­րը նշում են Տերն ընդ ա­ռա­ջի՝ Տի­րոջն ըն­դա­­ռաջ գնա­լու տո­նը, ո­րը նաեւ Տրն­­դեզ ենք կո­չում: Կրակ­ներ վա­ռե­լը կամ Տրնդեզ ա­նե­լը՝ խոր­հուրդ ու­նե­ցող կրակ­ներ (կրա­կե դե­զեր) վա­ռե­լն­ է: Իսկ կրա­կը Երկն­քի Ա­րէ­գա­կի (Ա­րա­կան եւ Է(Ի)գա­կան Ա­կուն­քի) Երկ­րա­յին Ար­տա­ցո­լան­քի խոր­հուրդն է նա­խան­շում, եւ Ա­րէ­գա­կը՝ որ­պես Երկ­րա­յին Կյան­քի պա­հա­պան ջեր­մաց­նող եւ կյանք տվող ա­կունք է փա­ռա­բան­վում: Սա է պատ­ճա­ռը, որ ա­րի մար­­դիկ հա­ճախ Տերն ընդ ա­ռա­ջի տո­նը նա­­եւ որ­պես Տրնդեզ են նշում: Բայց փա­ռա­­բան­վում է Տիե­զեր­քի Տե­րը՝ Ա­րա­րի­չը, Ում ա­րա­րած մար­դիկ Ա­րէ­գա­կի խոր­հուրդ կրա­կ­­­նե­րով ըն­դա­ռաջ են գնում Նրան՝ ի­րենց սերն ու ե­րախ­տա­գի­տութ­յու­նը հայտ­նում, եր­կ­­րա­յին գար­նան (կյան­քի) վե­րա­ծնն­­դի սպա­սու­մով... Այս մար­տի 1-ին, հա­զա­րամ­յակ­ներ հե­տո ա­ռա­ջին ան­գամ նշվեց Աստ­վա­ծա­հայր Ա­րա­յի հրա­շա­գոր­ծութ­յան տո­նը: Հայր Ա­ր­­ան՝ Աստ­վա­ծա­հայ­րը, Հայ Տե­սա­կի Հայր Աս­տ­­ված-Գե­րա­գույն Աստ­վածն է: Մար­տի 1-ը նա­­­խան­շում է երկ­րա­յին գար­նան այ­ցը, ո­րը ձմռան քնից պետք է արթ­նաց­նի նիր­հած բնութ­յու­նը: Եվ Հայր Ա­րան, որ իր Աստ­վա­­ծա­­յին գոր­ծա­ռույ­թով Երկ­նի ու Երկ­րի Հայ­­կա­կան Աշ­խարհ­նե­րի Հայրն է, հա­յ­ ա­րի­նե­րին է պար­գե­ւում բնութ­յան վե­րա­զար­թոն­քը: Հան­րա­հայտ է, որ մար­տի 21-ին էլ Հա­յա­րիա­կան Նոր Տար­ին է նշվում, տոն, ո­րը նաեւ Հա­յոց ռազ­մի ու զո­րութ­յան Աս­տ­­ված Վա­հագ­նի վե­րածնն­դի օրն է: Այս եր­կու­սը միա­խառն­վում են, քան­զի Տիե­զեր­քի Տի­րոջն ըն­դա­ռաջ գնա­լու եւ Աստ­վա­ծա­հայր Ա­­րա­յի հրա­շա­գոր­ծութ­յան տո­նե­րից հե­տո գոր­ծի է դրված Տիե­զե­րա­կար­գը, եւ Վա­­հագն Աստ­վա­ծը կռիվ է տա­լիս Չա­րի Վի­շա­­պի հետ՝ Երկ­րում Տիե­զեր­քի Ա­րար­չի եւ Հայր Ա­րա­յի ո­­րո­շում­նե­րը հաս­տա­տե­լու հա­մար: Մլո­րա­կը դեռ Տիե­զե­րա­կան եւ Երկ­րա­յին Չա­րի­նե­րի տի­րույ­թում է, ու ա­րի հա­յե­րը ու բո­լոր ա­րի­նե­րը Վա­հագն Աստ­ծո վի­շա­պա­քա­ղութ­յան, վի­շա­պա­սան­ձութ­յան շնո­րի­հիվ տո­նում են ի­րենց Նոր Տա­րին՝ Ա­մա­նո­րը, ո­րը բնա­կան զար­գա­ցում­նե­րով լի­նում է  հենց մար­տի 21-ին, ի­րա­պես՝ Ա­րեգ ամս­վա Ա­րեգ օ­րը... Հա­յ­ ա­րի­նե­րը զար­դա­րում են տո­նա­կան ծա­ռը՝ տո­նա­ծա­ռը (ծառ­զար­դար) եւ (Բ­)Ա­րի Վա­հագ­նի եւ Չա­րի Վի­շա­պի ա­հեղ մար­տի հուր-բո­ցե­րի ներ­քո փա­­ռա­բա­նում են Վա­հագն Աստ­ծո հաղ­թա­նա­կը՝ որ­պես երկ­նի ու երկ­րի եր­կունք, իսկ կրա­կի վրա­յով թռչե­լը վե­րածն­ված գա­րուն մտնելն է նա­խան­շում, ինչ­պե­սեւ՝ Վա­հագն Աստ­ծո հետ Վի­շա­պի ար­ձա­կած կրակ­նե­րի դեմ մարտն­չե­լը... Այդ օ­րը նոր ա­մուս­նա­կան զույ­գե­րը, նաեւ հղի կա­նայք կրա­կի դե­զի վրա­յով թռչե­լիս Մայր Ա­նա­հի­տին են դի­մում՝ գա­լիք Զա­տի­կի տո­նին բազ­մա­զա­վակ ըն­տա­նիք եւ բա­րի ա­զա­տում ստա­նա­լու ակն­կա­լութ­յամբ: Եվ ապ­րի­լի վեր­ջին շա­բաթ­վա մեջ էլ նշվում է Զա­տի­կի տո­նը, ո­րը նշվում է նաեւ որ­պես Մայր Ա­նա­հի­տի հրա­շա­գոր­ծութ­յան տոն: Մայր Ա­նա­հի­տը Աստ­վա­ծա­մայր է՝ Հայ Տե­սա­կի Մայր Աստ­վա­ծու­հի: Գար­նա­նա­յին օ­րա­հա­վա­սա­րին՝ Լուս­նի լրման՝ լիա­լուս­նի օ­րը հա­յա­րի­ներն ար­դեն նշում են բնութ­յան մեջ գար­նա­նա­յին զա­տու­մի՝ բնութ­յան գու­նա­գեղ բա­ժա­նում­նե­րի (երբ ա­մեն բան ա­ռանձ­նա­նում է իր գույ­նով եւ հա­մու­հո­տով), բեր­քատ­վութ­յան եւ ա­մե­նայն բեր­րիութ­յան տո­նը, քան­զի Մայր Ա­նա­հիտն իր Աստ­վա­ծա­յին գոր­ծա­ռույ­­թով նաեւ մայ­րութ­յունն ու բեր­րիութ­յու­նն­ է ա­պա­հո­վում: Եվ այդ օ­րը բազ­մա­գույն ներկ­ված ձվե­րով ձվա­խա­ղը գար­նան գույ­նե­րի զա­տու­մը՝ Զա­տիկն է նա­խան­շում եւ Աստ­վա­ծա­մայ­րը հո­վա­նա­վո­րում է հա­յա­րի օ­ջախ­նե­րում բազ­մա­զա­վա­կութ­յու­նը, հա­ջող ծնե­լիութ­յունն ու մայ­րութ­յու­նը, հա­յոց ար­տե­րում ու այ­գի­նե­րում բեր­քատ­վութ­յուն-բեր­րիութ­յու­նը-պտ­­ղա­­բե­րութ­յու­նը... Երբ գար­նան ե­ռու­զեռն իր ըն­թաց­քի մեջ է մտնում, հա­յա­րի օ­ջախ­նե­րում նոր թափ է ստա­նում հյու­րըն­կա­լութ­յունն ու հյու­րա­սի­րու­թ­­յու­նը: Եվ հա­զա­րամ­յակ­ներ հե­տո, ինչ­պես Հայր Ա­րա­յի տո­նի դեպ­քում, ա­ռա­ջին ան­­գամ հա­յա­րի­նե­րը մա­յի­սի ա­ռա­ջին շա­բաթ­վա մեջ  կնշեն Հա­­յոց հյու­րըն­կա­լութ­յան Աստ­ված Վա­նա­տու­րի տո­նը: Մար­տի 21-ի՝ Ա­մա­նո­րի եւ ապ­րի­լի 26-ի՝ Զա­տի­կի տո­նե­րից հե­տո, երբ գա­րու­նը ար­դեն բերք ու բա­րի­քի եւ բնա­կան ըն­թաց­քի ու ամ­ռան սպաս­ման մեջ է, հա­յ­ ա­րի­նե­րը հյու­րըն­կալ դռնե­րը բաց փա­ռա­բա­նում են Վա­նա­տուր Աստ­ծուն, որ հայ օ­ջա­խ­­ն­­ե­րը միշտ հյու­րըն­կալ պա­հի եւ Հա­յա­ս­­տան աշ­խար­հը լի ու ա­ռատ դարձ­նի... Եվս մեկ Աստ­վա­ծա­յին տոն հա­յ­ ա­րի­նե­րը ա­ռա­ջին ան­գամ կնշեն քրիս­տո­նեութ­յան ներ­խու­ժու­մից հե­տո: Հու­նի­սի 22-ին կնշ­­վի Հա­յոց ող­ջա­խո­հութ­յան Նա­նե Աստ­վա­ծու­հու տո­նը: Հա­յ­ ա­րի­նե­րի հյու­րըն­կա­լ­­ու­­թ­­յան, լի-ա­ռա­տութ­յան եւ Վար­դա­վառ-սի­րո տո­նի մի­ջեւ այ­լեւս կնշեն ող­ջա­խո­հութ­յան Աստ­վա­ծու­հու տո­նը եւ կփա­ռա­բա­նեն Նա­նե Աստ­վա­ծու­հուն՝ ակն­կա­լե­լով, որ իր ող­ջա­­խո­հութ­յամբ կօգ­նի նաեւ տար­վա հա­ջորդ կեսն անց­կաց­նել ա­ռա­վել կազ­մա­կերպ­ված ու նպա­տա­կա­յին, նաեւ գա­լիք ձմ­­ռա­նը դի­մա­կա­յե­լուն պատ­րաստ: Այդ օ­րը նաեւ ա­մա­ռա­­յին ա­րե­ւա­դար­ձի օրն է, եւ մար­դիկ ող­ջա­խո­հութ­յան Աստ­վա­ծու­հուն փա­ռա­բա­նում են՝ Բնա­կան Կար­գի պահ­պա­ն­­ման եւ բնութ­յան բա­րիք­նե­րով մար­­դ­­կանց ա­պա­հո­վե­լու հա­մար: Հա­յոց ա­մե­նա­սիր­ված տո­նե­րից է Վար­դա­վա­ռը, ո­րը կնշվի հու­լի­սի 27-ին: Այդ տո­նը նշ­­վում է նաեւ որ­պես Հա­յոց սի­րո Աստ­ղիկ Աստ­վա­ծու­հու տոն: Վարդ՝ Վ­-Արդ նշա­նա­կում է Գե­րա­գույն-Վե­րին Սե­րու­մի Խոր­­հուրդ, Գե­րա­գույն Սի­րո Խոր­հուրդ: Վար­դա­վա­ռը նա­խաշ­նում է Գե­­ր­­ա­գույն Սի­րո խոր­հր­­դով վառ­վել-խան­դա­վառ­վե­լը, օծ­վե­լը: Այդ օ­րը հա­յա­րի­նե­րը միմ­յանց նաեւ ջրում են՝ ջրո­ցի խա­ղա­լով, քա­ն­­զի ջու­րը նա­խան­շում է մաք­րութ­յուն, ջր­­վե­լը՝ մաքր­վել, իսկ Սի­րո Գե­րա­գույն Խոր­­­հր­­դի կրող եւ պա­հա­պան Աս­տ­­ղիկ Աս­տ­­վա­ծու­հուն (յու­րա­քանչ­յուրն իր սի­րուն) ըն­­դա­ռաջ գնա­լու հա­մար կա­տար­վում է ջրով մաքր­վե­լու-օծ­վե­լու ա­րա­րո­ղութ­յուն: Մեր փա­ռա­հեղ նախ­նին՝ Հայկ Նա­հա­պե­տը այն­քան զո­րա­վոր եւ քա­ջա­սիրտ է ե­ղել, որ հա­յ­ ա­րի­նե­րը նրան աստ­վա­ծաց­րել են ու հա­ճախ նրան Հա­յոց Աստ­վա­ծա­յին դի­ցա­րա­նում են նե­րա­ռել: Հայ­կը ի­րա­պես Աստ­վա­ծա­մարդ է ե­ղել... Օ­գոս­տո­սի 11-ին Նա­­վա­­սար­դի տոն է, ո­րը նշվում է նաեւ որ­պես Հայկ Նա­հա­պե­տի՝ Բե­լի դեմ տա­րած հաղ­թա­նա­կի օր: Աշ­նա­նա­յին ա­րե­ւա­դար­ձից 40 օր ա­ռաջ մեր հզոր նախ­նին հաղ­թեց Ա­րա­րա­տը նեն­գո­րեն նվա­ճած Տի­տան­յան Բե­լին եւ վե­րա­տի­րեց Հա­յոց Աշ­խար­հն­ ու հա­յութ­յա­նը բե­րեց ա­զատ կյանք: Եվ ի­զուր չէ, որ ե­ղավ մի ժա­մա­նա­կա­հատ­ված, երբ օ­գոս­տո­սի 11-ը եւս նշվում էր որ­պես Նոր Տա­րի՝ Նոր Կյան­քի օր... Հայկ Նա­հա­պե­տը Հա­յոց Դի­ցա­կար­գի հա­մա­ձայն Մարդ-Աստ­ված է՝ Աս­տ­­վա­ծա­մարդ՝ Երկ­րա­յին Աս­տ­­ված, ով խո­­սել է Հայ Աստ­վա­­ծ­­նե­րի հետ, ան­­­գամ կա­տա­րել աստ­վա­ծա­յին ա­ռա­ջադ­րանք­ներ... Օ­գոս­տո­սի 11-ը հին Նա­վա­սարդ ա­միսն է: Նավ-Աս-Արդ՝ ու­ժա­կա­նութ­յան-զո­րութ­յան խորհր­դի հաս­տա­տում: Նա­վա­սարդ­յան խա­ղերն էլ ա­ռա­վե­լա­պես զո­րա­խա­ղեր են ե­ղել, ո­րի ժա­մա­նակ Հայկ­յան զին­վո­րի պա­տ­­վա­վոր կո­չում է տրվել: Հա­յ­ ա­րի­նե­րը հի­շում են նաեւ բո­լոր նա­խն­­յաց, եւ սեպ­տեմ­բե­րի 23-ին նշվում է Նա­խն­­յաց տո­նը՝ աշ­նա­նա­յին գի­շե­րա­հա­վա­սա­րին: Ա­րի­նե­րը հի­շում են են բո­լոր նախ­նի­­նե­րին՝ դրա­նով ի­րենց մեջ նո­րո­գե­լով հա­­վեր­ժութ­յան ըն­թաց­քը, հայ տե­սա­կի ա­ռա­քե­լութ­յունն ու շա­րու­նա­կա­կա­նութ­յու­նը նախն­յաց հետ փա­­ռա­բա­նե­լով: Այդ օ­րը մար­­դիկ շփվում են նախն­յաց բո­լոր հո­գի­նե­րի հետ: Եվս մեկ տոն կնշվի հա­զա­րամ­յակ­ներ հե­տո ա­ռա­ջին ան­գամ: Հոկ­տեմ­բե­րի  2-րդ ­կե­սին հա­յ­ ա­րի­նե­րը կփա­ռա­բա­նեն Հա­յոց ի­մաս­տութ­յան Աստ­ված Տի­րին: Նախն­յաց նվիր­ված տո­նա­կա­տա­րութ­յու­նը եւ նախ­նի­նե­րի հո­գի­նե­րի հետ շփվե­լը վե­րաի­մաս­տա­վոր­վե­լու է մղում հա­յ­ ա­րի­նե­րին, ով­քեր դի­­մում ու փա­ռա­բա­նում են Տիր Աստ­ծուն՝ Նախն­յաց հո­գի­նե­րի հետ նո­րո­գած կապն ու կյան­քը Աստ­վա­ծա­յին Ի­մաստ­նութ­յամբ պա­տե­լու եւ պահ­պա­նե­լու հա­մար: Նաեւ մար­­դ­­կանց եւ հո­գի­նե­րի Հայ­կա­կան Աշ­խարհ­նե­րի կա­պը մշտառ­կա պա­հե­լու հա­մար: Տիր Աստ­վա­ծը նաեւ գի­տութ­յան եւ դպ­­րութ­յան, գիր-գրա­կա­նութ­յան, ար­վես­տի ու ար­հեստ­նե­րի, հա­յոց մշա­կույ­թի եւ ա­վան­դույթ-սո­վո­րույթ­նե­րի պա­հա­պան Աստ­վածն է, ո­րի հա­մար այդ տո­նը նշում են բազ­մա­թիվ աս­պա­րեզ­նե­րի ազ­գա­յին շեր­տեր: Ա­ռա­ջին ան­գամն է, որ հա­յ­ ա­րի­նե­րը ի­րենց տո­նե­րի շար­քում նո­յեմ­բե­րի ա­ռա­ջին շա­բաթ­վա մեջ կնշեն Հայ Տե­սա­կի Ա­րար­ման տո­նը: Այդ օ­րը հա­յ­ ա­րի­նե­րը փա­ռա­բա­նում են Տիե­զեր­քի Ա­րար­չին՝ Հայ տե­սա­կի Ա­րար­ման հա­մար եւ նվիր­վա­ծութ­յունն են հայ­տ­­նում Նրան: Տիե­զե­րաաշ­խարհ­նե­րում Հայ Աս­տ­­ված­նե­րի, Հայ Հո­գի-Ո­գի­նե­րի եւ Հայ Մարդ­կանց Ա­րա­րու­մը Ա­րար­չի Կամ­քի եւ Սի­րո Ար­գա­սիք է, եւ հա­յե­րը, փա­ռա­բա­նե­լով Տիե­զեր­քի Միակ Տի­րո­ջը՝ հա­վաս­տում են հա­վա­տա­րիմ մնալ Տիե­զե­րա­կար­գին եւ Հայ Տե­սա­կի Ա­ռա­քե­լու­թ­­յա­նը: Ա­րի հա­յե­րը փա­ռա­բա­նում են Ա­րար­չին՝ նա­եւ Հայ Աստ­ված­ներ եւ Հայ­կա­կան Տիե­զե­րա­աշ­խարհ­ներ պար­գե­ւե­լու, Ա­րար­չա­կան Գե­նով Օ­ծե­լու հա­մար: Վա­ղուց՝ դեկ­տեմ­բե­րի 22-ին, տոն­վում է Հա­յոց ար­դա­րա­դա­տութ­յան Աստ­ված Միհ­րի տո­նը: Այն հա­մընկ­նում է ձմե­ռա­յին ա­րե­ւա­դար­ձի օր­վա հետ եւ այս բնա­կան կար­գի վե­րա­հաս­տա­տու­մից Միհ­րը պաշտ­վել է նաեւ որ­պես լույ­սի ու ջեր­մութ­յան Աս­տ­­ված (Ա­րե­գակ-Աստ­ված): Հայ Տե­սա­կի Ա­րար­ման տո­նից հե­տո հա­յ­ ա­րի­նե­րը ձմե­ռա­յին ա­րե­ւա­դար­ձի օ­րը փա­ռա­բա­նում են Միհր Աստ­ծուն՝ Տիե­զե­րա­կան ար­դա­րութ­յան եւ ի­րա­վուն­քի վե­րա­հա­­ս­­տատ­ման ակն­կա­լի­քով, Հայ Տե­սա­կի Ա­ռա­քե­լութ­յան վե­րաի­մաս­տա­վոր­ման հա­մար՝ Եր­կիր մո­լո­րա­կում եւ Տիե­զեա­րաաշ­խարհ­նե­րում: (Հայ ա­րի­նե­րը դեկ­տեմ­բե­րի 15-ին նշում են Հայ Ա­րիա­կան Միա­բա­նութ­յան ստեղծ­ման օ­րը (1993թ.), ո­րը հա­մա­րում են Հայ Տե­սա­կի Ա­րիա­կան (Ա­րար­չա­կան) Ո­րակ­նե­րի վե­րա­­կանգն­ման օր): Իսկ հուն­վա­րի 1-ին, երբ քրիս­տոն­յա հա­­յե­րը նշում են ի­րենց Նոր տա­րին եւ Քրի­ս­­տո­սի ծնուն­դը, հա­յ­ ա­րի­նե­րն­ այդ օ­րը նշ­­ում են ­Մեծն հա­յոր­դի Գա­րե­գին Նժդե­հի ծն­­ուն­­դը (ծնվ. 1986թ. հուն­վա­րի 1-ին - ­մահ.՝ 1955թ. դեկ­տեմ­բե­րի 21-ին): Գա­րե­գին Տեր-Հա­րութ­յուն­յա­նին (Նժդեհ) ա­րիա­կան հա­յերն ըն­դու­նում են որ­պես հա­յոց ազ­գա­յին գա­ղա­փա­րա­խո­սութ­յան եւ հա­վա­տի հա­մա­կար­գա­յին վե­րա­կանգ­նող, ռազ­մա­կան հմ­­ուտ զո­րա­վար ու նվիր­յալ ա­զ­­գա­յին գոր­ծիչ, ով Հա­յոց ռազ­մի ու զո­րութ­յան Աստ­ված Վա­հագ­նին ա­պա­վի­նե­լով, իր կյան­քով ու գոր­ծու­նեութ­յամբ նա­հա­տակ­վեց եւ ան­մա­հա­ցավ՝ հանգր­վա­նե­լով Հա­յոց Մե­ծե­րի շար­­­քում... Նժդե­հը հա­յ­ ա­րի­նե­րի հա­մար ոչ միայն Ա­րոր­դի է, ում հո­գին այ­սօր էլ պայ­քա­րում է վասն հա­յրեն­յաց, այ­լեւ, ըստ Հա­յոց Դի­ցա­կար­գի, Մարդ-Աստ­ված է՝ Աստ­վա­­­ծա­մարդ՝ Երկ­րա­յին Աստ­ված՝ ով երդ­վեց Վա­հագ­նի ա­­ջի վրա եւ ապ­րեց Վա­հագ­նա­կան­չով... Հուն­վա­րի 14-ին ­Հայ ցե­ղակ­րո­նի եւ Ցե­ղա­կ­­րո­նութ­յան օ­րն­ է, Գա­րե­գին Նժդե­հի ստեղ­ծած Ցե­ղակ­րոն ուս­մուն­քը Հայ Ցե­ղա­մար­դու, ի­րա­պես Հայ Տե­սա­կի Ա­րար­ման տե­­սութ­յուն է՝ հիմն­ված Հա­յոց հա­վի­տե­նար­ժեք հաս­կա­ցութ­յուն­նե­րի վրա: (Գա­րե­գին Նժդե­հի մա­սունք­նե­րը վե­րա­թաղ­ված են (1983թ.) Սյու­նի­քի Խուս­տուփ լե­ռան լան­ջին, Կա­պա­նի՝ Նժդե­հի ան­վան հու­շա­հա­մա­լի­րում եւ Ե­ղեգ­նա­ձո­րի Սպի­տա­կա­վոր վան­քի բա­կում: Այս սրբա­վայ­րեր ա­մե­նամ­յա ուխ­տագ­նա­ցութ­յուն­ներ են լի­նում՝ հու­նի­սի 17-ին դե­պի Սպի­տա­կա­վոր վանք, հոկ­տեմ­բե­րի 7-ին՝ դե­պի Խուս­տուփ եւ Կա­պան): Քուրմ Ար­մոգ ՀԱՄ Հո­գե­ւոր հանձ­նախմ­բի ան­դամ «Լու­սանցք» թիվ 14 (235), 2011թ. Կար­դա­ցեք «Լու­սանցք»-ի PDF տար­բե­րակ­նե­րը www.hayary.org -ի «Մամուլ» բաժնում www.pressinfo.am -ի «Բեռնում» բաժնում

The European Stabilization Mechanism, Or How the Goldman Vampire Squid Just Captured Europe

Ellen Brown
April 18, 2012
www.webofdebt.com/articles/goldmansachs.php

The Goldman Sachs coup that failed in America has nearly succeeded in Europe—a permanent, irrevocable, unchallengeable bailout for the banks underwritten by the taxpayers.

In September 2008, Henry Paulson, former CEO of Goldman Sachs, managed to extort a $700 billion bank bailout from Congress. But to pull it off, he had to fall on his knees and threaten the collapse of the entire global financial system and the imposition of martial law; and the bailout was a one-time affair. Paulson’s plea for apermanent bailout fund—the Troubled Asset Relief Program or TARP—was opposed by Congress and ultimately rejected.

By December 2011, European Central Bank president Mario Draghi, former vice president of Goldman Sachs Europe, was able to approve a 500 billion Euro bailout for European banks without asking anyone’s permission. And in January 2012, a permanent rescue funding program called the European Stability Mechanism (ESM) was passed in the dead of night with barely even a mention in the press. The ESM imposes an open-ended debt on EU member governments, putting taxpayers on the hook for whatever the ESM’s Eurocrat overseers demand.

The bankers’ coup has triumphed in Europe seemingly without a fight. The ESM is cheered by Eurozone governments, their creditors, and “the market” alike, because it means investors will keep buying sovereign debt. All is sacrificed to the demands of the creditors, because where else can the money be had to float the crippling debts of the Eurozone governments?

There is another alternative to debt slavery to the banks. But first, a closer look at the nefarious underbelly of the ESM and Goldman’s silent takeover of the ECB . . . .

The Dark Side of the ESM

The ESM is a permanent rescue facility slated to replace the temporary European Financial Stability Facility and European Financial Stabilization Mechanism as soon as Member States representing 90% of the capital commitments have ratified it, something that is expected to happen in July 2012. A December 2011 youtube video titled “The shocking truth of the pending EU collapse!”, originally posted in German, gives such a revealing look at the ESM that it is worth quoting here at length. It states:

The EU is planning a new treaty called the European Stability Mechanism, or ESM: a treaty of debt. . . . The authorized capital stock shall be 700 billion euros. Question: why 700 billion? [Probable answer: it simply mimicked the $700 billion the U.S. Congress bought into in 2008.] . . . .

[Article 9]: “. . . ESM Members hereby irrevocably and unconditionally undertake to pay on demand any capital call made on them . . . within seven days of receipt of such demand.” . . . If the ESM needs money, we have seven days to pay. . . . But what does “irrevocably and unconditionally” mean? What if we have a new parliament, one that does not want to transfer money to the ESM? . . . .

[Article 10]: “The Board of Governors may decide to change the authorized capital and amend Article 8 . . . accordingly.” Question: . . . 700 billion is just the beginning? The ESM can stock up the fund as much as it wants to, any time it wants to? And we would then be required under Article 9 to irrevocably and unconditionally pay up?

[Article 27, lines 2-3]: “The ESM, its property, funding, and assets . . . shall enjoy immunity from every form of judicial process . . . .” Question: So the ESM program can sue us, but we can’t challenge it in court?

[Article 27, line 4]: “The property, funding and assets of the ESM shall . . . be immune from search, requisition, confiscation, expropriation, or any other form of seizure, taking or foreclosure by executive, judicial, administrative or legislative action.” Question: . . . [T]his means that neither our governments, nor our legislatures, nor any of our democratic laws have any effect on the ESM organization? That’s a pretty powerful treaty!

[Article 30]: “Governors, alternate Governors, Directors, alternate Directors, the Managing Director and staff members shall be immune from legal process with respect to acts performed by them . . . and shall enjoy inviolability in respect of their official papers and documents.” Question: So anyone involved in the ESM is off the hook? They can’t be held accountable for anything? . . . The treaty establishes a new intergovernmental organization to which we are required to transfer unlimited assets within seven days if it so requests, an organization that can sue us but is immune from all forms of prosecution and whose managers enjoy the same immunity. There are no independent reviewers and no existing laws apply? Governments cannot take action against it? Europe’s national budgets in the hands of one single unelected intergovernmental organization? Is that the future of Europe? Is that the new EU – a Europe devoid of sovereign democracies?

The Goldman Squid Captures the ECB

Last November, without fanfare and barely noticed in the press, former Goldman exec Mario Draghi replaced Jean-Claude Trichet as head of the ECB. Draghi wasted no time doing for the banks what the ECB has refused to do for its member governments—lavish money on them at very cheap rates. French blogger Simon Thorpereports:

On the 21st of December, the ECB "lent" 489 billion euros to European Banks at the extremely generous rate of just 1% over 3 years. I say "lent", but in reality, they just ran the printing presses. The ECB doesn't have the money to lend. It's Quantitative Easing again.

The money was gobbled up virtually instantaneously by a total of 523 banks. It's complete madness. The ECB hopes that the banks will do something useful with it - like lending the money to the Greeks, who are currently paying 18% to the bond markets to get money. But there are absolutely no strings attached. If the banks decide to pay bonuses with the money, that's fine. Or they might just shift all the money to tax havens.

At 18% interest, debt doubles in just four years. It is this onerous interest burden, not the debt itself, that is crippling Greece and other debtor nations. Thorpe proposes the obvious solution:

Why not lend the money to the Greek government directly? Or to the Portuguese government, currently having to borrow money at 11.9%? Or the Hungarian government, currently paying 8.53%. Or the Irish government, currently paying 8.51%? Or the Italian government, who are having to pay 7.06%?

The stock objection to that alternative is that Article 123 of the Lisbon Treaty prevents the ECB from lending to governments. But Thorpe reasons:

My understanding is that Article 123 is there to prevent elected governments from abusing Central Banks by ordering them to print money to finance excessive spending. That, we are told, is why the ECB has to be independent from governments. OK. But what we have now is a million times worse. The ECB is now completely in the hands of the banking sector. "We want half a billion of really cheap money!!" they say. OK, no problem. Mario is here to fix that. And no need to consult anyone. By the time the ECB makes the announcement, the money has already disappeared.

At least if the ECB was working under the supervision of elected governments, we would have some influence when we elect those governments. But the bunch that now has their grubby hands on the instruments of power are now totally out of control.

Goldman Sachs and the financial technocrats have taken over the European ship. Democracy has gone out the window, all in the name of keeping the central bank independent from the “abuses” of government. Yet the government is the people—or it should be. A democratically elected government represents the people. Europeans are being hoodwinked into relinquishing their cherished democracy to a rogue band of financial pirates, and the rest of the world is not far behind.

Rather than ratifying the draconian ESM treaty, Europeans would be better advised to reverse article 123 of the Lisbon treaty. Then the ECB could issue credit directly to its member governments. Alternatively, Eurozone governments could re-establish their economic sovereignty by reviving their publicly-owned central banks and using them to issue the credit of the nation for the benefit of the nation, effectively interest-free. This is not a new idea but has been used historically to very good effect, e.g. in Australia through the Commonwealth Bank of Australia and in Canada through the Bank of Canada.

Today the issuance of money and credit has become the private right of vampire rentiers, who are using it to squeeze the lifeblood out of economies. This right needs to be returned to sovereign governments. Credit should be a public utility, dispensed and managed for the benefit of the people.

To add your signature to a letter to parliamentarians blocking ratification of the ESM, click here.

“Աստվածաշու՞նչ­”, թե՞ ­”Բիբլիա­”

“Աստվածաշու՞նչ”, թե՞ “Բիբլիա”

Ո՞րն է Աստծո շունչը – 1

(վերլուծական հարցեր եկեղեցուն)

Հայ եկեղեցին իրեն կոչում է առաքելական V-րդ դարից (Քաղկեդոնի տիեզերաժողովից հետո): Վերջին հարյուրամյակներում այն ավելի շատ դարձել է կաթոլիկ, բողոքական, ավետարանական եւ ­”այլ տիպի հայեր­”-ից զատվելու միջոց: Առաքելական կրոնն ու կրոնականները եկեղեցու հոգեւոր քաղաքականությունը, Լեոի ­”Հայ կղերական դիվանագիտություն­” պատմական աշխատության վերլուծականներին համարժեք, դարձրել են արդի աշխարհիկ քաղաքականության մի մասը: Եթե ծավալվենք, ապա կարող ենք հանդիպել նաեւ մերօրյա ­”բիզնես­”-ի տիպիկ տարրերի… Տիպիկ է նաեւ այս կամ այն կուսակցության ու կառույցի պես՝ ­”ով մեզ հետ չէ, նա հայ չէ­” մեկնաբանությունը շահարկելը:

Ահա այսպես կրոնական ու հետո նաեւ կուսակցական պատկանելության ահեղ դրդմամբ մենք ոչ թե զտարյուն հայ ենք, այլ՝ քրիստոնյա (իր տեսակներով եւ աղանդներով), դաշնակցական, համայնավարական, հանրապետական, ընկերվարական, ազատական ու այլ հայեր ենք… Ծագումը՝ Գենն ու Արյունը մի կողմ ենք դրել եւ (հիմնականում՝ ապազգային) կրոնով ու գաղափարախոսությամբ ենք որոշում մեր հայ լինելը. ահա թե ինչ աստիճանի մանր խնդիրներ ենք արծարծում ներկայումս՝ օտարածին հոգեւոր-գաղափարական ներմուծությունների թելադրմամբ ու պարտադրմամբ:

Կղերականներն ասում են՝ էլ ի՞նչ հայ, եթե քրիստոնյա չես, դաշնակցականներն էլ կես կատակ-կես լուրջ ավելացնում են՝ մենք նախ դաշնակցական ենք, հետո՝ հայ, համայնավարները պատրաստ են հայ լինելն ուրանալ հանուն միջազգային բանվորա-գյուղացիական համերաշխության, իսկ ազատականները՝ հանուն աշխարհայնացման… Վա՜յ քեզ, հայություն, եթե շուտափույթ չազատվես այս կարգի փրկիչներից, ովքեր ազգն ու ծագումը, հայրենիքն ու առաքելությունը ստորադասում են իրենց նեղանձնական (նեղկազմակերպական) եւ շատ հաճախ էլ՝ այլազգիների շահերին: ­”Դե ե՛կ վարդապետ ու մի խենթացիր­”…

Այս հոդվածում կանդրադառնանք աստվածաշնչյան մի շարք անհեթեթությունների, որոնց պատճառով թեկուզ այս գիրքը չի կարող ­”սուրբ­” կոչվել: Նախ, ամբողջ ­”Հին կտակարան­”-ը ”աստվածային­” կեղծիքներով լի պատմության ժողովածու է, հրեական անհիմն ընտրյալության, ­”ռասիզմի, ֆաշիզմի եւ շովինիզմի­” աննախադեպ դրսեւորումներով, անառակություն ու խարդախություն քարոզող անհեթեթ հեքիաթներով եւ սարսափազդու եհովականությամբ համեմված… Հետո, բոլոր ազգերը օգտագործում են ­”Բիբլիա­” (գիրք) տերմինը եւ ­”չգիտես­” ինչու մեզանում այն թարգմանվեց որպես ­”Աստվածաշունչ­”: Ո՞ւմ թույլտվությամբ, Աստծո՞… Այդ դեպքում ո՞ր Աստծո… Եթե մի ­”Գիրք­” գրվում է մի քանի դար ու այն գրում ու վերարտադրում են տարբեր մարդիկ, ի՞նչ Աստծո շնչի մասին է խոսքը:

Մի՞թե այսքան կույր են եղել մեր պապերը, եւ արդյո՞ք ավելի կույրը հիմա մենք չենք: Թե՞ պարտադրանքի թմրեցուցիչ լծից չենք ցանկանում ազատագրվել, ժողովուրդն ասում է՝ էշ նստելը մի ամոթ է, էշից իջնելը՝ մի այլ: Ա՛յ այսպես էլ ապրում ենք, սակայն, ցավոք, արդեն էշին մեր ուսերին տանելով… Քանզի կուրությունը կամ կուրություն խաղալը նույնն են ըստ էության:

Քրիստոնեությունը եթե միայն բռնությամբ մտնելով բավարարվեր, մի կերպ կարելի էր հաշտվել այդ եղելության հետ, սակայն, հիմնահատակ ավերվեց հայոց հինավուրց մշակույթն ու հայոց բազմահազարամյա արձանագրված պատմությունը: Այս ամենն արվեց, որպեսզի հայության խորքից հիմնահատակ դուրս հանվի նրա պատմական հիշողությունը: Բայց փա՜ռք Արարչին, Հայ Աստվածներին, որ անջնջելի պահեցին հայի գենետիկ հիշողությունը… Ոչ մի երկրում քրիստոնեությունը այսպես բարբարոսաբար ու դաժանորեն չի գործել, եւ դա անհնար է մոռանալ… Սա դեռ քիչ համարելով՝ մի շարք ծախու պատմաբանների միջոցով էլ փորձեցին ամրագրել, որ մենք որպես ազգ ձեւավորվել ենք քրիստոնեությունն ընդունելուց հետո, կարծելով, թե այլեւս անհնար է վերականգնել հայոց պատմությունը: Տխմարություն, տգիտություն եւ դավաճանություն. ավելի մեղմ որակում հնարավոր չէ տալ…
Հույներն ու հռոմեացիները քրիստոնեություն, իսկ պարսիկներն ու եգիպտացիները մահմեդականություն ընդունելիս չավերեցին իրենց անցյալը, ու հիմա հպարտանում, ամուր հենվում են իրենց ակունքներին, այդ ակունքները պահեցին նաեւ հնդիկները՝ բուդդայականության անցման ժամանակ: Մեզանում քրիստոնեությունը որպես վրիժառություն մտավ, եւ արդեն շատերի համար գաղտնիք չէ, որ Գրիգոր Լուսավորիչ կոչեցյալը հիմնականում Խավարիչ (մեր շատ մեծերի բնորոշմամբ) դարձավ ու խամրեցրեց հայոց փառապանծ անցյալը: Սակայն, միայն խամրեցրեց: Այն վերստին հառնում է, եւ շատ շուտով ամենաբարձր ամբիոններից կխոսեն այս եւ ավելի սարսափելի եղելությունների մասին…

Մենք առիթով նույնպես կանդրադառնաք այս կարեւորագույն թեմային…

Ինչեւէ, Հայ եկեղեցին, այնուամենայնիվ, կառուցվեց հին ավանդույթների, տոների ու ծեսերի վրա (նաեւ՝ տաճարների ավերակների, քանզի դրանք կառուցված էին հզոր էներգետիկ տարածքներում)՝ պահպանելով ազգային որոշակի արժեքներ, միայն օտար մեռելները սկսեցին մեզ համար չգիտես (՞) ինչու սրբանալ… Եվ մի անգամ էլ հայ եկեղեցին լուրջ հերոսություն արեց, ու Քաղկեդոնի տիեզերաժողովից (451թ.) հետո հնարավորինս պահպանեց իր ինքնուրույն դեմքն ու ազգային նկարագիրը: Այո՛, մեր եկեղեցին համեմատական կարգով որոշակիորեն ազգային է աշխարհի բոլոր նմանատիպ եկեղեցիների շարքում: Այժմ էլ այն կարող է մեծագույն սխրանք գործել՝ ազգայնանալով վերջնականապես, դառնալով հիրավի համահայկական կառույց, ու դրա համար շատ բան պետք չէ, անհրաժեշտ է դեն շպրտել ջհուդա-հրեական ­”Հին կտակարանը­”՝ տեղը դնելով Հայոց պատմությունը՝ ի սկզբանե՝ իր ծագումնաբանությամբ, որը հուրախություն մեզ ամեն դեպքում պատառիկներով պահպանվել ու գտնվել է եւ՛ մեզանում, եւ՛ այլ հին ազգերի մոտ… Երբ եկեղեցին որպես ակունք հենվի այն տաճարի իմաստնությանը, որի վրա ինքն է կառուցված, ապա ամեն հայ, անխոս կխոնարհվի իր պատմության ու առաքելության առջեւ, իր ազգի ու հայրենիքի անցյալի ու գալիքի առջեւ: Հային ի վերուստ ծանոթ է փրկչության ու օծյալության խորիմաստ խորհուրդը եւ, դրանք խարսխելով մեր պատմությանը, տիեզերածին հավատքին, մենք իսկապես հայկականորեն կբռնենք Արարչի հետ մերձեցման ուղին՝ մեզ համար միա՛կ ճշմարիտ ուղին:

Եվ մինչ մեր հոգեւորականներն ու հանրությունը այս մասին լրջորեն կմտորեն, մենք կներկայացնենք խոստացած աստվածաշնչյան ­”մանրապատումները­”…

- (Ծննդոց, գլ. ԺԲ) – ­”Եւ Եհովան ասեց Աբրամին. Գնա քո երկրիցը, եւ քո ազգականներիցը, եւ քո հօր տանիցն այն երկիրը, որ ես քեզ ցոյց կ՛տամ: Եւ ես քեզ մեծ ազգ պիտի շինեմ, եւ քեզ օրհնեմ, եւ քո անունը մեծացնեմ եւ դու օրհնեալ կ՛լինիս: Եւ քեզ օրհնողներին կ՛օրհնեմ եւ քեզ անիծողներին կ՛անիծեմ. եւ երկրի բոլոր ազգերը քեզանով կ՛օրհնուին­”: – Ահա, այսպես միշտ սեփական օրրանն ու նախնյաց լքելով, հրեաները տիրում են ուրիշ ազգերի հայրենիքներին (ներկայումս՝ $-եհովայով) ու սրբություններին, որովհետեւ դա հուդազունների եւ քրիստոնյաների Եհովա աստվածն է ասել, որը չգիտես ինչու եւ ինչպես նրանց ընտրյալ ազգ է հռչակել, եւ ով ընդդիմանա՝ հուր-հավիտյան կանիծվի… Ապուշության, գուցե թե ապուշացման յուրօրինակ ու բացարձակ դրսեւորում, հայրենալքության, ծավալապաշտության դասական օրինակ: Եվ հայը, որը նախանձախնդրորեն պաշտում է իր Ազգն ու Բնօրրան-Հայրենիքը, աղոթում է հանուն այս տխմարության իրականացմա՞ն…

- (Ծննդոց, գլ. ԺԲ) – ­”Եւ այն երկրումը սով եղավ, եւ Աբրամն իջաւ Եգիպտոս այնտեղ պանդխտութեամբ բնակուելու համար, որովհետեւ սովը սաստիկ էր այն երկրումը: Եւ եղաւ երբ որ նա Եգիպտոսը մտնելու մօտեցաւ, իր կնոջը՝ Սարային ասեց. Ահա գիտեմ որ դու մի գեղեցիկ տեսքով կին ես: Եւ անպատճառ երբ Եգիպտացիք քեզ տեսնեն, ասելու են՝ Սա նորա կինն է. եւ ինձ կ՛սպանեն, բայց քեզ ողջ կ՛թողնեն. Ասիր թէ դու իմ քոյրն ես. որպէս զի քո պատճառովն ինձ համար լավ լինի, եւ քո պատճառովն իմ անձն ապրի: Եւ եղաւ երբոր Աբրամը Եգիպտոս մտաւ, Եգիպտացիք տեսան այն կինը, որ շատ գեղեցիկ էր: Եւ Փարաւօնի իշխաններն էլ տեսան նորան եւ գովեցին նորան Փարաւօնի առաջին. եւ կինը տարուեցաւ Փարաւօնի տունը: Եւ նա նորա պատճառովը Աբրամին բարիք արավ. եւ նա ոչխարներ եւ արջառներ եւ էգ էշեր եւ ուղտեր ունեցաւ: Եւ Եհովան մեծ հարուածներով պատժեց Փարաւօնին եւ նորա տունը Աբրամի կնոջ Սարայի համար: Եւ Փարաւօնը կանչեց Աբրամին, եւ ասեց. Այս ի՞նչ է որ արիր ինձ. ինչու՞ ինձ չ՛յայտնեցիր, թէ նա քո կինն է: Ինչու՞ համար ասացիր, թէ իմ քոյրն է. եւ ես նորան ինձ համար կին էի առնում. բայց հիմա ահա քո կինը, առ և գնա: Եւ Փարաւօնի մարդկանցը պատուիրեց նորա մասին, եւ նորանք ճանապարհ դրին նորան եւ նորա կնոջը եւ նորա բոլոր ստացուածքը­”: – Այս դրվագում արդեն բացահայտվում է Եհովայի ու նրա ընտրյալ հրեաների նախահոր ի ծնե ստոր եւ խարդախ լինելու հանգամանքը: Խաբեությունը, անբարոյականությունը (կնոջը հանուն անձնական բարեկեցության ուրիշին տալը (կավատության դասական օրինակ)) օրենքի ուժ են ստանում: Ուստի, այլեւս զարմանալի չէ, որ Եհովան պատժում է ոչ թե տականք Աբրամին, այլ՝ Փարավոնին, որին ստորաբար խաբել են, եւ որը ասպետաբար ներում է հայցում, չնայած դիմացինը այլասերվածի մեկն է: Իսկ սա ոչ միայն չի զղջում, այլեւ՝ իր ­”տանիք­” Եհովայի օգնությամբ իր հետ տանում է խարդախությամբ ստացած ընծաները: Ճիշտ նույն կերպ է վարվում Աբրամը նաեւ հետագայում՝ ­”հարավային երկիրը գնալուց, Կադէսի եւ Սուրի մէջ բնակուելուց եւ Գերարումը պանդուխտ լինելուց­” հետո: Ժողովուրդն ասում է. – ­”Օձը տաքացնողին է կծում­”: – ­”Եւ Աբրամը հարուստ էր անասուններով, արծաթով եւ ոսկիով…­”: – Ահա՛ ”գերագույն աստծո եւ նրա ընտրյալ ժողովրդի­” գերնպատակը, ազգային արժեքային համակարգը, որն անփոփոխ է նաեւ այսօր: Այո՛, հրեաները պահպանում են իրենց օրենքները, իսկ մե՞նք…

- (Ծննդոց, գլ. ԺԵ) – ­”Եւ նա ասաց. Ով Տէր Եհովայ ինչո՞վ գիտենամ թէ ես նորան կ՛ժառանգեմ: Եւ նա ասաց նորան. ինձ համար մի երեք տարեկան երինջ, եւ մի երեք տարեկան այծ, եւ մի երեք տարեկան խոյ, եւ մի տատրակ, եւ մի աղաւնու ձագ առ: Եւ նա այս բոլորն առաւ նորա համար, եւ նորանց մէջտեղիցը կտրտեց, եւ ամեն մէկ կտորը միւս կտորի դէմ ու դէմ դրաւ. բայց թռչունները չ՛կտրեց: Եւ կտրած դիերի վերայ գիշատիչ թռչուններն իջան, բայց Աբրամը ետ քշեց նորանց: Եւ երբոր արեւը մար էր մտնում, Աբրամի վերայ մի խոր քուն եկաւ, եւ ահա նորա վերայ մի մեծ խաւարի սոսկում ընկաւ: Եւ Եհովան ասեց Աբրամին. Ստոյգ գիտենաս, որ քո սերունդը մի երկրում, որ իրանցը չէ, պանդուխտ կ՛լինի, եւ ծառայութիւն կ՛անեն, եւ նորանց չորս հարիւր տարի կ՛չարչարեն: Բայց այն ազգն էլ, որին արդէն կ՛ծառայեն, ես կ՛դատեմ. եւ նորանցից յետոյ մեծ ստացուացքով դուրս կ՛գան: Եւ դու խաղաղութեամբ քո հայրերի մօտ կ՛գնաս. լաւ ծերացած կ՛թաղուիս­”: – Դե ինչ, դադարենք այլեւս զարմանալ, քանզի ­”սուրբ­” գիրքը ողողված է նման ­”սուրբ պատմություններով­”: Եվ այսպես, Եհովայի ու Աբրամի շուկայական հարաբերություններից հետո Եհովան որոշում է Աբրամի ցեղին տանել օտար երկիր ստրկության եւ 400 տարի ծառայելուց հետո խոստանում է մեծ ունեցվածք (մազոխիզմի դասական օրինակ): Այնուհետեւ, ­”արդարագույն աստված Եհովան­” պատժում է այն ազգին, որն իր իսկ պատվերով շահագործել է հրեաներին (սադիզմի դասական օրինակ): Այնպես որ, այս աստծուն (մեր պարագայում գուցեեւ՝ չաստծուն) ծառայեք, թե չծառայեք, միեւնույնն է պատժվելու եք, հայ քրիստոնյա եղբայրներ ու քույրեր, դու՛ք չէ, որ Եհովայի ընտրյալն եք…

- (Ծննդոց, գլ. ԺԶ) – ­”Եւ Աբրամի կինը Սարան չէր ծնում նորա համար, եւ նա մի Եգիպտացի աղախին ունէր անունը Հագար: Եւ Սարան ասեց Աբրամին. Ահա Եհովան ինձ արգիլեց ծնելուց, ուրեմն աղախնիս մօտ մտիր. գուցէ նորանից որդի ստանամ: Եւ Աբրամը Սարայի ձայնին լսեց: Եւ Աբրամի կինը Սարան իր Եգիպտացի աղախին Հագարն առաւ, Աբրամը Քանանի երկրում տասը տարի բնակելուց յետոյ, եւ տուաւ նորան իր մարդին Աբրամին՝ որ նորան կին լինի: Եւ նա մտաւ Հագարի մօտ, եւ նա յղացաւ. եւ երբոր տեսաւ թէ յղի է, իր տիկինը իր աչքի առաջին անարգուեցաւ: Եւ Սարան ասեց Աբրամին. Իմ անիրաւութիւնը քեզ վերայ լինի. ես իմ աղախինը քո գիրկը տուի, եւ երբոր տեսաւ թէ յղի է, ես նորա աչքի առաջին անարգուեցայ. Եհովան իմ ու քո մէջտեղը դատաստան անէ: Եւ Աբրամն ասեց Սարային. Ահա քո աղախինը քո ձեռքին է, արա նորան ինչ որ հաճոյ է քո աչքին. եւ Սարան նեղեց նորան, եւ նա փախաւ նորա երեսիցը: Եւ Եհովայի հրեշտակը գտաւ նորան անապատումը ջրի աղբիւրի մօտ Սուրի ճանապարհի վերայ լինող աղբիւրի մօտ. Եւ ասեց. Ով Սարայի աղախին Հագար, ո՞ր տեղից ես գալիս, եւ ու՞ր ես գնում: Եւ նա ասեց. Ես իմ տիկին Սարայի երեսիցը փախչում եմ: Եւ Եհովայի հրեշտակն ասեց նորան. Ետ դարձիր քո տիկնոջ մօտ, եւ նորա ձեռքի տակ խոնարհուիր…­”: – Այստեղ պատմությունը դադարեցնելով՝ մի համեմատություն անենք: Երբ Եվան ­”բարին ու չարը­” ճանաչելու համար Ադամին ”արգելված ծառի­” պտուղն է ուտեցնում, Եհովան աներկբա պատժում է նրանց, իսկ երբ իր կողմից ­”ծնելն արգիլելը­” խախտվում է, նա ոչ միայն չի պատժում փոխադարձ կավատներ Աբրամին եւ Սարային, այլեւ՝ անարգված Հագարին ստիպում է խոնարհվել իրեն պղծողների առջեւ, որը հետ գալուց հետո, հետագայում ավելի մեծ անարգանքի է ենթարկվում ու այնուհետեւ վտարվում: Այո՛, երբ Ադամն ու Եվան փորձում են իմաստնանալ, իսկապես մերձենալ իրական Արարչին (եւ ոչ թե Աստծո գործերին խառնվել), ինքնակոչ աստված Եհովան անմիջապես պատժում է լուսավորության այդ ձգտումը, իսկ ահա, անբարոյականությունը, խավարն ու տգիտությունը, սնոտիապաշտությունը նրա կողմից պաշտելի ու պաշտպանելի են, եւ սա նույնպես հասկանալի է: Իսկ հայի առաքելությունը լույս սփռե՛լն է, եւ ոչ՝ խավարապաշտությունը:

Մեր Աստվածները մեզ ոչ թե թողնում են օգտվել ­”ծառի պտուղից­”, այլ իրենք են լցնում մեր հոգիները սիրո, գիտության, լույսի ու իմաստնության պտուղներով… Իսկ որ Եհովան հենց ինքը խավարն է, ապացուցում է հետեւյալ դրվագը.

- (Ծննդոց, գլ. ԼԲ) – ­”Եւ Յակոբը մինակ մնաց, եւ մի մարդ գոտեմարտում էր նորա հետ մինչեւ արշալոյսի ծագելը: Եւ տեսաւ որ չկարողացաւ նորան յաղթել, նորա զըստի ամոլաջլին դիպաւ. եւ Յակոբի ամոլաջիլը թուլացաւ նորա գոտեմարտած ժամանակը: Եւ նա ասեց. թող տուր ինձ, որովհետեւ արշալոյսը ծագեց. եւ Յակոբն ասեց. – Չեմ թողիլ քեզ՝ մինչեւ որ ինձ չօրհնէս: Եւ նա ասեց նորան, Ի՞նչ է անունդ. նա էլ ասեց. Յակոբ է: Եւ նա ասեց. Այլ եւս քո անունը Յակոբ չասուի, այլ Իսրայել, որովհետեւ Աստուծոյ հետ եւ մարդկանց հետ մարտնչեցիր եւ յաղթեցիր: Եւ Յակոբը հարցրեց եւ ասեց. Աղաչեմ՝ անունդ ասիր: Եւ նա ասեց. Ինչու՞ ես իմ անունը հարցնում. եւ նա օրհնեց նորան այնտեղ: Եւ Յակոբն այն տեղի անունը Փանուէլ դրաւ, որովհետեւ ասեց. Դեմ առ դեմ տեսայ Աստուծոյն, եւ իմ անձը ողջ մնաց­”: – ­”Իսրայել­” նշանակում է Աստծո (իմա՝ Եհովայի) հետ գոտեմարտող: Այստեղ առավել քան ակնհայտ է, որ Եհովան, որը մարդու տեսքով մարտնչում է Հակոբի հետ, չի կարողանում հաղթել նրան. ա՜յ քեզ աստված… Այդ նույն Եհովան չարքի պես վախենում է արշալույսից, եւ քանզի երեւակվող արեւածագը նրա համար մահ է նախապատրաստում, նա իրեն պարտված է համարում, եւ խնդրում է Արեւից փախչելու թույլտվություն՝ օրհնելով Հակոբին: Իսկ ո՞վ է փախչում Արեգակի լույսից… Պարզից էլ պարզ է:





“Աստվածաշու՞նչ­”, թե՞ ­”Բիբլիա­”

Ո՞րն է Աստծո շունչը – 2

(վերլուծական հարցեր եկեղեցուն)

…Մի շատ կարեւոր դրվագ էլ ներկայացնենք ինքնակոչ աստծո վերաբերյալ, որ բազմաթիվ զեղծարարություններից եւ ­”սրբագրություններից­” հետո էլ, որպես ճշմարիտ վկայություն այդ ինքնակոչության, մնացել է:

- (Ծննդոց, գլ. Զ) – ­”…Եւ Աստուած խօսեց Մովսէսի հետ եւ ասեց նորան. Ես եմ Եհովան: Եւ երեւեցայ Աբրահամին, Իսահակին եւ Յակոբին Ամենակարող Աստուծոյ անունով, բայց իմ Եհովայ անունովը նորանց չ՛յայտնուեցայ, որ նորանց տամ Քանանի երկիրը ուր որ պանդխտացան… Եւ ձեզ ինձ համար ժողովուրդ վեր կ՛առնեմ, եւ ձեզ համար Աստուած կ՛լինիմ. եւ պիտի գիտենաք որ ես եմ Եհովան ձեր Աստուածը՝ ձեզ Եգիպտացիների ծանր գործքերի տակիցը հանողը…­”: – Այստեղ Եհովան խոստովանում է, որ ինքն Ամենակարող Աստվածը չէ եւ ստորաբար ստելով է Արարչի անունից հանդես եկել: Իսկ իր ընտրյալ ժողովրդին պարզաբանում է, որ նրանց եգիպտացիներից կփրկի, եթե իրեն ճանաչեն որպես Աստված, եւ որ ինքն ընդամենը խավարասեր Եհովան է: Ահա թե ում են ապավինում միլիոնավոր մարդիկ՝ ­”Հայր Աստված­” կանչելով, թախանձագին ­”Տեր ողորմե՜ա­” ձայնակցելով, ահա թե ինչու է մարդկությունը խելահեղորեն գահավիժում դեպի կործանում, անդունդ՝ խավարի իշխանություն, ընդ որում, այդ անկման մեջ առաջատարը առավելապես մենք՝ հայերս ենք… Ու դեռ շարունակում ենք հպարտանալ, որ առաջինը մենք ենք…

Ականջդ կանչի Ագաթանգեղոս, որ նկարագրեցիր այդ վայրագությունները, որոնք քրիստոնեական մուտքի աննախադեպ ­”սիրո­” դրսեւորումներից էին մեր ազգի հանդեպ:
- (Ծննդոց, գլ. ԺԹ) – ­”Եւ Ղովտը Սեգովրից վեր գնաց եւ սարումը բնակուեց, եւ իր երկու աղջկերքն իր հետ. որովհետեւ վախենում էր Սեգովրումը բնակուելու եւ բնակուեց մի այրում ինքը եւ իր երկու աղջկերքը: Եւ մեծն ասեց պզտիկին. Մեր հայրը ծեր է, եւ երկրիս մէջ մարդ չ՛կայ մեզ մօտ գալու համար ինչպէս ամեն երկրի սովորութիւնն է: Եկ մեր հօրը գինի խմեցնենք, եւ նորա հետ պառկենք, եւ մեր հօրիցը սերունդ յարուցանենք: Եւ այն գիշերը իրանց հօրը գինի խմեցրին, եւ մեծ աղջիկը գնաց եւ իր հօր հետ պառկեց. եւ Ղովտը չիմացաւ նորա պառկելը եւ վեր կենալը: Եւ եղաւ որ միւս օրը մեծ աղջիկը պզտիկին ասեց. Ահա երէկ գիշեր հօրս հետ պառկեցի, այս գիշեր էլ նորան գինի խմեցնենք, եւ դու գնա հետը պառկիր, եւ մեր հօրիցը սերունդ յարուցանենք: Եւ այն գիշերն էլ իրանց հօրը գինի խմեցրին, եւ պզտիկ աղջիկը վեր կացաւ նորա հետ պառկեց, եւ Ղովտը չիմացաւ նորա պառկելը եւ վեր կենալը: Եւ Ղովտի երկու աղջկերքը իրանց հօրիցը յղացան: Եւ մեծը որդի ծնեց եւ անունը Մովաբ դրաւ. նա է Մովաբացիների հայրը մինչեւ այսօր: Եւ պզտիկն էլ որդի ծնեց, եւ նորա անունը Բենամմի դրաւ. սա է Ամմոնի մարդկանց հայրը մինչեւ այսօր­”: – Սա, իհարկե, ավելին է, քան պոռնկությունը… Եվ այստեղ էլ Եհովան, իր բնույթի համաձայն, վարձատրում է անառակ քույրերին, չնայած կարող էր մի երկու որձ ուղարկել՝ այդ երկու վիժվածքին հանգստացնելու համար (ներողություն եմ հայցում ընթերցողներից, բայց այլ բնութագրում չունեմ – Ա.Ա.), սակայն նա այլ կերպ է վարվում, անառակների ժառանգներին նախահայրեր է դարձնում… Սրբազան պոռնկության դասական օրինակ:

- (Ծննդոց, գլ. ԻԷ) – ­”Եւ եղաւ երբոր Իսահակը Յակոբին օրհնեց վերջացրեց, եւ եղավ հէնց որ Յակոբը դուրս եկաւ իր հօր Իսահակի առջեւից, նորա եղբայր Եսաւը եկաւ որսիցը: Նա էլ խորտիկներ շինեց եւ բերաւ իր հօր մօտ, եւ ասեց հօրը. Վեր կաց, հայր իմ, եւ կեր քո որդու որսիցը, որ քո հոգին ինձ օրհնէ: Եւ նորա հայրը Իսահակը ասեց նորան. Դու ո՞վ ես: Եւ նա ասեց. Ես քո անդրանիկ որդի Եսաւն եմ: Եւ Իսահակը մեծ սարսափով սաստիկ սարսափեց եւ ասեց.Ապա նա ո՞վ էր, որ որս էր որսել եւ բերել ինձ համար, եւ ես ամենիցը կերայ քո գալուց առաջ եւ օրհնեցի նորան. նա օրհնուած էլ կ՛մնայ: Եւ երբ որ Եսաւը լսեց իր հօր խոսքերը, մեծ եւ դառն աղաղակով սաստիկ լաց եղաւ, եւ ասեց իր հօրը, Ինձ էլ օրհնիր, հայր իմ, ինձ էլ: Եւ նա ասեց. Քո եղբայրն եկաւ նենգութեամբ եւ առաւ քո օրհնութիւնը: Միթե՞ նորա անունը Յակոբ չեն ասում. եւ ահա սա երկու անգամ է որ ինձ խաբել է. իմ անդրանիկութիւնն առաւ, եւ հիմա էլ ահա օրհնութիւնս առաւ, եւ ասեց. Ինձ համար օրհնութիւն չե՞ս թողել: Եւ Իսահակը պատասխանեց եւ ասեց Եսաւին. Ահա նորան քեզ վերայ իշխան դրի, եւ իր բոլոր եղբայրները տուի նորան ծառաներ լինելու համար.եւ ցորենով ու գինով հաստատեցի նորան. եւ հիմա քեզ ի՞նչ անեմ, որդիս…­”: – Եհովայի ու իսահակների համար կարեւորը արդարության վերականգնումը չէ, այլ խաբեբային առաջ մղելը, սին առաքինությունը եւ կեղծ աստվածապաշտությունը հովանավորելը: Ահա այսպես էլ առաջնորդվելով ցայսօր՝ խարդախությամբ ու նենգությամբ, Եհովայի ընտրյալները տիրում են այլոց անդրանիկությանը, օրհնությանը, առաքելությանն ու երկրներին, սակայն, դրանով նրանք կատարելության չեն հասնում (հասկանալով դա), բայց լուծում են շատ կարեւոր խնդիր՝ խաչ են քաշում այլոց առաքելություններին (նույնն է՝ խաչին են հանում ամբողջ ազգերի)… Իսկ մենք սա հասկանու՞մ ենք: Ե՞րբ ենք գիտակցելու, որ մեր սրբազան լեռնաշխարհում մեր սրբազան ծագումը խլված է մեզնից…

Իհարկե, կարող ենք էլի տասնյակ օրինակներ բերել, թե ինչպես է Եհովան ջհուդա-հրեական ցեղերին ուղարկում այս կամ այն երկիրը թալանելու, ավերելու, սրբապղծելու, դավադրելու, սպանելու եւ ուրիշ այլանդակությունների համար, այսպես կոչված հին կտակարանում չկա մի էջ, որը պղծությամբ պարուրված չլինի… սակայն, դա այս դեպքում զուտ ժամանակի վատնում կլինի, պարզապես բավարարվենք այսքանով եւ որպեսզի խորապես ծանոթանաք այդ ­”Աստվածաշունչ­”-ին (կրկին՝ ափսո՜ս անվանում), նախ այն առանց նախապաշարումների կարդացեք, որից հետո խորհուրդ կտանք ընթերցել Տաքսիլի ”Զվարճալի ավետարան­”-ը, Հոլլբախի ­”Սրբերի պատկերասրահ­”-ը, հայ պատմաբան Լեոի ”Հայ կղերական դիվանագիտությունը­”, Վոլոդյա Գրիգորյանի ­”Մերկ ու տկլոր. Անհեթեթ Ավետարաններ-ժողովրդախժռ տերեր­”, Արամ Հովհաննիսյանի ­”Զարհուրելի Եհովան­”, Հակոբ Սանասարյանի ­”Համակարգված դավադրություն­”, Լեւոն Սողոմոնյանի ­”Գրիգոր լուսավորի՞չ, թե՞ խավարիչ­” աշխատությունները եւ այլն (նաեւ՝ համաքրիստոնեական ”Էկումենիկ ուղեգիծ­” փաստաթուղթը), ու ձեզ համար առավելագույնս կբացահայտեք քրիստոնեության ու վերջինիս հռչակած սրբերի իրական դեմքը… խե՜ղճ Հիսուս Քրիստոս, ու՞մ եւ ինչի՞ համար խաչվեցիր…

Նաեւ փոքր-ինչ ուշադրություն դարձրեք ­”սուրբ­” գրքում ամրագրված թվաբանական պարզագույն սխալներին (ընդհուպ՝ Սեմի, Քամի ու Հաբեթի պարագայում…), որը հաստատապես հիմնավորում է այն ճշմարտությունը, որ այս գիրքը, դարեդար գրվելով (որում ­”չգիտես­” ինչու չեն ներառվել Հուդայի, Հովհաննեսի եւ այլոց ­”պարականոն Ավետարանները­”), պարբերաբար կեղծվել է, իսկ այն կցկտուր տվյալներն էլ, որոնք աշխարհի հնագույն ազգի ու պետության՝ հայերի եւ Հայաստանի մասին թողնվել են, ոչ մի պատկերացում չեն տալիս մարդկության օրրանի եւ փրկության երկրի մասին: Միտումն ավելի քան ակնհայտ ու հասկանալի է: Իսկ ինչ վերաբերում է տասը պատվիրաններին, դրանցից եւ ոչ մեկը Եհովան ու նրա ընտրյալները չեն կատարում, դրանք գրված են այլ ազգերի համար, որպեսզի նրանց խաբելն ու շահագործելը հեշտ լինի…

Ամեն դեպքում մեկ անգամ էլ առավել սթափ նայեցեք ­”քրիստոնեական­” կոչվող աշխարհին ու նրա դերակատարներին եւ անփոփոխ կտեսնեք ­”Հին կտակարան­”-ի պոռնկություններն ու խարդախությունները, ավերածությունները, ­”հոգեւոր եւ աշխարհիկ­” մարդկանց աներեւակայելի այլանդակությունները: Ո՛չ, սա շեղում չէ, որը հաճախ կոծկվում է ”արեւմտյան արժեքներ­” անվամբ, այսպես եղել է, այդպես էլ շարունակվում է, այդպես գրված է ­”սուրբ­” գրքում… Իսկ այժմ, եթե ցանկություն ունեք, խաչակնքե՜ք, բայց միեւնույնն է՝ ոչի՛նչ չի փոխվելու…

Մենք ենք մեր կյանքը փոխելու: Մեկ ուղի կա. մեր առաքինությամբ ու առաքելությամբ՝ ”Փոքր Մհերին­”-ին ­”քարանձավից­”՝ մեր փակված հոգուց դուրս բերելով……

Հ.Գ. – Մենք չենք առաջարկում քրիստոնյաների պես՝ ջարդուփշուր անելով վերջ տալ քրիստոնեությանը, այն 1700-ամյա մշակութային արժեք է, այլ պահանջում ենք վերանայել այնտեղ արծարծվող սին եւ օտար արժեքները, բարքերը, հայության հետ բացարձակապես կապ չունեցող ստահոդ պատմությունները, ինչը միանշանակ թույլ կտա միավորել հայկական տարբեր եկեղեցիները, նաեւ դիմագրավել՝ համաշխարհային տարաբնույթ կրոններին ու աղանդներին: Այլ կերպ՝ հայերը պետք է ծունկի գան զուտ Հայկական Օծյալության (քրիստոնեության) գաղափարախոսության, Ճշմարիտ Փրկչության երեւույթի առջեւ: (Պատահական չէ, որ միջնադարյան Հայաստանում լայն ծավալում ստացած Թոնդրակյան շարժումը, որի հետեւորդները շեշտում էին իրենց՝ ­”Արամյան ազգի որդիներ­” լինելը, նույնպես հորդորում էին հրաժարվել ­”Հին կտակարան­”-ից։) Ժամանակին, մինչեւ հայոց հավատքին անցնելը, առաջարկվել է նաեւ ստեղծել այսպես կոչված անցումային արիա-քրիստոնեություն՝ ­”Հին կտակարան­”-ի դուրս շպրտումով, տեղը Հայոց պատմության-ծագումնաբանության ամրագրումով, սակայն, մենք վստահ ենք, որ միայն ամբողջապես թոթափելով այլապաշտության լուծը եւ առաջնորդվելով Հայկականությամբ՝ մենք՝ հայերս, կընթանանք մեր Առաքելության արահետով՝ հավերժության ճանապարհով…

Պետք է վերջապես բացահայտ խոսել, որ Նոյը (որպես մարդկության հավաքական կերպար) իր տապանով Համաշխարհային Ջրհեղեղից փրկվել է Հայկական Լեռնաշխարհում, նրա հսկա բնիկների՝ Հայերի՝ Աստծո-Որդիների՝ Մարդ-Աստվածների կողմից: Նույնիսկ ”Բիբլիա­”-ն է վկայում Աստծո եւ մարդկանց որդիների գոյությունը: Մենք որպես Արարչական տարածքի՝ Արարատյան լեռնաշխարհի բնիկներ, ոչ մի կասկած չպիտի ունենանք մեր ծագման հետ կապված, թող այլոք որոնեն իրենց հայրենիքն ու ծագումը…

”(Ծննդոց, գլ. Զ) – Եւ եղաւ երբոր մարդիկ սկսեցին շատանալ երկրի վերայ, եւ աղջկերք ծնեցին իրանց. Աստուծոյ որդիքը տեսնելով մարդկանց աղջկերանցը (ընդգծումը-Ա.Ա.), որ գեղեցիկ էին, ամեն իրանց հավանածներիցը իրանց համար կանայք էին առնում: Եւ Եհովան ասաց. իմ հոգին մարդի վերայ միշտ չ՛մնայ, այն պատճառով որ նա մարմին է. այլ նորա օրերը հարիւր քսան տարի լինին: Եւ հսկաները կային այն օրերը երկրի վերայ. եվ այնուհետեւ էլ որ բոլոր Աստուծոյ որդիքը մարդկանց աղջկերանց մօտ էին մտնում, եւ նորանք նորանց համար ծնում էին. նորանք այն զօրաւորներն էին, որ վաղուց անուանի մարդիկ էին: Եւ Եհովան տեսաւ որ շատացել էր մարդկանց չարութիւնը երկրի վերայ, եւ նորանց սրտի խորհուրդների գաղափարները չար էին ամեն օր. Այն ժամանակ Եհովան զղջաց, որ երկրի վերայ մարդ ստեղծեց, եւ իր սրտի մեջ տրտմեց: Եւ Եհովան ասեց. Երկրի երեսիցը ջնջեմ մարդը որ ստեղծեցի, մարդից մինչեւ անասունը, մինչեւ սողունը եւ մինչեւ երկնքի թռչունը, որովհետեւ զղջում եմ որ նորանց ստեղծել եմ: Բայց Նոյը Եհովայի առաջին շնորհք գտաւ…­”:

Ցավոք, մեր գենը մեր դեմ ելավ ու խախտվեց տիեզերակարգը՝ Հսկա Հայկը մարտնչեց Տիտանյան Բելի դեմ, Սասնա ծուռ Դավիթը՝ Մսրա Մելիքի, եւ այսպես շարունակ…
Մի հարցի էլ ուշադրություն դարձնենք, Հայ Աստվածները, ոչ թե ջրհեղեղով կամ հրով ոչնչացրին հայերին՝ իրենց լքելու համար, այլ իրենք հեռացան… ու կվերադառնան փոխադարձ սիրո ու հավատի պայմաններում: Աստված չի կարող չար լինել ու Հայոց դիցարանը չունի չարի ու պատժի աստված…


Արամ Ավետյան

Government Explained to an Alien

Հայ արիները նշեցին Զատիկը եւ Աատվածամայր Անահիտի հրաշագործության տոնը

Գրել է ՀԱՄ

Ապրիլի 20-ին, Գար­նա­նա­յին օ­րա­հա­վա­սա­րին՝ Լուսնի լրման օրվա կիզակետին, Հայ Արիական Միաբանության եւ Հայ Ազգայնականների համախմբման անդամները Մեծամորի (Մեծամոր - Մեծ Մոր - Աստվածամոր - Մայր Անահիտի) պատմական տարածքում նշել են ավանդական Զատիկի տոնը:        ՀԱՄ Հոգեւոր հանձնախմբի քրմերն ու քրմի թեկնածուները կատարել են ծիսական արարողություն եւ փառաբանել են Մայր Անահիտին, ով իր Աստ­վա­ծա­յին գոր­ծա­ռույ­­թով ապահովում է բնության գունագեղությունն ու ծաղկունքը: Մայր Անահիտը նաեւ բեր­քատ­վութ­յան եւ ա­մե­նայն բերր­րիութ­յան, պտղաբերության եւ մայրանալու Աստվածուհին է, եւ հայ արիներն ու ազգայնականները Աստվածամորն են դիմել՝ բազ­մա­զա­վակ ու բարգավաճ ըն­տա­նիքներ ունենալու ակն­կա­լութ­յամբ: Եվ Զա­տի­կի տո­նը արիական հայերը նշում են նաեւ որ­պես Մայր Ա­նա­հի­տի հրա­շա­գոր­ծութ­յան տոն:        Հայ արիներն ու ազգայնականները ծիսական արարողությունից եւ կրակի վրայով երազանքներ պահած թռչելուց հետո, գույնզգույն ներկ­ված ձվե­րով ձվա­խա­ղ կազմակերպեցին, որն ավարտվեց ազգային երգ ու պարով, գինեձոներով, ծիսական փառաբանումներով՝ վասն եւ ի փառս Հայ Աստվածների եւ Տիեզերքի Արարչի: Վասն ազ­գի բար­գա­վաճ­ման եւ ծաղ­կուն­քի: Հայ Արիական Միաբանության Լրատվական կենտրոն 20.04.2012թ.

Արտակ Մովսիսյան /// ՎԱՆԻ թագավորություն

The Jewish Genocide of Armenian Christians - Christopher Jon Bjerknes

NOTE: The word "Christians" is greatly misleading.

PART 1



PART 2



PART 3




PART 4




PART 5



PART 6



PART 7

Հայոց Պատմութեան Մութ Անկիւնը

(Մասոններէն Կը Խնդրուի Չկարդալ)

Հասկանալի պատճառներով, բայց նաեւ թութակավարի յանկերգով, երբ Հայկական Ցեղասպանութեան նիւթը կ’արծարծուի, անմիջապէս անոր յանցագործութեան եւ Եղեռնին ողջ տարողութիւնը կը բարդենք թուրքերուն վրայ. հետեւողական պնդաճակատութեամբ մեր թիրախը ընտրելով այսօրուան Թուրքիան եւ իր պետական այրերը, կու գանք մեր նահատակներուն արեան գինն ու արժանապատուութիւնը պահանջելու, մեր կորուսեալ իրաւունքներուն ու խլուած հողերուն վերադարձը յիշեցնելու եւ ճոռոմ-ճոռոմ ճառերով թրքական հզօրութեան հետ չափուելու՝ մոռանալով մեր եւ Թուրքիոյ ռազմական ուժին տարբերութիւնը, մեր եւ անոնց քանակին անհամեմատելիութիւնը, Թուրքիոյ դաշնակիցներուն բազմազանութիւնն ու մեր թշնամիներուն շատութիւնը եւ վերջապէս մեր սնանկացած հայրենասիրութիւնն ու թրքական կատաղի աթաթուրքութիւնը: Բայց, ինչո’ւ միայն Թուրքիան. ինչո՞ւ միայն թուրքերը հրաւիրել պատասխանատուութեան եւ զանոնք նկատել հեղինակները ցեղասպանութեան. արդեօ՞ք թուրքերը միայնակ յղացան, ծրագրեցին ու գործադրեցին ցեղասպանութիւնը. կրնայի՞ն առանց միջազգային հովանաւորութեան ու գաղտնի ուժերու հաւանութեան նման մեծ ոճիր նախաձեռնել. ահա, որքան կասկածայարոյց, նոյնքան եւ այժմէական հարցադրում՝ ուղղուած մեր պատմութեան: Եկէք առանց զգացական ցնցումներու թուենք Հայկական ցեղասպանութեան հեղինակները կամ մեղսակիցները, որոնք եթէ գործնապէս մասնակից չեղան Եղեռնին, գէթ իրենց լռութեամբ եւ անտարբերութեամբ լուռ հաւանութիւնը տուին ահաւոր սահմռկեցուցիչ ոճիրին:

Թուրքիոյ կողքին առաջին անգամ կը յատնուի Գերմանիան, որ իր զինւորական ուժով եկաւ մասնակցելու կատարուած սպանդին, նոյնիսկ կազմակերպել անոր ընթացքն ու մանրամասնութիւնները: Գերմանական պատասխանատուութիւնը անուրանալի է, քանի այդ օրերուն ան դաշնակիցն էր Օսմանեան Կայսրութեան. անոր սպաներն ու զինուորականները կը վխտային Օսմանեան Կայսրութեան տարածքին: ՈՒստի, Թուրքիոյ չափ Գերմանիան պէտք է համարել ցեղասպանութեան յանցագործ:

Անգլիան եւս իր կայսերապաշտական քաղաքականութեամբ զօրակից եղաւ թրքական սանձարձակ գործողութեանց. ան բնաւ տրամադիր չէր իր վաղեմի ու հարազատ թուրք դաշնակիցը վշտացնել հայոց համար. ո՞ր երկիրը դարեր ամբողջ թիկունք կանգնելով Օսմանեան Կայսրութեան ոտքի պահեց «Հիւանդ Մարդ»-ը հակառակ անոր մահամերձ վիճակին՝ եթէ ոչ Բրիտանիան. երբ ռուսական զօրքերը կ’ուղղուէին Պոլիս, Անգլիա կը փութար աջակցելու թուրքերուն՝ թումբ կանգնելու համար ծաւալող ռուսական հզօր ուժին դիմաց: ՈՒստի, Անգլիոյ դերը չենք կրնար նսեմացնել, թէեւ հիմա ան խոյս կու տայ նման պատասխանատուութենէն:

Ֆրանսա ևս կը համարուի մեղսակիցներու շարքին. մանաւանդ, Կիլիկիոյ յանձնումին եւ Կիլիկիոյ հայութեան անխնայ կոտորածին մեղքին մէջ իր բաժինը ունի «ասպետական սեւ սատանան», որ նախընտրեց դաշնակցիլ Թուրքիոյ հետ եւ զոհասեղանին մատուցել հայն ու Կիլիկիան, հայու արիւնն ու մեր պատմական հողերը: Վերոյիշեալ երեք մեծ պետութիւններու կողքին կան նաեւ փոքրիկ գործիքներ ցեղասպանական ոճիրին կատարելագործման մէջ. թուրքը առանձին պիտի չյաջողէր ողջ կայսրութեան տարածքին գտնուող հայ տարրը բնաջնջել, եթէ իրեն նեցուկ եւ գործակից չըլլար քիւրտը: Հսկայական արիւնարբու աշխատանքների լրումին պիտի չհասնէր, եթե քիւրտեր աշխոյժ եւ սիրայօժար չնետւէին այդ գործին մէջ, որմէ օգտուեցան կողոպուտով, թալանով, հողերու իւրացումներով, կանանց բռնաբարումներով, մարդասպանութեան տարբերակներուն մէջ հմտութիւն ձեռք ձգելով: Շատ մը շրջաններ ու բազմաթիւ գերդաստաններ ուղղակի զոհերը դարձան քրտական խժդժութեանց եւ միջնադարեան՝ վայրագութեանց: Հետեւաբար, թուրքերու կողքին չմոռանանք քիւրտերը. հաւանաբար, եթե քիւրտեր նեցուկ չըլլային ամենայն պատրաստակամութեամբ, թրքական գործը կա’մ պիտի չյաջողէր եւ կամ մասամբ պիտի յաջողէր: Այս տիպի ոճրագործներու շարքին են նաեւ չէչէններն ու չէթէները, որոնք Եղեռնի օրերուն փորձեցին մասնակցիլ կեղեքումի եւ սեռային կիրքերու յագեցման համար առաւելապէս: Սակայն, որո՞նք են իսկական պատասխանատուները Հայկական Ցեղասպանութեան. ահա հայոց պատմութեան մութ անկիւնը, որուն ոչ ոք կը ցանկանայ մօտենալ. ինչո՞ւ թուրքը միայն մեղադրել, եթէ մութ անկեան մէջ պահուըտած է այլ ճիւաղ մը՝ մասոնութիւնը. ըստ իս, թուրքէ առաջ մասոնները պէտք է հրաւիրել պատասխանատուութեան:

Նախ, որո՞նց օրով եղաւ Եղեռնը. իթթիհատականներուն. անոնք հրեայ ծագումով թուրքի տարազ հագած մասոններ էին՝ եկած Սելանիկ քաղաքէն, յեղաշրջումով զաւթած օսմանեան իշխանութիւնը, իրենց արարքներով շատ աւելի վնասեցին Օսմանեան Կայսրութեան՝ քան հայոց. անոնք աւելի ծառայեցին հրէական ծրագիրներուն՝ կործանման պատճառ դառնալով Օսմանեան Կայսրութեան եւ չէզոքացնելով հայ տարրը Թուրքիոյ մէջ, քանզի հայեր մրցակից ուժ էին հրեաներու. գաղտնիք չէ այն կապը, որ գոյութիւն ունի հրեաներ-մասոնութիւն – Հայկական Ցեղասպանութիւն շղթային միջեւ. փաստեր չեն պակսիր, բայց խօսողներ ու գրողներ կը պակսին, չունին յանդգնութիւնը բացայայտելու մասոնութեան դերը հայոց ջարդերուն մէջ. որովհետեւ, անոնք իրենց հերթին մասոններ են կամ մասոնութեան ցանցին մէջ պրկուած, թակարդուած, ըլլայ բարեկամական թէ խնամիական կապերով: Դժբախտաբար, ահայ պատմագրութիւնն անգամ ժլատ է այս հարցի լուսաբանման ուղղութեամբ, կարծէք աներեւոյթ կարմիր գիծ է քաշուած այդ հարցին չմօտենալու, զգուշանալու. ահա թէ ինչու մութ անկիւն մը կայ հայոց պատմութեան մէջ: Ասկէ մի քանի տարի առաջ, Հայկական Ցեղասպանութեան նուիրուած ձեռնարկի մը ընթացքին, կազմակերպուած Արարատեան սրահին մէջ, օրուան բանախօսներէն ծանօթ պատմաբան ու իրաւագէտ, Հայկական Ցեղասպանագիտութեան մեծ մասնագէտ ու ցեղասպանագէտ, հատորներու հեղինակ եւ իր կարգին փայլուն մասոն հանգուցեալ Մուսա Փրենս ուշադրութեան եւ ուսումնասիրութեան արժանի երեւոյթ մը կարեւորեց, ըսելով, որ Հայկական Ցեղասպանութեան պատմութեան ուսումնասիրութեան մէջ պէտք չէ անտեսել Յունաստանի Սելանիկ քաղաքը. այս քաղաքը մեր պատմութեան մէջ ունի իւրայատուկ եւ տխրահռչակ նշանակութիւն, քանզի իթթիհատականներ անկէ եկան, Աթաթուրք հոնկէ էր, իսկ այդ կը նկատուէր որջը հրեաներու, ուր թրքացած հրեաներ (տէօնմէ) կ’ուռճանային, կը կազմաւորուէին եւ կ’ուղղուէին Օսմանեան Կայսրութիւն՝ յեղաշրջումներ կատարելու եւ ծառայելու հրէական շահերուն. Սելանիկ նաեւ ամրոցն էր մասոնութեան. հետեւաբար, հայոց պատմութեան մութ անկիւնին մէջ թուրքէ աւելի մեծ ոճրագործ մը ծուարած է, որն է՝ մասոնութիւնը: Լսենք նաեւ մասոնի մը վկայութիւնը, չըսուելու համար որ այս յօդուածը կը նմանի բամբասանքի:

Մասոնական «Արմէն» թիւ 28 օթեակի մատենաշարի Ե. գրքոյկը կը կոչուի «ՈՒՂԵԳԻՐ ԴԷՊԻ ՄԱՍՈՆՈՒԹԻՒՆ» (Պէյրութ 1995). հոն էջ 52-ին մէջ կը գրուի. «Եւ վերջապէս Ազատ Որմնադրութեան (իմա’ մասոնութեան – Ա. Ռ.) պատմութեան մէջ տակաւին անպատիժ մնացած աննախընթաց տարողութեամբ ոճիրի մը արձանագրութիւնը բաց կը մնայ մեզի համար: Կարելի չէ ուրանալ թէ Ազատ Որմնադիրներ էին Հայկական Ցեղասպանութեան հեղինակները»: Ապրի’ք մասոններ, դուք ձեր ոճիրը ճանչնալու քաջութիւնը ունիք եղեր, բայց ո՞վ եւ ե՞րբ ձեզի պիտի հրաւիրէ պատասխանատուութեան. ե՞րբ հայոց պատմութեան մութ անկիւնին լուսաւորումով թուրքէ առաջ հայ մասոնները պիտի հրաւիրուին դատարան. եւ  մեզի ծանօթ հայ մասոնները ամչնալու երես պիտի ունենա՞ն արդեօք՝ ըլլան անոնք հայրապետ թէ կուսակցապետ, խմբագրապետ թէ վարդապետ, թաղապետ թէ վարժապետ:

Ինձի համար մնացած է անհասկանալի, թէ ինչպէ՞ս հայ մարդը կլծուի մասոնական-հրէական հայասպան կառքին, երբ այդ կազմակերպութիւնն է հեղինակը մեր մեծ հայրերուն եւ մայրերուն սպանութեանց, մեր հայրենիքին կորըստեան. եւ աւելին, անըմբռնելի հարց մը կը չարչրկէ զիս, թէ ինչպէ՞ս նման ոճիրի մը հեղինակները կը մնան հայոց պատմութեան մութ անկիւնին մէջ՝ նոր աղէտներ որոճալով մեր ժողովուրդի գլխուն. իսկ կոկորդը չպատռե՞նք այն մասոններուն, որոնք կը խօսին Հայկական Ցեղասպանութեան մասին, խորանէն կ’արտասանեն ճառեր պոռոտ-պոռոտ եւ նոյնիսկ հայրենասիրութիւն կը քարոզեն աջ ու ահեակ. անոնց պիտի ըսել՝ դո’ւք էք ոճրագործները մասո’ններ. թուրքէ առաջ դո’ւք պէտք է պատժուիք, քանզի գիտակցաբար մտած էք այդ հայասպան շարժումին մէջ:Հայոց պատմութեան մութ անկիւնի բնակիչներ, ամօ’թ ձեզ:

գրեց՝ Աւետիս Ռազմիկ

«Կանչ» (Բեյրութ), 31.03.2001թ., թիվ 96 

«Հայ Արիներ» Թիվ 38, 2004թ.