Սիրիան, սիրիահայերը եւ Մերձավոր Արեւելքը |
Գրել է Լուսանցք | |
Պետք է կանխել Հայկական լեռնաշխարհի շրջակա տարածքների նպատակային հայաթափումը
Սիրիան դարձել է ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների պարզաբանման նոր եւ առաջնային կիզակետ: Այս երկրում անգամ ռուսական հակաօդային պաշտպանության միջոցները գործի դրվեցին վերջերս: Մինչ այդ էլ, կարճ ժամանակ առաջ ռուսական ռազմանավերը հայտնվեցին սիրիական ջրերում եւ կանխարգելեցին ՆԱՏՕ-ի ռազմական նավերի մուտքը: Եթե Թուրքիան իր ջրային տարածք է համարում 6 մղոն հեռավորությունը ափից, ապա Սիրիան՝ 12 մղոնը, եւ այս փաստը շատ հարցերի պատասխան է տալիս:
Իսկ Սիրիայի հակաօդային ուժերը կործանել են Թուրքիայի Մալաթիայի Էրհաչ օդանավակայանից օդ բարձրացած եւ երկրի ջրային սահմանները խախտած թուրքական ռազմաօդային ուժերի «F-4 Phantom» ինքնաթիռը: Այն խախտել է Սիրիայի ջրային սահմանները 1 մղոն խորությամբ, եւ միայն ինքնաթիռին հարվածելուց հետո են տեղեկացել, որ այն թուրքական է: Թուրքական ինքնաթիռները նախկինում էլ են խատել այդ երկրի ջրային սահմանները եւ՝ ավելի մեծ խորությամբ:
Հետեւաբար, միայն ջրային տարածքի խախտումով բացատրել թուրքական ինքնաթիռի կործանումը, թերի կլինի: Դամասկոսը այսպես առաջին հերթին զգուշացրել է արտաքին ուժերին, որ Հաթայի հարեւանությամբ ՆԱՏՕ-ի կողմից «ոչ թռիչքային գոտի» գաղափարը պետք է դուրս գա օրակարգից, քանի որ սիրիական հակաօդային ուժերը կարող են արդյունավետ շարքից հանել այդ գոտին հսկող նաեւ թուրքական ինքնաթիռներին: Ու նաեւ թուրքական կողմին «մեսիջ» է ուղարկվել, որ Սիրիայի նկատմամբ (որպիսին կա նաեւ Իրաքի նկատմամբ) տարածքային նկրտումները կպատժվեն: Թուրքական մամուլը հավաստում է, որ ինքնաթիռը խփվել է ռուսական «SA-3» հրթիռներով, որոնք կարող են հարվածել մինչեւ 20 կմ բարձրությամբ թռչող սարքերին, իսկ դրանց թռիչքի հեռավորությունը 45 կմ է: Անկարան հրավիրել էր Ազգային անվտանգության խորհրդի նիստ եւ շուրջ 2 ժամ քննարկումներից հետո արձագանքը շատ զուսպ է եղել, իբր դեպքը «թյուրիմացության» հետեւանք է: Բայց հավանական է համարվում, որ թուրքական ինքնաթիռները հետախուզական թռիչքներ են իրականացրել նպատակադրված ուղղությամբ, եւ Ռուսաստանն ու Սիրիան հասկացրին, որ ռուսական բազայի ուղղությամբ այլեւս հետախուզական թռիչքներ չեն կարող լինել: Թուրքիան նաեւ ՆԱՏՕ-ի խորհրդի արտահերթ նիստ էր հրավիրել Սիրիայի հակաօդային պաշտպանության համակարգերի կողմից թուրքական հետախուզական ինքնաթիռի կործանման հետ կապված: Ըստ վաշինգտոնյան պայմանագրի 4-րդ հոդվածի, դաշինքի անդամ յուրաքանչյուր պետություն կարող է խորհրդատվություն կազմակերպել, եթե իր տարածքային ամբողջականությունը, քաղաքական անկախությունն ու անվտանգությունը սպառնալիքի տակ են հայտնվում: Թուրքական քաղաքական վերնախավը, այնուամենայնիվ, հայտարարել է, թե այդ քայլը անպատասխան չի մնա: ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինն ու ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման հանդիպման ժամանակ ընդգծել են սիրիական ժողովրդի՝ սեփական զարգացման ուղին ինքնուրույն որոշելու կարեւորությունը եւ համատեղ հայտարարություն են արել Մեքսիկայում կայացած «G20» երկրների գագաթաժողովի շրջանակներում: Մասնավորապես ասվել է, որ «Սիրիայի ժողովուրդն ինքն է որոշելու իր ապագան՝ ինքնուրույն, ժողովրդավարական ճանապարհով»: Ամիսներ շարունակ արյունահեղությունը չի դադարում եւ սիրիական իշխանություններն ու ընդդիմությունը ոչ մի կերպ չհաշտվեցին, չնայած ՄԱԿ-ի եւ ԱՊԼ-ի հատուկ բանագնաց, ՄԱԿ-ի նախկին գլխավոր քարտուղար Քոֆի Անանի ջանքերին: Այս ժամանակահատվածում, քաղաքացիական բախումներին զուգահեռ, քրդերը փորձ արեցին անկախ տարածքներ ստեղծել Սիրիայում, ինչին հակազդեց ոչ միայն Դամասկոսը, այլեւ՝ Անկարան: Թուրք-քրդական զինված բախումներ եւս եղան, երկկողմանի զոհեր ու վիրավորներ գրանցվեցին: «ՔԲԿ»-ն, որը հիմնադրվել է 1978թ. Աբդուլլահ Օջալանի (Ափո) կողմից, ով հիմա ցմահ բանտարկված է թուրքական բանտում, զինված պայքար է մղում թուրքական պետության դեմ եւ նպատակ ունի Թուրքիայի հարավ-արեւելյան ու Իրաքի հյուսիս-արեւմտյան մասում հիմնել Քուրդիստան կոչվող մի պետություն, որը պատմական որեւէ արմատ ու տեղանք չունի: Այս նպատակով գործում են նաեւ Սիրիայի եւ Իրանի քրդերը: Ինչեւէ, եթե քրդական հարցի նոր արծարծումը սահմանափակվեր Սիրիային ճնշելու պայմանով, ապա գուցե թե ծավալվեր, բայց Թուրքիայում, Իրաքում եւ Իրանում զուգահեռ ծավալումների փորձը այլեւս ձեռնտու չէր Դամասկոսի դեմ հանդես եկող ուժերին: Մոսկվան անգամ հայտարարեց, թե կընդունի նախագահ Բաշար Ասադի հեռացումը, բայց միայն բանակցությունների արդյունքներով, իսկ Սիրիայի դեմ նոր պատժամիջոցների կիրառման մասին բանաձեւի ընդունումը մտահոգիչ է համարել, քանզի դա կարող է հանգեցնել ամբողջ մերձավորարեւելյան տարածաշրջանի համար ծանր հետեւանքների: Իսկ սիրիական իշխանությունները հայտարարել են, որ երկիրն իրական պատերազմի շեմին է, որը հրահրել են արտաքին ուժերը: Դամասկոսը պատրաստ է բոլոր ուժերի հետ նստել երկխոսության, ինչին պատրաստ չէ դրսի ուժերից օգտվող ընդդիմությունը: Սիրիական ընդդիմությունը նույնիսկ հայտարարել է, որ չի հետեւելու ՄԱԿ-ի ծրագրին, որից հետո սիրիական ազատ բանակը եւս հայտարարություն տարածեց, թե այլեւս չի հետեւելու ՄԱԿ-ի եւ ԱՊԼ-ի հատուկ բանագնացի՝ Սիրիայում ճգնաժամը կարգավորելուն միտված ծրագրի կետերին: Սրան ի պատասխան ընդդիմությունը ՆԱՏՕ-ից կետային ավիահարվածներ է պահանջել, ինչին իհարկե հակադարձ խոսքով արձագանքել են Մոսկվան եւ Թեհրանը: Ռուսաստանը նաեւ բոյկոտեց «Սիրիայի բարեկամներ»-ի համաժողովները Աբու Դաբիում, Թունիսում, Անկարայում եւ այլուր: ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Ալեքսանդր Լուկաշեւիչը հայտնել է, որ Ռուսաստանը զերծ կմնա մասնակցությունից՝ հնարավոր չհամարելով քննարկել մի ինքնիշխան պետության տնտեսական զարգացման խնդիրները՝ առանց այդ պետության ներկայացուցիչների: Անհաջողությունները նպաստեցին Սիրիայի ընդդիմադիր Ազգային խորհրդի ղեկավարի հեռացմանը պաշտոնից: ԱԽ-ն ընդունել է իր ղեկավար Բուրհան Գալյունի հրաժարականը, ով շարունակեց լիազորությունների կատարումը՝ մինչեւ ընտրվեց խորհրդի նոր ղեկավար, քուրդ գործիչ Աբդելբասսետ Սիդան: Կարգավորման գործընթացում ներգրավված արեւմտյան դիվանագետները բազմիցս էին կարեւորել ընդդիմության միավորումն ու համախմբումը: Սիրիայի ԱԽ-ից բացի, գործում են ընդդիմության 2 այլ խոշոր ճամբարներ՝ տեղի համակարգող հանձնաժողովներն ու սիրիական ազատ բանակը, որը համալրված է հիմնականում զինված ուժերի դասալիքներից: Այս ընթացքում Սիրիան ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Պան Գի Մունին եւ ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի ղեկավար Սյուզեն Ռայսին է ուղարկել այն օտարերկրյա 26 քաղաքացիների ցուցակը, ովքեր Սիրիա են ժամանել ահաբեկչական գործողություններ կատարելու: Նշված է, թե Սիրիան հույս ունի, որ ՄԱԿ անվտանգության խորհուրդը քայլեր կձեռնարկի այն երկրների, կազմակերպությունների, ինչպես նաեւ զլմ-ների նկատմամբ, որոնք օժանդակում ու խրախուսում են ահաբեկչությունը: Արեւմուտքը դեռ կարողացավ «սառեցնել» նաեւ թուրք-սիրիական խնդիրները, որոնք կարող էին լուրջ սպառնալիք լինել Մերձավոր Արեւելքի համար, հատկապես այստեղ բնակվող հայկական սփյուռքի համար: Պաշտոնական Երեւանը եւս պետք է քայլեր ձեռնարկի այս ուղղությամբ, այլապես հետո միլիոնավոր հայերի ճակատագրեր կարող են թողնվել բախտի քմահաճույքին: Այս պահին Մերձավոր Արեւելքի բոլոր հայերը պետք է զգան հայրենի պետության զորակցությունը: Ըստ վերլուծաբանների, սիրիահայության ապագայի վրա լուրջ ներգործություն կարող են ունենալ մեկից ավելի կողմեր, դրանք են՝ Միջազգային ընկերակցությունը, սիրիական ընդդիմությունը, թուրքական զինված ուժերը, հայությունը եւ Հայաստանը: Ընդ որում, բոլոր կողմերից ցայսօր առաջարկված տարբերակները, չնչին բացառություններով, հարաբերակցվում են անորոշության փաստի հետ: Հստակ առաջարկներ չկան, եղածներն էլ չեն կրում իրականացման ծրագրային դրույթներ: Ավելին, ոմանք ցանկություն ունեն որքան հնարավոր է հեռացնել հայությանը պատմական եւ բնական հայրենիքի մերձակա տարածքներից: Պատահական չէ, որ Հայաստանի Ազատագրության Հայ Գաղտնի Բանակի (ՀԱՀԳԲ-ԱՍԱԼԱ) առաջին գործողությունը 1975թ. հունվարի 20-ին ուղղված էր հենց այն միջազգային կազմակերպության գրասենյակի դեմ, որը Միջին Արեւելքի հայությանը տեղափոխում էր դեպի հեռավոր ամերիկաներ՝ այդպիսով փորձելով կանխել ու խափանել հայության տարբեր հատվածների հնարավոր վերամիավորումը հայրենիքում: Հայ տեղահանվածների նկատմամբ միջազգային ընկերակցության նախկին անտարբեր վերաբերմունքի մեջ մի փոփոխություն է նկատվել միայն 2012թ. մարտին, երբ ԱՄՆ Սենատում Ֆրենք Փալոնը առաջարկեց 2013թ. ֆինանսական տարում ավելացնել Հայաստանի օգնությունը, Լեռնային Ղարաբաղի օգնության ծավալը, նպատակային հատկացումների հասնել Ջավախքի համար, եւ ֆինանսավորել Մերձավոր Արեւելքից տեղահանված հայերին: Վտանգավոր է նաեւ այն փաստը, որ սիրիական ընդդիմությունը ապաստան ու աջակցություն է գտել Թուրքիայում, որտեղ արդեն ավանդական դարձած, բայց մինչ այժմ անպատիժ մնացած ազգայնամոլա-ռասիստական կեցվածք կա հայության հանդեպ: Եվ եթե հանկարծ հաղթանակի սիրիական ընդդիմությունը, ապա կարելի է եզրակացնել նրանց ապագա վերաբերմունքը սիրիահայության նկատմամբ, ինչը հօգուտ սիրիահայերի չի լինելու: Սիրիայի ընդդիմությունը նաեւ կրոնական խաղերի մեջ է, սուննիների անհաջողությունը փորձում է փոխհատուցել քրդերի ներգրավմամբ: Եվ իզուր չէ, որ Սիրիայի ընդդիմադիր ուժերը ներկայացնող Ազգային Խորհրդի նախագահ ընտրվեց քուրդ գործիչ Աբդելբասսետ Սիդան: Այսպես ընդդիմությունը Շվեդիայում բնակվող քուրդ քաղաքական գործչի ընտրությամբ փորձում է շարժման մեջ ներքաշել Սիրիայում բնակվող շուրջ 1 մլն. քրդերի: Սիրիայում սուննի զինված խմբավորումները պարտություն են կրում, իսկ միջազգային հանրությունն արդեն ահաբեկչական հակումներ է նկատել ընդդիմության այդ թեւը ներկայացնող ուժերի մոտ: Բայց քուրդ գործչի ընտրությունը ոչինչ չի կարող փոխել, քանի որ անգամ Թուրքիան է դեմ Սիրիայի ԱԽ-ում քրդերի քաղաքական պահանջներին առաջնահերթություն տալուն եւ նույնիսկ անցյալ տարի գաղտնի համաձայնագիր է կնքել Սիրիայի ԱԽ վարչության հետ, որում գրված է, որ ԱԽ-ն նախագահ Ասադի իշխանությանը չի ներկայացնի քրդերին սահմանադրական իրավունքներ տալու պահանջներ: Մյուս կողմից, քրդերի նպատակները Սիրիայում չեն համընկնում սուննիների եւ «Մուսուլման եղբայրներ»-ի նպատակների հետ, քանզի քրդերը ցանկանում են ինքնավարություն եւ քաղաքացիության իրավունք՝ անկախ այն բանից, թե ով կլինի իշխանություն այդ երկրում: Իսկ «Մուսուլման (մահմեդական) եղբայրներ»-ը այս պայքարում նաեւ ոգեւորված են Եգիպտոսում մահմեդականների քաղաքական ուժի ներկայացուցչի՝ Եգիպտոսի նախագահ ընտրվելու փաստից: Մուհամեդ Մուրսին խոստացել է լինել նախագահ բոլոր եգիպտացիների համար, մինչդեռ, առավելապես, ցնծում են մահմեդականները: Իսկ Բաշար Ասադը ունենալով Մոսկվայի եւ Թեհրանի աջակցությունը՝ չի պատրաստվում զիջել իշխանությունը: Իր հերթին Թուրքիան հիմա էլ սպառնում է կրճատել Սիրիայի էլեկտրամատակարարումը՝ իբր պատճառաբանելով թուրքական ինքնաթիռի ոչնչացումը: Բայց ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հստակ է արտահայտվել Սիրիային պաշտպանելու հարցում եւ կողմ է հանդես եկել Իրանի ներգրավմանը սիրիական հակամարտության լուծման գործընթացում: Նախագահ Պուտինը զուգահեռաբար շեշտել է, որ Իրանի ներգրավումը սիրիական հարցի քննարկմանը չպետք է պայմանավորել Իսլամական հանրապետության միջուկային ծրագրի շուրջ բանակցություններով. «Դա առանձին թեմա է, եւ իմ կարծիքով, առավել նպատակահարմար է ներգրավել Իրանին ու ստանալ նրա աջակցությունը եւս»: Եվ ահա՝ այս ներսիրիական եւ միջազգային ամենատարբեր հայտարարությունների շեմին Սիրիայի նախագահը առաջին անգամ օգտագործեց «պատերազմ» բառը: Բաշար Ասադը արյունալի պայքարից 15 ամիս անց վերջապես հայտարարել է, որ իր երկիրը գտնվում է պատերազմի մեջ: Ավելին՝ իր կառավարությունից նա պահանջել է գործադրել բոլոր ջանքերը՝ հաղթանակի հասնելու համար: Արամ Ավետյան Հ.Գ - Տարածաշրջանում ընթացող ռազմա-քաղաքական գործընթացները պահանջում են միջազգային ասպարեզում առանց հապաղելու նորովի առաջադրել հայկական գերնպատակները, պատմա-իրավական տեսանկյունից միջամտել որոշ հարցերի ու ծավալումների ընթացքին, որպեսզի նախ կանխվի հնարավոր վտանգը՝ հայությանն ու Հայաստանին սպառնացող, հետո՝ արժեւորվի հայկական գործոնի դերը աշխարհի վերաբաժանման համապատկերում: «Լուսանցք» թիվ 24 (245), 2012թ. Կարդացեք «Լուսանցք»-ի PDF տարբերակները www.hayary.org -ի «Մամուլ» բաժնում www.pressinfo.am -ի «Բեռնում» բաժնում |
No comments:
Post a Comment