Քրիստոնյաները Ցեղակրոնության մասին չնչին իսկ պատկերացում չունեն

Գրել է Անդրանիկ Աթոյան (ՀԱՄ)

06-10-2010

Վերջերս համացանցում պատահաբար հանդիպեցի Երուսաղեմի ոմն քրիստոնյա հոգևորական Ղևոնդի հոդվածը հետևյալ վերնագրով. «Этновера и есть Христианство! Обращение к Армянской Молодежи!!!» Ցանկացողները կարող են ծանոթանալ բովանդակությանը այստեղ: http://fr-ghevond.livejournal.com/46010.html Հոդվածի հեղինակը բավականին պերճախոս շարադրում է իր տեսակետը՝ անհերքելի ճշմարտության ոգով: Եւ ընթերցողներից քչերը կկռահեն, որ հոդվածը մարդու և իր երևակայության երկխոսության արդյունք է: Հեղինակը չի ալարել Հայ Ցեղակրոններին իմիջայլոց վերագրել նաև ռուսական իրականության թափթփուկային դրսևորումները, թե իբր Ցեղակրոնները ծեծում են քրիստոնյաներին և հեռախոսով նկարահանածը տեղադրում համացանցում: Սակայն Ռուսաստանում թափթփուկները այդ արարքները կրոնական հողի վրա չէ, որ կատարում են: Եւ նման արարքներով զբաղվում են նույնիսկ ոչ թէ սափրագլուխները, այլ դեռահասների թափառախմբերը: Եւ դա քրիստոնեական հոգևորականի միակ «սուրբ» վրիպումը չէ: Նա անընդհատ պնդում է, որ Ցեղակրոնները ատելություն են սերմանում եկեղեցու հանդեպ: Հոգեբանության մեջ տվյալ երևույթը կոչվում է «հետապնդման բարդույթ»: Վերջերս համացանցում պատահաբար հանդիպեցի Երուսաղեմի ոմն քրիստոնյա հոգևորական Ղևոնդի հոդվածը հետևյալ վերնագրով. «Этновера и есть Христианство! Обращение к Армянской Молодежи!!!» Ցանկացողները կարող են ծանոթանալ բովանդակությանը այստեղ: http://fr-ghevond.livejournal.com/46010.html Հոդվածի հեղինակը բավականին պերճախոս շարադրում է իր տեսակետը՝ անհերքելի ճշմարտության ոգով: Եւ ընթերցողներից քչերը կկռահեն, որ հոդվածը մարդու և իր երևակայության երկխոսության արդյունք է: Հեղինակը չի ալարել Հայ Ցեղակրոններին իմիջայլոց վերագրել նաև ռուսական իրականության թափթփուկային դրսևորումները, թե իբր Ցեղակրոնները ծեծում են քրիստոնյաներին և հեռախոսով նկարահանածը տեղադրում համացանցում: Սակայն Ռուսաստանում թափթփուկները այդ արարքները կրոնական հողի վրա չէ, որ կատարում են: Եւ նման արարքներով զբաղվում են նույնիսկ ոչ թէ սափրագլուխները, այլ դեռահասների թափառախմբերը: Եւ դա քրիստոնեական հոգևորականի միակ «սուրբ» վրիպումը չէ: Նա անընդհատ պնդում է, որ Ցեղակրոնները ատելություն են սերմանում եկեղեցու հանդեպ: Հոգեբանության մեջ տվյալ երևույթը կոչվում է «հետապնդման բարդույթ»: Որտեղի՞ց պիտի ատողները գիտենան, որ կա գիտակցության մի տեսակ, որի համար խորթ է ատելության ցանկացած դրսևորում: Եւ նման գիտակցությունը բնորոշ է Ցեղակրոններին(անկախ ազգությունից Միգուցե՞ եկեղեցու որոշ ներկայացուցիչներ նման կերպով են ուզում սեփական ատելության փախադարձը գտնել: Միթե՞ սիրել կարողացողը ատելություն կարող է փնտրել: Տեղին է մեծն Տոլստոյի միտքը մեջբերել. «Մարդիկ առավել հաճախ ատում են ոչ թե իրենց վատություն անողներին, այլ ում իրենք են վատություն արել»: Բոլոր հիմքերը կան, որ քրիստոնեաներից միայն Քրիստոսը գիտեր սիրել: Այն էլ այդ սիրո մասին նրանից հինգ դար առաջ մեծն մտածող Պղատոնն է խոսել: Ի դեպ, Ղևոնդը հաճախ է Հայ Դիցերի հասցեին կիրառում «մեռած աստվածներ» ձևակերպումը: Նախ նա(և ոչ միայն) չի տարբերակում աստված և Դից հասկացությունները: Երկրորդն էլ Դիցերից մեկը Քամու Դիցն է Մարութ անունով: Ցանկացողները կարող են փորձել թքել նրա վրա: Համ էլ կճշտեն մեռած է, թե՞ ոչ: Եւ որքա՞ն պետք է մարդ լինի մակերեսային, որ քրիստոնեական աղանդների առատության մեղքը ցանկանա Ցեղակրոնների վրա բարդել: Ղևոնդը նաև չի զլանում Նժդեհին քրիստոնեական «լույս»ի ներքո ներկայացնել, թե իբր Քրիստոսը նրա համար իդեալ է եղել: Միթե՞ Նժդեհը յուր իդեալին «ցնորամիտ նազովրեցի» կանվաներ: Քրիստոնյա հոգևորականը իր լսարանին է ներկայացնու 3 պատճառ, իբր որոնց պատճառով Ցեղակրոնները մերժում են իր տիրոջը և առաջարկում են վերադառնալ Ցեղային Աստվածներին: Քրիստոնեությունը հաստատվել է ուժով. Քրիստոսը եբրայական աստված է, այլ ոչ մեր ազգային. Ցեղակրոն գաղափարախոսություն. Ըստ երևույթին Ղևոնդը պարտք է համարել նման չնչին հարցերով Ցեղակրոններին չանհանգստացնել, և իր իսկ հարցերին իր պատկերացրած պատասխաններն է տվել(արդյոք չի՞ մեղանչել յուր տիրոջ հանդեպ նման զազիր երևակայությամբ): Կարծում եմ մեր կողմից միանգամայն մարդասիրական կլինի քրիստոնյա հոգևորականին և ընդսմին նաև նրա լսարանը իրական պատասխաններով մոլորությունից դուրս բերելը: Առաջին կետի առումով. Միայն հուդարմատ կրոնների ներկայացուցիչները կարրող են կարծել, որ ինչ որ բանի ուժով են հասել: Ցեղակրոնները նենգ բանսարկությունները երբեկ էլ ուժ չեն համարել:Անհրաժեշտության դեպքում կարող ենք նկարագրել այդ նենգ բանսարկությունները, նույնպես հղվելով նույն Ագաթանգեղոսի և այլ քրիստոնյա պատմիչ-գաղափարախոսների աշխատանքներին: Իդեպ նրանց աշխատանքները բազում փաստեր են ներառում քրիստոնեաների ագրեսիվ բնույթի մասին: Երկրորդ կետի առումով: Ոչ մի Ցեղակրոն Քրիստոսին եբրայական աստված չի համարում: Ցեղակրոնները նրան առհասարակ աստված չէն համարում, այլ եբրայական ծագումով մարդ: Ոչ մի Ցեղակրոն չի հավատում, որ թլպատվածը կարող է աստված լինել, կամ աստծուն հնարավոր է թլպատել: Ցեղակրոնների համար անընդունելի է աստծուն կոչել օտար, տվյալ դեպքում հունարեն լեզվով: Երրորդ կետի առումով. Ղևոնդը շփոթում է Ցեղակրոնությունը կրոնի հետ, և այդ պատճառով է կարծում, որ Ցեղակրոննությունն էլ է հիմնված գաղափարախոսության վրա: Ցեղակրոնները գաղափարը ոչ թե խոսում են, այլ իրագործում: Քրիստոնեական գաղափարախոսությունը մերժելը շատ ավելի մեծ ու սկզբունքային պատճառներ ունի, քան որևէ քրիստոնյա հոգևորական կարող է պատկերացնել: Անհրաժեշտության դեպքում կարող ենք օգնել դա էլ հասկանալ: Մասնավորապես ուղղելով թափառող ուշադրության պատասխանները, տրամադրում ենք մեր պատասխանները Ղևոնդի հարցադրումներին(մանկական), որոնք նա իր հոդվածի վերջում անհայտությանն է ուղղել: 1. Ինչպե՞ս «մեռած եբրայեցին» կարողացավ հաղթել «հայոց աստվածներին» և գրավել մեր ժողովրդի սրտերը: Ոչ ոք մեռած եբրայեցու և Հայոց Դիցերի գոտեմարտի ականատեսը չի եղել: Ըստ երևույթին մեռած եբրայեցու «հաղթանակ»ի ներքո նկատի է առնված 317 թվականին տեղի ունեցած հավատակործան ողբերգությունը, որի ժամանակ լուսավորիչ կոչվող պարթևի որդին կազմակերպեց հայ շինականների կոտորածը: 2. Ինչո՞ւ «հայկական աստվածները» չպաշտպանեցին իրենց պաշտողներին օտարից: Հայ Դիցերը երբեկ մարդկանց փոխարեն չեն մարտնչել, ու նման բան չեն խոստացել: Նրանք մարմնավորում են Ճշմարտությունը և համապատասխանաբար չեն խառնվում մարդկանց ընտրություններին: Մարդիկ պետք է հետևեն Դիցերին, այլ ոչ Դիցերը մարդկանց: Այս հարցը նաև ունի հանդիպակածը: Ինչո՞ւ է քրիստոնեական «աստված»ը թույլատրում իր անունից այդքան մեծաքանակ աղանդներ բացել: 3. Ինչու՞ «հայկական աստվածները» 17դար շարունակ սեփական ժողովրդին թողեցին բախտի քմահաճույքին և միայն այսօր հիշեցին նրան: Կրկնում եմ. Մարդիկ պետք է հետևեն Դիցերին, այլ ոչ Դիցերը մարդկանց: Իսկ ով հետևել է, ինքնագովազդով չի զբաղվել: Անդրհասարակածային մտածելակերպով դա դժվար է հասկանալ: Կրկին հանդիպակած հարց. Իսկ ինչո՞ւ թլպատվածը երբևէ չհիշեց ու տիրություն չարեց մեր ժողովրդին: 4. Ի՞նչ են տվել մեր ժողովրդին «հայկական աստվածները» 17 դարերի ընթացքում և ի՞նչ կարող են տալ այսօր: Առողջ դատողություն:Բայց ոչ բռնությամբ, քանզի բռնությամբ անհնար է լուսավորել: Միշտ են տվել և տալիս: Իմաստ ունեցողը ստանում է: 5. Ինչպե՞ս եք Ձեզ պատկերացնում ազգային կերպարը հեթանոսական գաղափարախոսության լույսի ներքո: Առողջ, Զորեղ և Ազնիվ: Առանց երկնային ու երկրային տերերի, բայց ոչ որևէ գաղափարախոսության ներքո, այլ Գաղափարի մեջ: 6. Ինչի՞ց պետք է հրաժարվենք և ի՞նչ ընդունենք: Պետք է հրաժարվել սնահավատ ու սնափառ «հոգևոր» նյութապաշտությունից և ընդունել Կենդանի Բնությունը, այլ ոչ անապատը: 7. Արդյոք գործածվելու են «եբրայեցու» շնորհած «աստվածատուր գրերը»: Նախ գրերը շնորհված չեն, այն էլ եբրայեցու կողմից: Նրանք Հայ Հանճարեղ Մտքի արգասիքն են(նախապաշարվածները դա չեն հասկանա):' Երկրորդը՝ գործածվելու են: Հ.գ. - Համայն Ցեղակրոնների անունից շնորհակալություն եմ հայտնում Ղևոնդ քահանային, աշխարհին հերթական ապացույցը մատուցելու համար առ այն, որ քրիստոնյաները Ցեղակրոնության մասին չնչին իսկ պատկերացում չունեն: