Sunday, October 31, 2010
Saturday, October 30, 2010
Friday, October 29, 2010
Ջհուդություն ...
GORDON DUFF: PROMINENT ISRAELI RABBI: “GENTILES NEED TO DIE”
October 20, 2010 posted by Gordon Duff · 220 Comments
NETANYAHU'S SPIRITUAL PARTNER, RABBI YOSEF
“GOYIM HAVE NO PLACE IN THE WORLD”
By Gordon Duff STAFF WRITER/Senior Editor
“Gentiles need to die….goyim have no place in the world.” This was part of a rambling diatribe of racist slurs heard on Israel’s Channel 10 this weekend, The perpetrator? Leader of the Israeli Sephardic community, Rabbi Ovadia Yosef, founder of the Shas Party, part of the Likud coalition headed by Prime Minister Benjamin Netanyahu.
This isn’t the first time Rabbi Yosef has said these things. The immensely popular Likudist Rabbi, when not calling for the slaughter of Palestinians or advocating the destruction of Christianity, offers recipes, marriage tips and lots of advice on how Jews can rule the world as the new “master race.” Rabbi Yosef is a combination of Jon Stewart, Rush Limbaugh, Pat Robertson with more than a touch of Adolf Hitler thrown in for moderation.
Nearly every day now, the world is subjected to one claim or another by a “spiritual” leader in Israel. One day it’s “G-d created the planet ONLY for Jews” or the continual diatribes against Christianity, “Jesus was a criminal and liar, spending eternity in excrement and his mother, Mary, was a whore.” This one is repeated so often it is tiring.
A couple of years ago, “The Naked Archeologist,” a relatively entertaining cable television show hosted by a former IDF commando, “debunked” the entire Christian religion. A family tomb, reputedly that of the family of Jesus, was unearthed in Jerusalem. Removed from this tomb were the inscribed coffins, reputedly with the skeletal remains of, not only Jesus himself, but Mary Magdalene and the Apostle Peter, and any number of other biblical figures believed elsewhere.
"Goyim" believe St. Peter's tomb is in Rome.....
Most significant is the claim of finding the remains of St. Peter. The Catholic Church is founded on the belief that Peter is entombed in Rome, his burial spot being the spiritual and geographical center of the Catholic religion.
NOT JUST “EXCREMENT” FOR CHRIST…..
When the National Endowment of the Arts paid $15,000 of taxpayer funds to an artist who photographed a plastic crucifix in a glass of his own urine, the message wasn’t an accident. This was an expression of, not only blasphemous contempt, but of power and control. The message was clear, Christianity is the religion of the cattle and the state is empowered to “endow” any message it wishes reminding, fund anything, any effort, no matter now inane, how barbaric, how wasteful or absurd.
ISRAELI ENTERTAINMENT, “THE GOYIM SMACKDOWN”
Saturday’s broadcast by Rabbi Ovadia Yosef was punctuated with continual laughter, riotous at times, from an audience clearly enjoying his message:
“Goyim were born only to serve us. Without that, they have no place in the world, only to serve the people of Israel…Why are gentiles needed? They will work, they will plow, they will reap.
We will sit like effendi and eat!”
THE NEA'S "PISS CHRIST"..$15,000 OF TAXPAYER FUNDS
Rabbi Yosef wasn’t clear if he was referring to the United States and the billions of dollars in aid given to Israel, the world’s third largest arms exporter or making reference to a conspiratorial financial entity bent on enslaving the world. The more the Rabbi talked, the smaller the gulf became between mankind, his “master race” and the “g-d” he seems to act as both exclusive agent and negotiator for.
The Rabbi, called by some “Madman Yosef” went on:
“With gentiles it will be like any person, they need to die but G-d will give them longevity.
Why?
Imagine that one’s donkey would die. They would lose profit. Their donkey is their servant
The goyim is like a donkey to the Jews, they exist only to serve and are only allowed by G’d to live a long life because they are the beast of burden the Jews. Were the goyim to stop serving Jews, g-d would end their lives”
Rabbi Yosef is the spiritual head of the Shas Party, a member of the Likud coalition, which won 11 seats in the recent election and supports Prime Minister Netanyahu. Oddly, however, the Shas Party claims that the Ashkenazi Jews, those of European dissent, wrongly control Israel and are not genuinely members of “g-d’s chosen.” Things have been rocky for the Shas Party as their former leader, Areh Dari, onetime Minister of the Interior, was jailed in 2000 for allegedly accepting bribes. Since that time, Shas has joined with the extremist Likud Party of Netanyahu.
Yosef is said to despise Netanyahu, an American born Ashkenazi, but accepts Likud rule based on similar views of the role of goyim in the world.
Հայոց մեծ գաղթի գլխավոր մեղավորը...
| Գրել է Լուսանցք | |
| 28-10-2010 | |
| Պատմության մութ ծալքերից` առանց գրաքննությանՈ՞վ է 17-րդ դարասկզբի – Հայոց մեծ գաղթի գլխավոր մեղավորը Թե ինչ պատահեց հետո, երբ կաթողիկոսները օսմանցիների սուլթանից պարտք վերցրեցին «Նա (կաթողիկոս Մելքիսեթը,-հեղ.) շահին բերեց հայոց աշխարհը, ամբողջ երկիրը ավերեց, ծագեծագ անմարդաբնակ դարձրեց»: (Առաքել Դավրիժեցի) Հայոց պատմագրությունը մեզ սովորեցրել է, որ 17-րդ դարասկզբին պարսից թագավոր Շահ Աբասը եկավ-հայերին առաջը գցեց, քշեց Պարսկաս-տան, հային բնավեր դարձրեց, Հայաստանը հայից դատարկեց: Բայց... բուն պատմական իրականությունն այլ է: 17-րդ դարասկզբին Հայաստանի հետ պատահած չար աղետի մասին իմանում ենք նույն դարի հայ պատմիչ Առաքել Դավրիժեցու «Պատմություն»-ից: Այս գրքում, պարզվում է, հայության տարհանումի եւ դրա հետ կապված բազում ողբերգությունների գլխավոր մեղավոր են եղել այդ ժամանակվա եկեղեցու գլխավորները: Պատմիչի Պատմությունից իմանում ենք, որ 17-րդ դարասկզբին Էջմիածինը միանգամից երկու կաթո-ղիկոս է ունենում՝ Դավիթին ու Մելքիսեթին (սրանցից առաջինը տեղի տալով երկրորդի՝ կաթողիկոս լինելու բուռն ցանկություն-ներին ու նրանից «ինչքեր» կաշառք վերցնելով՝ նրան օծում է 2-րդ կաթողիկոս...). թե մինչ այդ «ծախսողը մեկն էր, հիմա դարձան երկու-սը»,-ասում է պատմիչը: Այդ ժամանակներում Հայաստանն իր մեծ մասով գտնվելիս է լինում Օսմանյան Թուրքիայի հպատակության տակ: Կաթո-ղիկոսները չբավարարվելով եկեղեցու անբավ հարստություններից՝ «պարտք են վերցնում» օսմանցիների սուլթանից: Այն, որ այդ պարտքը հսկայական է լինում, եւ դա հենց պարտք է լինում եւ ոչ թե հարկ, վկայում է պատմիչի՝ Շահ Աբասի բերանով ասած հետեւյալ արտահայտութ-յունը. «Ձեզ մոտ են գտնվում օսմանցիների շատ գանձեր, որոնք դուք նրանցից պարտք եք առել»,- ասում է թագավորը պարտատուներին: Պատ-մության մեկ այլ էջում պատմիչն ասում է, որ կաթողիկոսների վերցրած պարտքը ի վերջո մի ահռելի չափի՝ «50 հազար ղուռուշի» է հասնում. «Արդ՝ թե նրանց ծախսելուց, թե ժամանակի հարկապահանջությունից, եւ թե այլ ինչ պատճառից, այնուամենայնիվ, նրանց ձեռ-քով պարտքը շատացավ, բարդվեց, դիզվեց սուրբ Էջմիածնի աթոռի վրա. ասում են, թե պարտքը մինչեւ 50 հազար ղուռուշի հասավ»: Դավրիժե-ցին շարունակում է, թե «պարտք տվողները գալիս պահանջում էին իրենց տված պարտքը», ինչպեսեւ՝ «թագավորական ու իշխանական հարկահաննե-րը գալիս, պահանջում էին արքունի հարկերը, բայց կաթողիկոսները չքավորության պատճառով (ավելի ստույգ՝ այդպես ձեւացնելով,-հեղ.) ոչինչ չունեին, որպեսզի վճարեին»: Ասվածից պարզ է դառնում, որ կաթողիկոսները ոչ միայն վերցրած պարտքերը չէին վերադարձնում, այլեւ ժողովրդից օսմանյան դռան համար հավաքված հարկերը տեղ չէին հասցնում՝ այդպես օսմանցիներին գրգռելով թե իրենց դեմ, թե հայության: Կաթողիկոսները հանուն իրենց ձեռքբերած հարստության պահպանման, մի ծրագիր են կազմում, որը Հայաստանին մեծամեծ աղետներ է բե-րում: Նրանք որոշում են իրենց պարտատերերից ազատվելու համար «գցել» օսմանցիներին՝ երկիրը դնել պարսկական դռան տիրապետության տակ, իսկ երկրում ապրողներին Շահ Աբասի օգնությամբ իրենց բնօրրանից հանել-տանել Պարսկաստան. «Էլ ումի՞ց կուզեք ձեր պարտքե-րը»,-երեւի իրենց-իրենց մտածել են «աստծո տան» սպասավորները: Համընկնու՞մ էին արդյոք կաթողիկոսների անձնական շահերը երկրի ընդհանուր շահերին: Իր իսկ՝ Դավրիժեցու Պատմությամբ դատելով՝ բնավ ոչ: Հայը այդ ժամանակներում, ամբողջության մեջ վերցրած, չնայած գոյություն ունեցող հարկերին, ապրում էր բարեկեցիկ կյան-քով, որն իր աչքերով տեսնում ու զարմանում է հետագայում հայերին տեղահանելու համար Հայաստան եկած Շահ Աբասը: Երկրի բուն տերը՝ հայը, բնավ չէր ցանկանում լքել իր երկիրն ու օտար տեղ գնալ: Այսպես ուրեմն՝ Դավրիժեցին գրում է, որ կաթողիկոսները «մտածեցին, խորհեցին, որպեսզի գուցե մի հնար գտնվի, որ կաթողիկոսությունից չզրկվեն, այլ կաթողիկոսությունը մնա իրենց ձեռքում, եւ որեւէ կերպ ազատվեն պարտատերերի ձեռքից: Խորհուրդ արին,..., ի կորուստ իրենց եւ ի կործանում եւ տապալում երկրի, ի բնավ ջնջում ի-րենց ազգի, քանզի որոշեցին... որպեսզի գնան Սպահան պարսից թագավորի մոտ, որի անունն էր Շահ Աբաս»: Բայց կաթողիկոսները միամիտ չէին, որ իրենց քայլն առանց նախապատրաստելու անեին. այն Շահի առաջ որպես ազգային պահանջ ներկայացնելու կարիքը կար: Ահա թե ին-չու նրանք ի միտ են բերում օսմանցիներից դժգոհ երկրի բոլոր տարրերին եւ սրանց մեջ, հատկապես, իրենց պես օսմանցիներին պար-տատուներին: Սրանց կաթողիկոսները համոզում են, որ Պարսկաստանի տիրապետության տակ անցնելը եւ այդ երկիր գնալ ապրելը իրավիճակի հրամայական պահանջն է: Կաթողիկոսները այդպիսիններին հավաքելով՝ ելնում-գնում են Պարսկաստան: Ներկայանում Շահ Աբասին: Ասել, թե Շահը գլխապատառ է ընդունում Հայաստանի «հոգեւոր առաջնորդների»՝ Հայաստանում որպես թե տեղի ունեցած «խորհրդակցության» վճռի ա-ռաջարկը, ճիշտ չի լինի: Նա երկար ժամանակ տնտղում է կաթողիկոսներին ու նրանց առաջարկը: Պատմիչը գրում է. «...Նրանց սրտերի բոլոր գաղտնիքները դուրս քաշելով, նրանց երկրների վեր ու դիրը եւ իշխանական անձանց իմանալով» եւ համոզվելով, ու «իրոք նրանց սրտինը այն է, ինչ որ բերանով խոսում են, հրաման տվեց իր զորավարներին զորքը պատրաստել մեկնելու համար: Իսկույն շուտափույթ հրամա-նը կատարվեց»: Այս ամենի հետեւանքով, սկսած 1603թ., տեղի ունեցավ հայության աննախադեպ տարագրումների շարքը. ամեն անգամ, երբ հայերի հոծ զանգված էր քշում Պարսկաստան եւ իմանում, որ էլի հայեր են մնացել երկրում, վերադառնում էր նրանց էլ տարհանելու եւ այսպես անընդհատ: Պատմիչը վկայում է, որ «այս գործը, այսինքն՝ հայոց ազգին քշել-տանելը, ոչ թե մի կամ երկու, կամ երեք անգամ արեց եւ դադարեց, այլ հավաստի գտա շատ մարդիկ, որոնք իրենք իսկ քշված էին, որոնց հարցնելով տեղեկացա, որ 7-8 անգամ առանձին-առանձին միմյանց հետեւից քշել-տարել է»: Ընդ որում, Շահը հայերին քշելով, այրել ու ավերել էր տալիս հայերի տները, դրանցում եղած-չեղածը՝ նպատակ հետապնդե-լով հայերի մեջ մեռցնել հետդարձի ամեն մի հույս՝ մի կողմից եւ օսմանցիներին զրկել տնտեսական ու կենցաղային ապավենից՝ մյուս: Դավրիժեցին գրում է. «(Շահ Աբասը, - հեղ.) միանգամից անմարդաբնակ դարձրեց ամեն ինչով լի ու հուռթի աշխարհս հայոց, ո-րովհետեւ տարագրելիս ոչ թե մեկ կամ երկու գավառ քշեց Պարսկաստան, այլ շատ գավառներ... Շահը հայոց վայելչատես աշխարհը ավերակ ու անմարդաբ-նակ դարձրեց... անապատ եղավ մեր վայելուչ ու քաղցր երկիրը...»: Հանուն ճշմարտության պետք է նկատել, որ իր երկրում Շահը հայերի նկատմամբ ըստ ամենայնի սիրալիր վերաբերմունք է ցույց տալիս: Հարկ է նշել նաեւ, որ չնայած պարսից դռան՝ հայերի նկատմամբ ցուցաբերած սիրաշահ քաղաքականությանը, ինչպեսեւ՝ հետդարձի վտանգավո-րության գիտակցումին (շատ կամուրջներ այրվել էին), հայերը միշտ հայրենիք վերադառնալու ցանկություն են ունեցել: Խոսուն է պատմիչի այն վկայությունը, որ Շահի այն հարցին, թե «ինչու՞ հայերը ջերմ ու հոժար չեն մնալու Սպահանի երկրում, քանի որ շեն երկիր է եւ թիկունքային, իսկ Հայաստան աշխարհը սահման է ու թշնամու բերան, միշտ ավար ու գերություն», հայերը պատասխանում են, «թե հայոց աշխարհում ամեն բարիքների լիություն է, առատություն ու էժանություն, իսկ այստեղ սուղ է ու թանկություն: Անտեղ են իրենց հայրերի ու նախնիների գերեզմանները»: Այնուհետեւ պատմիչն ավելացնում է,-սա էլ կարեւորենք,-որ «այս խոսքե-րը (Շահին,-հեղ.) ասել են ոչ միայն տգետ ու աննշան ոմանք, այլ նշանավորներ ու գիտուններ»: Այս ամեն պատահելիքը մտովի անշուշտ կռահելով՝ կաթողիկոսներն ու նրանց պեսները ի՞նչ խղճով էին Շահին ներկայացնում, թե Պարս-կաստան գաղթվելու իրեց վճիռը համազգային վճիռ է: Երբ 2 կաթողիկոսների հրեշավոր ծրագրին միայն 1 եկեղեցական է ընդդիմանում Տեղափոխվենք Հայաստանի այն հատվածը, որտեղ Շահ-Աբասը չմտավ (եւ, հետեւաբար, չկարողացավ այդտեղի հայերին հավաքել-քշել Պարսկաստան), եւ որը մնաց Օսմանյան Թուրքիայի վերահսկողության տակ: Այստեղ էլ հայի գլխին եկածը,- իմանում ենք Դավրիժեցու «Պատմություն»-ից,- ոչ պակաս չարաղետ էր, քան մյուս հատվածինը: Այդտեղի քրդացեղ ավազակաբարո վաչկատուները՝ ջալալիները, օգտվելով Օսմանյան թուրքե-րի՝ իրենց հիմնական ուժերը Պարսկաստանի դեմ ուղղելու հանգամանքից ու հրահրվելով հենց նրանց կողմից՝ ազատություն տվեցին իրենց գիշատչական կրքերին՝ գերեվարելով ում պատահի, գողանալով ու թալանելով ինչ պատահի: Հայի՝ իր բնօրրանում ապրելը, իր հող ու ջրում վար ու ցանք անելը դարձավ անհնար: Քարից հաց քամող հայը սովի մատնվեց: «Նրանք, որ մնացին Հայաստանի միջնաշխարհում, հաց չլինելու պատճառով սկսեցին ուտել կենդանիներ: Երբ ուտելի կենդանիները սպառվեցին, անցան անմաքուր կենդանիներին՝ ձի, ջորի, էշ ....»: Ահա թե ինչ օրը գցեց հային նրա «գոյատեւման երաշխավոր» համարվող եկեղեցին իր այդ ժամանակների առաջնորդների գլխավորութ-յամբ: Նույն՝ Օսմանյան հատվածի հայերը ուրիշ կերպ էին փորձում լուծել իրենց գոյատեւման խնդիրը. «Արդ՝ թե այս պատճառով (նկատի է առն-վում «հայոց ազգից ոմանց» կողմից, դրանց «կամքով ու մատով»` հայոց աշխարհը կործանելը,- հեղ.), թե նախապես ասված մեծ սովի ու ջալա-լիների պատճառով հայոց ողջ ազգը ելավ, դարձավ վտարանդի իր տեղերից, հայրենի բնակավայրերից ու երկրներից եւ գլուխը առած իր երե-սի ուղղությամբ ցիրուցան լինելով սփռվեց ամբողջ աշխարհում՝ Կիպրոս, Կոստանդնապոլիս եւ սրա շուրջ եղած քաղաքներում, Ու-ռումելի (Բալկաններ,- հեղ.), Բողդան (Մոլդովիա,- հեղ.), Իլախների երկիրը (Լեհաստան,- հեղ.), Կաֆայի կղզի (Ղրիմ,- հեղ.), Պոնտոսի ծովեզրերը...»,- լաց ու կոծով գրում է Դավրիժեցին: Պատմիչը պատմում է, որ խաղաղ, իրենց ձեռք բերած հարստություններով ուրախանալու կյանքով չվիճակվեց ապրել նաեւ կաթողիկոսներին՝ Շահ-Աբասին Հայաստան բերողներին: Շահը նրանց ձեռքից խլում է թե այն պարտքերը, որոնք նրանք վերցրել էին օսմանցիներից, եւ թե այն հարկերը, որոնք նրանք պետք է տային Օսմանյան դռանը: Եվ դա՝ նոր տիրոջ իրավունքով: Ավելին՝ թագավորը կաթողիկոսներից մեկին՝ Մելքիսեթին մի դաժան պատժով է պատժել տալիս՝ ստիպում է «ինքն իր միսը, թեւերից կտրած, ուտել»: Դա հետեւյալ պատճառով է տեղի ու-նենում: Մյուս կաթողիկոսը՝ Դավիթը Շահին Մելքիսեթի մասին հայտնում է, որ նա «ոսկորներ ծախող կաթողիկոս է», որ նա «Հռիփսի-մեի (3-րդ դարում Հայաստան եկած քրիստոնյա «կույսերից» է,- հեղ.) նշխարները կաշառքով ֆրանկներին է տվել»: Որին եւ հետեւում է հի-շատակված պատիժը: Ահա թե ինչ բերվեց «օրհնված երկրի»՝ Հայաստանի եւ նրա տիրոջ՝ հայի գլխին: Ինչ եւ ում պատճառով,- կրկին անդրադառնանք այս հարցին: Մի կողմ թողնենք հարցի՝ Դավրիժեցուց հետո եկող հայ պատմագիտության մեջ երեւան եկած այն պատասխանը, ըստ որի աղետը պայմանավորված էր գլխավորապես արտաքին՝ պարսկական ու թուրքական գործոնով: Չժխտելով այդ պատճառի գոյությունը, այնուամենայնիվ, նկատենք նաեւ հետեւ-յալը: Աղետը արտաքին պատճառաբանվածությամբ բացատրելու կողմնակիցները փոխանակ նկատելու աղետի դավրիժեցիական պատճառաբանության՝ իրա-կանամետ (ճշմարտացի) պահերը, եւ դրանք ավելի զարգացնելու,- անտես են անում դրանք՝ ըստ այդմ էլ ավելի մթագնելով Դավրիժեցու ըմբռ-նումներում արդեն իսկ առկա՝ բուն պատմական ընթացքի պատճառաբանվածության խճողված ընկալումը: 17-րդ դարի սկզբի չարաղետի (որը լիովին տեղավորելի է նաեւ «Մեծ եղեռն» հասկացողության մեջ), այն չարաղետի, որի հետեւանքները հայը զգաց նաեւ հետայդու, պատճառաբանության մեր ընկալման ելակետը, բայց միայն ելակետը, դավրիժեցիականն է: Այսպես, ուրեմն, ինչպե՞ս է մեծ աղետի պատճառները բացատրում Դավրիժեցին: «Հայոց ազգից ոմանք իրենց կամքով ու մատով կուրացրին իրենց աչքերը, որովհետեւ իրենք կործանեցին իրենց թագավորությունը իրենց նենգությամբ, անհնազանդությամբ եւ եղան այլ ազ-գերի ու թագավորների ոտքերի կոխան, ծառաներ, գերիներ, եւ երբ ինչ-որ նեղություններ են վրա հասնում՝ որեւէ տեղից օգնություն չգտնելով ու ճարահատ մնալով, փախստական լինելով ճողոպրում են այստեղ-այնտեղ»: Պատմիչը «այս պատճառին» հավելում է նաեւ դրանից ա-ծանցված պատճառները՝ Շահ-Աբասի Հայաստան գալ՝ հայերին հավաքել-իր երկիր տանելը, ինչպես նաեւ «նախապես ասված մեծ սովի ու ջալալինե-րի պատճառով հայոց ողջ ազգը» ցիրուցան անելը: «Այս պատճառի»՝ «ոմանց» հետ կապված պատճառի մեջ պատմիչը հատուկ կանգ է առնում կաթողի-կոսների, նրանց ընչասիրության վրա, քանզի գիտակցում է, որ Հայաստանից մյուս ճողոպրողները, ի վերջո, գործում էին երկրի այդ «հոգեւոր առաջնորդների» թելադրանքով: Դավրիժեցին հատկապես այդ կաթողիկոսներին է մեղադրում Հայաստանի հետ պատահած չարաղետի հա-մար: Այդ մասին մենք արդեն գիտենք: Ավելացնենք այդ կապակցությամբ պատմիչի հետեւյալ ասածներն էլ. «Իր հույսը (Մելքիսեթ կաթո-ղիկոսը,- հեղ.) դրել էր շահի վրա, իր սրտի ապաստանը նրան արած գնաց նրա մոտ Սպահան, որպեսզի ապագայում բազմաթիվ բարիքներ ընդու-նի նրանից: Այնտեղից նա շահին բերեց հայոց աշխարհը, ամբողջ երկիրը ավերեց, ծագեծագ անմարդաբնակ դարձրեց»: Այսպիսով, ակնհայտ է, որ պատմիչը Հայաստանի հետ եղեռնորեն պատահածի համար գլխավորապես մեղադրում է Հայաստանյաց եկեղեցու այն ժամանակների կաթողիկոսներին: Պակաս չափով հանցավորների շարքում նա տեսնում է այդ կաթողիկոսների եկեղեցական շրջապատից «ոմանց», ինչպես նաեւ Հայաստանի այն տանուտերերին ու իշխաններին, որոնք կամավորաբար ճողոպրեցին Պարսկաստան: Արժե նկատել, որ կաթողիկոս-ներին հանցակից եկեղեցու սպասավոր «ոմանց» նկատմամբ Դավրիժեցու արգահատանքը այն աստիճանի է, որ նա դրանց համարում է, տրվելով ժո-ղովրդական խոսք ու զրույցին, «սեւագլուխներ», «պոռնիկներ», «երկկանայք» «մարմնական արհեստներով տարված», վանքերը՝ «կանանցով լցնող-ներ» եւ այլն: Եկեղեցական կրթություն ու դաստիարակություն ստացած ու եկեղեցու սպասավոր դարձած պատմիչը, այս ամենը ասելով, էլ չի խորանում, թեեւ նրա այդ ասածները դա անելուն բոլոր հիմքերը տալիս են: Նա բոլոր դեպքերում մնում է որպես եկեղեցական պատմիչ: Պատահական չէ, որ նրա «Պատմության» մեջ նկատված ճշմարտապատում պահերի հետ մեկտեղ՝ տեսնում ենք նաեւ այնպիսիք, ըստ որոնց, օրինակ՝ հայոց մեծ աղետը պայմանավորված էր քրիստոնեություն-մահմեդականություն հակամարտությամբ, Շահ-Աբասի՝ «մահմեդական օձաբարո վարք ու բարքով», եկեղե-ցին, նրա կենտրոն Էջմիածինը, իր ամբողջության մեջ, սուրբ է, հայի գլխավոր ապավենը եւ այլն: Իր՝ Դավրիժեցու հիշատակած կաթողի-կոսներից հետո կաթողիկոս դարձած Փիլիպոսի պատվերով գրված «Պատմության» նպատակն էլ, վերջին հաշվով, ոչ այլ ինչն էր, քան հայոց մեծ չարաղետի համար մեղքը «ոմանց» վրա գցելը, դրանով իսկ՝ եկեղեցի ինստիտուտը, նրա դավանաբանությունը մաքուր, անմեղ դուրս բերելը: Այն դեպքում, երբ Դավրիժեցու ասածների մեջ խորանալը շատ այլ բաներ էլ է պարզում: Իսկ այդ շատ բանը այն է, որ Հայաստանի անապատաց-ման բուն մեղավորները ոչ թե եկեղեցու սպասավոր առանձին անձինք էին (սկսած այդ եկեղեցու գլխավորներով, վերջացրած՝ «նրանց հետ» ե-ղողներով), այլ հենց ինքը՝ եկեղեցին՝ իր ամբողջ կրոնական գաղափարախոսությամբ հանդերձ: Հայաստանյաց եկեղեցին՝ հայոց բուն հավատքի հետ բնավ կապ չունեցող այդ օտարամուտ գաղափարախոսական կառույցը (աղ-անդ - ավորական ինստիտուտը) իր հիմնման օրերից ի վեր եր-բեք հայ կյանքի, հայ կենսաձեւի, հայ գոյության հետ կապ չի ունեցել. նրա ուշք ու միտքը միշտ եղել է օտարը, նրա սրբերի ոսկոր-ները, նրա վերին ու ստորին Երուսաղեմները, նրա՝ հայաստանյան «անշարժ» կապիտալ եկեղեցիները, այդ եկեղեցիների ինչքերն ու հարստությունները, հանուն որոնց պահպանության նա բազմիցս սկուտեղի վրա մեր թշնամիներին է մատուցել հայոց թագավորութ-յուններ, տարածքներ, հայի բազում-բազում գլուխներ... Եկեղեցին միշտ հայապահպանություն ասելով հասկացել է իր պահպանութ-յունը, հայի գոյապայքար ասելով՝ իր գոյապայքարը (պատմիչը իր «Պատմության» մեջ, եղեռնապատումից հետո, խինդով պատմում է Պարս-կաստանում սկիզբ առած եկեղեցական շինարարության մասին...): Այդ եկեղեցին է, որ դարեր ի վեր հայի մեջ մտցրել է նրա համար ինքնաս-պան այն մտայնությունը, որ ինքը «ոչխարի հոտ» է, իսկ այդպիսինին վաղ թե ուշ սպանդանոց են տանում: Պատահակա՞ն է, որ Դավրիժեցու «Պատմության» մեջ մենք չենք հանդիպում եւ ոչ մի եկեղեցականի, որը կընդդիմանար կաթողիկոսների հրեշավոր ծրագրին (գրքում հոգեւորականներից միայն մեկը՝ Հովհաննես անվանվողը, Շահ-Աբասին առաջարկում է հայոց տարագրումը աշու-նից հետաձգել գարնանը, ասել է թե, հայոց աշխարհի մահը մի քանի ամիս ձգձգել...): Կաթողիկոսների՝ հայ ողբերգությունը սարքելու ծրագրի հանդեպ կրավորական կեցվածք ընդունեց նաեւ դարեդար եկեղեցու կողմից կրոնական հոտի վերածված, իր ճակատագիրը ինքնուրույնաբար տնօրինելուց հետ վարժված աշխարհական հայը. նրա ապրելու, իր հող ու ջրի հետ միա-ձույլ մնալու ցանկությունը,- ըստ Դավրիժեցու հաղորդումների,- լավագույնս դրսեւորվում էր միայն շահի վճռի դեմ տարերային բողոքի, նրա մահաբեր ոստայններից ճողոպրելու ու դեսուդեն փախչելու ձեւերով: Այս եզրակացություններին է հանգում սովորական բանախոհական ընդունակություններ ունեցողը՝ առանց մտային ջանք իսկ թափելու, կարդալով Դավրիժեցու «Պատմություն»-ը: Գանք մեզ այլ բաներ սովորեցրած հայ պատմաբանին: Ե՞րբ պետք է նա վերջապես հայոց պատմությունը իսկությամբ ճանաչի: Ու ճանաչելով՝ իր պատմությունից դասեր քաղի: Ու ճանաչելով՝ իր հարազատներին իր «ընտանի թշնամիներից» (Գր. Նարեկացի) ու օտար թշնամիներից զանազանի: Ե՜րբ պետք է հայ պատմական գիտակցության մեջ մտնի՝ հայ կյանքի բոլոր ողբերգական ընթացքների համար ասված, Նարեկացու ախտո-րոշումը՝ «Ես եմ մեղավոր»: Սերգեյ Մանուկյան ԵՊՀ փիլիսոփայության եւ հոգեբանության ֆակուլտետի դոցենտ «Լուսանցք» թիվ 36, 37 (167, 168), 2010թ. Կարդացեք «Լուսանցք»-ի PDF տարբերակները www.hayary.org -ի «Մամուլ» բաժնում www.pressinfo.am -ի «Բեռնում» բաժնում |
ՀՀ-ում հայոց լեզուն տեր ունի՞ - Գեւորգ Յազըճյան
| Գրել է Լուսանցք | |
| 28-10-2010 | |
| Բռնաբարում են, էլի՛... ՀՀ-ում հայոց լեզուն տեր ունի՞ Բաց նամակ ՀՀ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին եւ ՀՀ գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին Լեզվի տեսչության այսօրվա ղեկավարը գերազանց է կատարում իրավախախտումները կոծկելու իր ճղճիմ ու ազգուրաց առաջադրանքը Հարգարժան պարոնա՛յք, Զլմ-ներով եւ այլապես Ձեր ելույթներում Դուք միշտ հնչեցնում եք, որ ՀՀ կառավարությունը պայքար է հայտարարել երկրում փտախտի կամ փչացածության (կոռուպցիայի) դեմ: Բարի՛: Սակայն, հազվադեպ ենք լսում փչացածության «հերոսների» ձերբակալման եւ օրենքի ողջ խստությամբ դատապարտման մասին: Կարծում եմ՝ կհամաձայնեք ինձ հետ, թե պետական ֆինանսներից աշխատավարձ եւ այլ գումարներ ստացող պետական ծառայողների անգործունեութ-յունը եւս մտնում է «կոռուպցիա» հասկացության մեջ (ստորագրողս խմբագրել է 2005թ. լույս տեսած «Հակակոռուպցիոն ռազմավարության միջազգային փորձը - Գիտական նյութերի հատընտիր» ժողովածուն եւ շատ լավ գիտե տվյալ երեւույթի ամենատարբեր դրսեւորումների մա-սին): Խնդրում եմ ուշադրությամբ ընթերցել ներքեւը բերվող փաստաթղթերը, ապա՝ իմ մեկնաբանությունները: (Երեւան, 30 սեպտեմբերի 2010թ.) ՀՀ ԿԳՆ Լեզվի պետական տեսչության պետ պր. Սերգո Երիցյանին Հարգարժան պր. Երիցյան, Երեկ՝ սեպտեմբերի 29-ին (ժամը 19:00-19:50-ի սահմաններում), Հայաստանի Հանրային հեռուստատեսության (Հ1) «Երջանկության մեխա-նիկա» ծրագրի հերթական հաղորդումը հյուրընկալել էր ճանաչված երգչուհի Էռնա Յուզբաշյանին ու նրա ընտանիքին: Ցավալի է արձանագ-րել, որ հայերենը որոշակի չափով իմացող երգչուհին իր խոսքերի մեծագույն մասն արտաբերում էր օտար լեզվով: Նույնն անում էին նաեւ մյուս մի քանի մասնակիցներ: Սակայն, հարցը դա չէ: Նախօրոք տեսագրված նյութի ոչ հայերեն մասերը հաղորդման պատասխանատունե-րը պարտավոր էին թարգմանել հայերենի ու դա հեռուսադիտողին ներկայացնել ձայնային կամ լուսագրային տողի ձեւով, ինչը չէր արվել: Իհարկե, լավ կլիներ, որ հաղորդավարը՝ Նազենի Հովհաննիսյանը հենց ինքն աներ այդ պարտավորիչ աշխատանքը յուրաքանչյուր ոչ հայե-րեն խոսքից հետո, մանավանդ որ շատ լավ էլ հասկանում էր այդ օտարալեզու արտահայտությունները, ինչի ապացույցն էին նրա ժպիտներն ու ռեպլիկները: Ինչպես գիտեք, սա օրինազանցություն է, մի կողմից՝ լեզվական պարտավորությունները կատարելուց խուսափում, մյուս կողմից՝ մեր՝ հեռուստադիտողներիս լեզվական իրավունքների կոպիտ ոտնահարում: Այս հաղորդումը ինձ հետ դիտող 83-ամյա մայրս, որ կես տարի առաջ Բեյրութից գալով հաստատվել է Հայրենիքում, հերթական անգամ հարցրեց վրդովմունքով. «Հոս Հայաստա՞ն է»...… Հարգարժան պրն. Երիցյան, Ձեր վերադասը՝ ՀՀ ԿԳ նախարար պր. Արմեն Աշոտյանը առիթ չի փախցնում կրկնելու, թե շնորհիվ օտարալեզու դպրոցները վերաբացելու իր նախաձեռնության հետեւանքով առաջացած հասարակական արձագանգի, «շատ շատերը իմացան, որ երկրում «Լեզվի մասին» օրենք գոյություն ու-նի»: Բայց արդյո՞ք նման՝ իմ համոզումով՝ դավադրական նախագիծ պետք է մեջտեղ հանվեր, որպեսզի «շատ շատերը իմանային «Լեզվի մասին» օ-րենքի գոյության մասին», թե՞ դա Ձեր ղեկավարած գերատեսչության պարտականությունն է, թե՞ ԼՊՏ-ն ստեղծվել է անպայման ապահովելու այդ եւ մյուս օրենքների լեզվական դրույթների պարտադիր կատարումը:… Սույն գրությամբ դիմում եմ Ձեզ՝ պատժելու վերոհիշյալ հեռուստահաղորդման պատասխանատուներին՝ օրենքի ողջ խստությամբ: Խնդրում եմ այս առնչությամբ Ձեր ձեռնարկած քայլերի ու դրանց արդյունքների մասին տեղեկացնել ինձ՝ օրենքով ընդունված կարգով: «Ա-վետում եմ», որ այս հարցը մինչեւ վերջ հետապնդելու եմ ու դրան տալու եմ համահայկական հնչեղություն՝ հանդես գալով հայրենական եւ սփյուռքյան պարբերական մամուլում: Հուսով եմ, որ ԼՊՏ-ն կկատարի մեր՝ հարկատուներիս հաշվին գոյատեւող պետական մարմնի իր գործառույթները նաեւ այս օրինախախտման պարագա-յին: Այլապես, հարցը լղոզելու դեպքում, ինձ իրավունք եմ վերապահում դատական հայց հարուցել ԼՊՏ-ի դեմ՝ «կոռուպցիա» հասկացութ-յան մաս կազմող՝ հարկատուների վճարումները վատնելու համար: Մաղթելով Ձեզ ամենայն բարիք, հարգանքներով՝‘Գեւորգ Յազըճյան (ազատ լրագրող, պատմաբան, «Լեզվի ժողովրդական տեսչություն» հասարակա-կան նախաձեռնության հիմնադիր անդամ) Վերեւի նամակը ս. թ. հոկտեմբերի 1-ին անձամբ տարա Լեզվի պետական տեսչություն ու հանձնեցի ԼՊՏ պետի քարտուղարուհուն: Երկու շաբաթ անց, հոկտեմբերի 14-ին ստացա հեռախոսազանգ նույն անձից, թե ԼՊՏ պետի պատասխանը պատրաստ է: Հաջորդ օրը գնացի ԼՊՏ ու առձեռն ստացա Ս. Ե-րիցյանի հոկտեմբերի 14 թվականակիր համար 504 գրությունը, որի շարադրանքը նույնությամբ բերում եմ ստորեւ: Ի գիտություն ԼՊՏ պետ, բանասիրական գիտությունների դոկտոր (sic!) Ս. Երիցյանի, նկատեմ, որ շարադրանքում բացակայում է տողադարձը, որը հայոց լեզվի պարտա-դիր նորմերից է: Հարգելի՛ պարոն Յազըճյան: Ի պատասխան Ձեր 04.10. 2010թ. դիմումի՝ տեղեկացնում ենք, որ այն քննարկվել է ՀՀ լեզվի պետական տեսչությունում, որի վերաբերյալ հայտնում ենք հետեւյալը. Ձեր բերած օրինակի դեպքում, իսկապես, խախտվել է «Հեռուստատեսության եւ ռադիոյի մասին» ՀՀ օրենքը, ըստ որի, այս դեպքում, պետք է կատարվեր ձայնային կամ լուսագրային թարգմանություն: Համաձայն ենք, որ հեռուստառադիոհաղորդումների՝ լեզվի բնագավառում օրենսդ-րության պահանջը խախտելու համար պատասխանատվություն նախատեսված չլինելու հետեւանքով եթերում աստիճանաբար ավելանում են օտար լեզ-վով պատրաստվող եւ հեռարձակվող հաղորդումները: Հաշվի առնելով Ձեր կողմից ներկայացված եւ ցավոք, նման բազմաթիվ այլ օրինակներ, ՀՀ լեզվի պետական տեսչությունը մշակում է «Հե-ռուստատեսության եւ ռադիոյի մասին օրենքում փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու մասին» օրենքի նախագիծ, որը թույլ կտա լեզվական խախտումների համար պատասխանատվություն սահմանել: Այդ դեպքում ՀՀ լեզվի պետական տեսչությունը իրավասու կլինի կոնկրետ (ճիշտ կլիներ գործածել հայերեն համարժեքը՝ «որոշակի» - Գ.Յ.) քայլեր ձեռնարկելու այս ուղղությամբ: Հարգանքով՝ Ս. Երիցյան Հիմա՝ իմ մեկնաբանությունները: 1. Միանգամայն ուշագրավ է, որ ԼՊՏ պետը հեռավոր ակնարկություն իսկ չի անում ՀՀ «Լեզվի մասին» օրենքին, որով ինքն ու իր ղեկավարած պետական մարմինը պարտավոր են առաջնորդվել եւ որի հիման վրա էլ ստեղծվել է այդ կառույցը ու պահվում է մեր՝ հարկատուներիս վճարած հարկե-րով, տուրքերով եւ ուրիշ պարտադիր վճարումներով: Ս. Երիցյանը «մոռանում է», որ «Լեզվի մասին» օրենքի առաջին հոդվածը, ի շարս այ-լոց, սահմանում է, որ ՀՀ պետական լեզուն՝ հայերենը «սպասարկում է հանրապետության կյանքի բոլոր ոլորտները», իսկ 5-րդ հոդվածը (եւ օրենքը) ավարտվում է հետեւյալ հաստատումով. «Հայաստանի Հանրապետության օրենսդրությամբ սահմանվում է պատասխանատվություն սույն օրենքի պահանջները խախտելու համար» (ընդգծումներն իմն են - Գ.Յ.): Ոչ միայն հասակով, այլեւ էությամբ գաճաճ, մտքով կույր եւ հոգով սրիկա պետք է լինել չհասկանալու համար, որ «կյանքի բոլոր ոլորտներից» մեկն էլ հեռուստատեսությունն է (ի դեպ՝ այս միտ-քը Ս. Երիցյանը հենց ինքն է արձանագրել իր դոկտորական ատենախոսության մեջ...), որի լեզվական խախտումների համար էլ նախատեսված է «պա-տասխանատվություն»՝ ըստ նույն օրենքի: 2. Պր. Երիցյանը բացահայտ սուտ է խոսում, երբ գրում է, թե «հեռուստառադիոհաղորդումների՝ լեզվի բնագավառում օրենսդրության պա-հանջը խախտելու համար պատասխանատվություն նախատեսված չէ»: «Վարչական իրավախախտումների մասին» ՀՀ օրենսգրքում նման խախտումների համար պատիժներ սահմանված են, ինչին պր. Երիցյանը պետք է լավատեղյակ լինի, քանի որ հենց իր ղեկավարած կառույցը իր ստեղծման օրից բազմատասնյակ անգամ դիմել է ՀՀ դատարաններ՝ տարբեր տնտեսավարողների տուգանելու հայցով՝ հիմնվելով հենց այս օրենսգրքի պատժական դրույթների վրա: Սակայն եկեք մի պահ ենթադրենք, որ, իսկապես, պատիժներ սահմանված չեն օտարալեզու եւ չթարգմանվող հեռուստահաղոր-դումների համար: Այդ դեպքում կոպտորեն խախտվում է օրենքի առաջ բոլորի իրավահավասարության սահմանադրական նորմը: Այդ ինչպե՞ս է, որ ԼՊՏ-ն՝ դատարանի միջոցով պատժում է օտարալեզու ցուցանակ ունեցող խանութներին, բայց «չի կարողանում» պատժել հարյուր հազար իսկական հայերի ականջն ու ազգային արժանապատվությունը ամեն օր, ամեն ժամ, ամեն րոպե եւ ամեն վայրկյան խարտոցող-սղոցող օտարալե-զու հեռուստահաղորդումների դիմաց... Ի դեպ, ԼՊՏ-ի հավաստի ներքին աղբյուրները մեզ հայտնում են, որ վերջին 3 տարիներին որեւէ տնտեսավարողի կատարած լեզվական խախտում-ների համար որեւէ դատական հայց չի հարուցվել: Ահա թե ինչպե՛ս է ԼՊՏ-ն «պայքար մղում» (sic!) հանուն ՀՀ-ում հայոց լեզվի մենաշ-նորհային իրավունքների պաշտպանության... 3. Պր. Երիցյանը նույնիսկ առանց որեւէ ցավի պարզապես նշում է, թե «եթերում աստիճանաբար ավելանում են օտար լեզվով պատրաստվող եւ հեռարձակվող հաղորդումները»: Սրանից ավելի պարզ խոստովանություն չի կարող լինել իր ղեկավարած կառույցի անգործունեության եւ անպիտանելիության մասին: Այս արտահայտությամբ, Ս. Երիցյանը վկայում է, որ ԼՊՏ աշխատակիցները քամուն են տալիս՝ մեր՝ հարկատունե-րիս վճարած պետական գանձումների գումարները, այսինքն՝ նա բացահայտորեն վկայում է այդ կառույցում փչացածության ոչ միայն առկայութ-յան, այլեւ՝ «աստիճանաբար ավելացման» ու «ցավոք», «բազմաթիվ» լինելու մասին: Այսքանն իսկ բավարար է, որպեսզի ՀՀ գլխավոր դատախա-զությունը քրեական գործ հարուցի եւ վարույթ ընդունի հիշյալ կառույցում փչացածության հանցակազմը: Արդար լինելու համար հայտնենք, թե այս հանցակազմով պետք է քննել նաեւ ԼՊՏ-ի նախկին պետերից Լեւոն Սարգսյանի ու հատկապես Լավրենտի Միրզոյանի ղեկավարության ժամանակաշրջանները եւս, քանի որ նրանց ժամանակ սկսեց հանրապետությունում ծաղկում ապրել օտար լեզու-ների հաղթարշավը՝ ՀՀ պետական եւ իսկական հայոց մայրենի ՄԻԱԿ լեզվի դեմ: 4. Պր. Երիցյանը հայտնում է, թե ԼՊՏ-ն «մշակում է» ինչ-որ փոփոխություններ «Հեռուստատեսության մասին» օրենքում: Այստեղ ծա-գում է 3 հարց. ա. ԼՊՏ-ն ե՞րբ է ավարտելու այդ «մշակումը»՝ մի պահ ենթադրելով, որ դա երբեւէ սկսել է, բ. եթե մշակումը ավարտի էլ՝ ե՞րբ է «մշակվածը» վերամշակվելու ԿԳՆ-ում եւ ե՞րբ է դա կառավարությունում հաստատվելու (Արմեն Աշոտյանի ու նմանների՝ ԿԳՆ-ի ղեկավարման պայ-մաններում նման բյուրոկրատական քաշքշուկի ավարտն ակնկալելը հիմարություն է...), գ. եթե սա էլ հաղթահարվեց, ե՞րբ է «մշակված-ԿԳՆ՝ հաստա-տած-ՀՀ կառավարության հաստատածը» քննարկվելու եւ ընդունվելու ԱԺ-ում, որի անդամների ջախջախիչ մեծամասնությունը, շատ մեղմ արտահայտ-ված, երկրագնդից մինչեւ ամենահեռավոր համաստեղությունները հեռու է հայոց լեզվի էությունն ու հայության եւ իբրեւ թե հայկա-կան պետություն ՀՀ-ի համար կարեւորությունը հասկանալուց՝ մանավանդ որ «մեջը փող չկա»: Մի կողմ թողնենք այն, որ փոփոխութ-յունների օրենքն ընդունվելուց հետո կկիրառվի՞ թե՞ ոչ: Ինչպես ասում են՝ «Մինչեւ այդ՝ կա՛մ էշը կսատկի, կա՛մ իշատերը»...… 5. Ակնբախ է այն փաստը, որ ամբողջ շարադրանքում ակնարկություն իսկ չկա այն մասին, որ ԼՊՏ-ն գրավոր կամ թեկուզ բանավոր զգուշացրած լինի «Երջանկության մեխանիկա» հեռուստահաղորդման պատասխանատուներին կամ Հ1-ի ղեկավարությանը՝ լեզվական խախտումներ այսուհետ թույլ չտալու համար: Դե ինչ, ԼՊՏ-ի այսօրվա ղեկավարը պարզապես հիանալի՜ է կատարում իրավախախտումները կոծկելու իր ճղճիմ ու ազգուրաց առա-ջադրանքը: Իսկ ի՞նչ կարելի է սպասել մի ողորմելի արարածից, որ նույնիսկ դավաճանեց մեկ ուրիշ ճարպիկ լարախաղացի՝ Արթուր Բաղդասար-յանին՝ ներսից ականահարելով «Օրինաց երկիր» կուսակցությունը: Այդ գործը փայլուն գլուխ հանելու համար «Սերգո ջանին» ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը որոշ ժամանակով պարգեւատրեց՝ իր խորհրդականը լինելու պաշտոնով՝ ի վերջո նրան շպրտելով ԼՊՏ-ի պետ դառնալու ոսկորը: 6. Ուշագրավ է եւս մեկ փաստ. ամբողջ փաստաթղթում, բացի վերտառությունից, համենայն դեպս՝ ամբողջ շարադրանքում հիշատակվող 3 դեպքե-րում էլ, պր. Երիցյանը իր ղեկավարած կառույցի անունը նշում է «ՀՀ լեզվի պետական տեսչություն» ձեւով՝ փոխան «ՀՀ ԿԳՆ լեզվի պետա-կան տեսչության»: Ի՞նչ է դրանով ակնարկում «Սերգո ջանը». այն, որ ԿԳ չնաշխարհիկ նախարար Արմեն Աշոտյանը իր վերադասը չէ՞. թե՞ ցանկա-նում է վերականգնված տեսնել ԼՊՏ նախկին կարգավիճակը, երբ հենց «ՀՀ լեզվի պետական տեսչություն» էր կոչվում՝ լինելով ոչ թե ստորաբաժա-նում ինչ-որ նախարարության կազմում, այլ՝ ՀՀ կառավարության կազմում ինքնուրույն կառույց: Այս հարցում շատ ուրախ կլինեինք ի-րականացած տեսնել Երիցյանի երազանքը, թեեւ հայոց լեզուն, մանավանդ ի տես նրա այսօրվա անարգաան վիճակի ՀՀ-ում, արժեր որ ունենար իր պաշտպանությունը գերնպատակ ունեցող հատուկ նախարարություն: Հարգարժան պր. Սարգսյա՛ն եւ պր. Հովսեփյա՛ն, Սույն բաց նամակով դիմում եմ Ձեզ՝ պատասխանատվության կանչելու ՀՀ-ում լեզվական օրենսդրության հարցում բոլոր թերացողներին, եւ առաջին հերթին, Սերգո Երիցյան կոչեցյալին: Հոկտեմբերի 30-ին լրանում է 90-ամյակը Կարսի անփառունակ ու խայտառակ հանձնման, որին հետեւեց 1-ին Հանրապետության կործանումը: Իսկ Դուք գիտե՞ք, որ այդ հանրապետության մեջ, մասնավորաբար նրա կյանքի վերջին ամիսներին, անարգական վերաբերմունք է եղել պետութ-յան ՄԻԱԿ պետական լեզվի նկատմամբ, ինչը, իմ համոզումով, էական դեր է ունեցել հանրապետության կործանման մեջ (ազգային ու պետական լե-զուն չպաշտպանողը, առավել եւս՝ դա անարգողը երբեք չի պաշտպանի պետության սահմաններն ու հայրենիքի հողը): Իմ բարձրացրած հար-ցի նկատմամբ Ձեր անտարբերությամբ՝ մասնակիցը մի՛ դարձեք Հայաստանի 3-րդ Հանրապետության կործանման: Գեւորգ Յազըճյան Հայ ազգայնականների համախմբման (ՀԱՀ) խորհրդի անդամ Հ. Գ. - 1. Կարող են ինձ հարց տալ, թե ինչո՞ւ չեմ դիմում նաեւ ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանին: Պատասխանեմ՝ հիմնականում 2 պատճառով. ա. Իմ հա-մոզումով՝ նա երբեք արժանի չէ այն պաշտոնին, որին իրեն նշանակել են՝ չգիտես ի՞նչ նկատառումներից ելնելով, բ. ինձ համար անարգական է դիմել մի անձի, որը հենց ինքն է հայոց լեզուն անարգողներից մեկը. բավական է հիշեցնել ՀՀ-ում օտարալեզու դպրոցներ վերաբա-ցելու ուղղությամբ սույն՝ նրա դպրոցական ուսումնառության լեզվով իր ու իր նմանների համար այնքան ճիշտ հնչող «ցեխակրոնի» դավաճանական նախաձեռնությունն ու ոգի ի բռին քարոզչությունը: 2. Երբ այս բաց նամակը պատրաստ էր, կիրակի, հոկտեմբերի 17-ի գիշերային «Երգ երգոց» հաղորդման ժամանակ մեկ անգամ եւս ոտնակոխվեց մեր ոս-կեղենիկն ու մեր արժանապատվությունը: Մի քանի ականավոր մտավորականների մասնակցությամբ Հ1-ի այս հաղորդման ժամանակ, միջոցառման մասնակից մի նեգրի անգլերեն խոսքը ոմն հայանուն արարած թարգմանեց ... ռուսերենի, իսկ ներկաներից եւ ոչ մեկը ձայն-ծպտուն չհանեց այս անպատվության դիմաց: Պատկերացրե՛ք, թե նեգրը ի՞նչ կմտածի, եթե իմանա, որ իր խոսքը ՀՀ-ում թարգմանում էին ոչ թե հայերենի, այլ՝ ռուսերենի. միանշանակ այն, որ ՀՀ-ի պետական լեզուն ռուսերենն է, այսինքն՝ ՀՀ-ն Ռուսաստանի Դաշնության մի գուբեռնիան է կամ ավտոնոմնայա ռեսպուբլիկան... Հիշեցնենք՝ սա կատարվեց իր անկախությունը ավելի քան 19 տարի առաջ հռչակած երկրում: Սա նշանակում է, թե մենք ԿՈՐՑՆՈւՄ ԵՆՔ ՄԵՐ ՊԵՏԱԿԱՆՈւԹՅՈւՆԸ: Ժողովուրդ ջա՛ն, հասկանո՞ւմ եք մեզ սպասող աղետի ահավորությունը... 3. Հ1-ը օրերս «ավետեց», որ «Երջանկության մեխանիկա»-ի հաջորդ հյուրն է Ռուսական դրամատիկական թատրոնի գեղ. ղեկավար Ալեքսանդր Գրիգորյանը, որը բացառապես ռուսերեն է խոսում՝ առանց զուգահեռ թարգմանության: Դե ինչ, մնում է նազենիների ու նմանների չափը տալ պապերից ժառանգված ու իրենց արդյունավետությունն ապացուցած եղանակներով... «Լուսանցք» թիվ 37 (168), 2010թ. Կարդացեք «Լուսանցք»-ի PDF տարբերակները www.hayary.org -ի «Մամուլ» բաժնում www.pressinfo.am -ի «Բեռնում» բաժնում |
www.hayazgaynakan.do.am
դիպուկահարների
Yerevaklur.am կայքին հասած հավաստի տեղեկությունների համաձայն, 14.10 ին ադրբեջանցի դիպուկահարների կողմից սպանված Վիտալի Աշոտի Իգիթյանի (Արթիկի զինկոմ) դեպքից հետո, Արցախի պաշտպանության բանակի հատուկ նշանակության ստորաբաժանումներն իրականացրել են խոշորամասշտաբ գործողություն, որի արդյունքում սպանվել են ադրբեջանական բանակում ծառայող 26 դիպուկահար կանայք:
Ըստ մեզ հասած տեղեկությունների` դիպուկահարների մեծ մասը եղել են ռուսներ, ուկրաինացիներ, լատվիացիներ: Ըստ առգրավված փաստաթղթերի հայ զինվորների սպանող կանայք եղել են բիատլոնիստուհիներ: Այս դեպքին նախորդել էր ՀՀ ՊՆ կոշտ հաղորդագրությունը, որով մեր զինվորական գերատեսչությունը խոստացել էր չեզոքացնել դիպուկահարներին:
Ադրբեջանական բանակի այս խայտառակությունը տեղ չի գտել ադրբեջանական մամուլում հասկանալի պատճառներով: Մեր կողմից զոհեր և վիրավորներ չկան, ադրբեջանցինրը տվել են այլ կորուստներ ևս:
Thursday, October 28, 2010
Սպասում են որ Հայքը քնի
ԱԺ-ն հետաձգում է օտարալեզու դպրոցների մասին օրինագծի քվեարկությունը
[ 2010/10/28 | 12:42 ]
Քաղաքացիական նախաձեռնությունն այսօր բողոքի ակցիա է անցկացնել ԱԺ-ի մոտ մինչ այն պահը, երբ հայտնի է դարձել, որ օրինագիծն այսօր չի քվեարկվելու:
Նախապես հայտնվում էր, որ օրինագւծը քվեարկվելու է այս քառօրյայում: Հոկտեմբերի 26-ին ԱԺ-ի մոտ անցկացվող բողոքի ակցիայի ժամանակ Կրթության և գիտության փոխնախարար Արա Ավետիսյանը ևս ցուցարարներին ասաց, որ օրինագիծը կքվեարկվի այս քառօրյայում:
Հիշեցնենք, որ առաջին ընթերցմամբ Հայաստանում օտարալեզու դպրոցների գործունեության նախատեսող օրինագծն ընդունվեց հունիսի 24-ին` Սբ. Մեսրոպ Մաշտոցի և Սահակ Պարթևի տոնի օրը:
Wednesday, October 27, 2010
25.000 x 4 = 100.000
==> dans 10 ans l'Arménie comptera une population d'à peine 1.000.000 d'habitants ... il sera alors ridicule de parler d'indépendance ...
mercredi27 octobre 2010, par Stéphane/armenews
Vingt cinq mille familles ont quitté l’Arménie en 2010 et ne reviendront pas a déclaré Zoya Tadevosyan, un membre de la commission électorale centrale.
"Le haut taux de migration au cours des 9 premiers mois de 2010 n’est pas juste un phénomène de migration lié à la sécurité nationale. Un tel taux de migration est la meilleure preuve de la situation quand les gens sont disposés à quitter leur patrie pour vivre. En attendant, la plus haute valeur de l’Arménie est son capital humain " a-t-elle a dit. Tadevosyan est sûr que les gens quittent leur patrie à cause de la situation sociale et économique désespérée dans le pays.
"Les fermiers vendent leurs terres et signer ensuite des contrats de travail sur leurs propres terres et souffrent de règles féodales. La situation dans le secteur industriel est pas meilleur non plus" a déclaré Tadevosyan.
Հայաստանի իշխանությունները զավթված են ... մեր երկիրը օկուպացիայի տակ է
Սերժ Սարգսյանը խնդրել է հետաձգե՞լ Հայոց ցեղասպանության ընդունման հարցը
«YouTube»-ում տեղադրվել է մի տեսանյութ, որտեղ ԱՄՆ փոխնախագահ Ջո Բայդենը հայ երիտասարդի հետ զրուցելիս ասում է, թե հայ-թուրքական գործընթացի ժամանակ Սերժ Սարգսյանը զանգահարել է՝ իրեն՝ խնդրելով հետաձգել Ցեղասպանության բանաձևի ընդունումը։
Բայդենի և ամերիկահայ երիտասարդի միջև ամբողջ երկխոսությունը հետևյալն է (ոչ պաշտոնական թարգմանություն).
Հարց. «Ես ազգությամբ հայ եմ և ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել Սենատում Ձեր կատարած աշխատանքի համար։ Մեկ հարց ունեմ։ Ես գործուն մասնակցություն ունեմ Ամերիկայի հայկական կյանքին, և գիտեք՝ մենք...»։
Բայդեն. «Այո՛, գիտեմ»։
Հարց. «...մենք շատ վրդովված էինք։ Ես ուզում եմ իմանալ՝ ի՞նչ պետք է մենք փոխանցենք մեր համայնքին»։
Բայդեն. «Դուք պետք է ձեր համայնքին փոխանցեք, որ մենք ետ չենք կանգնել. թուրքերը պետք է ընդունեն գոյություն ունեցող իրականությունը։ Իսկ այն, ինչ մենք պետք է անենք, փոխհամաձայնությունն է, որի ուղղությամբ աշխատել ենք ու դեռ երկար պետք է աշխատենք։ Ասեք նրանց, որ այդ ՀՀ նախագահն է զանգել ինձ և ասել. «Մի թեժացրեք այս խնդիրը, քանի դեռ մենք բանակցում ենք»: Մենք ետ կանգնեցինք։ Դա հիմա անցյալում է։ Ամեն դեպքում՝ իրականությունը կարող է փոխվել»։
Արձագանքելով այսօր առավոտվանից անանուն աղբյուրի կողմից youtube.com կայքում տեղադրված նյութին' ՀՀ Նախագահի մամուլի քարտուղար Արմեն Արզումանյանը հայտնել է. «Հայաստանի Հանրապետության նախագահը երբևէ չի զանգահարել ԱՄՆ փոխնախագահ Ջո Բայդենին: Վերջինիս նախաձեռնությամբ 2009թ-ին կայացել է երկու հեռախոսազրույց, որոնց ընթացքում Հայաստանի Հանրապետության նախագահը չի արել տեսանյութում իրեն վերագրվող արտահայտությունն ուղղակի կամ անուղղակի: Հակառակը' բոլոր հանրային ելույթներում և պաշտոնական հանդիպումների ընթացքում ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը կարևորել է Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումն ու դատապարտումը և կոչ է արել չարդարացնել ճանաչման ձգձգումը Թուրքիայի հետ ընթացող բանակցություններով: Վստահ լինելով, որ Սպիտակ տունն իր տրամադրության տակ ունի ԱՄՆ-ի փոխնախագահի բոլոր պաշտոնական հեռախոսազրույցների սղագրություններն ու ձայնագրությունները' ՀՀ նախագահի աշխատակազմը պաշտոնապես տալիս է իր համաձայնությունը' հրապարակելու նշված հեռախոսազրույցի ձայնագրությունը»:
Tuesday, October 26, 2010
Մասնակցե՛ք օտարալեզու դպրոցների վերաբացման դեմ ցույցին
Երկուշաբթի` հոկտեմբերի 25-ին, սկսվող քառօրյայում Ազգային Ժողովը որոշում է
ընդունելու Լեզվի եւ Հանրակրթության մասին օրնեքներում փոփոխությունների
օինագծի վերաբերյալ: Այդ օրինագծով նախատեսվում է բացել օտարալեզու դպրոցներ,
ինչը անչափ մեծ վտանգի տակ կդնի հայոց լեզուն եւ պետականությունը:
Բողոքի ցույցը կկայանա Ազգային ժողովի Դեմիրճյան փողոցի մուտքի մոտ, ժամը
11:00-ին: Ձեր մասնակցությունն անչափ կարեւոր է: Միացե՛ք բողոքի ցույցին,
հրավիրե՛ք ձեր շրջապատի բոլոր մտահոգված անձանց, տարածե՛ք այս կոչը:
«Մենք դեմ ենք օտարալեզու դպրոցների բացմանը» նախաձեռնող խումբ:
Monday, October 25, 2010
Հայաստանը մինչև ոտի մատները մտած է Ռուսաստանի հետևը
Դեռևս անհայտ հանգամանքներում
Հոկտեմբերի 23-ին, ժամը 17.00-ին, Գյումրիում տեղակայված ՌԴ մի զորամասից ոստիկանության Էրեբունու բաժնում գրություն է ստացվել, որ ժամը 09.39-ին ՌԴ սահմանապահ վարչության վերակարգի հանգստի սենյակներից մեկում հայտնաբերվել են նույն զորամասի պայմանագրային զինծառայողներ' ՌԴ քաղաքացիներ, 1983 թ. ծնված Արմեն Զախարյանի և 1971 թ. ծնված Արթուր Ենոքյանի դիակները' կտրած-ծակած բազմաթիվ վնասվածքներով:
Հանգամանքները պարզվում են:
Քննությունը վարում է ՌԴ դատախազությանը կից քննչական կոմիտեի զինվորական քննչական բաժինը:
Saturday, October 23, 2010
www.hayazgaynakan.do.am
Երեկ ՀՀ Գրողների Միության մեծ դահլիճում տեղի ունեցած արցախյան օրակարգով քաղաքացիական ժողովի ժամանակ Հայաստանի Ռամկավար Ազատական Կուսակցության ատենապետ Հարություն Առաքելյանը հնչեցրեց կուսակցության հայտարարությունը.
Ստորև ներկայացնում ենք այն.
Հայաստանի Ռամկավար Ազատական Կուսակցության Հանրապետական Վարչությունը հետեւելով Արցախյան հիմնախնդրի կարգավորմանն ուղղված վերջին զարգացումներին , արձանագրում է
- ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի միջնորդ երկրների ներկայացուցիչները վարում են հարցի ոչ արդարացի լուծման քաղաքականություն` բացահայտ հետապնդելով արցախյան հարցի կարգավորման խնդիրը սեփական շահերին ծառայեցնելու գործունեություն, արդյունքում ցուցաբերելով երկակի ստանդարտներ` ազգերի ինքնորոշման եւ սահմանների անձեռնմխելիության միջազգային նորմերի հանդեպ, օգտագործելով դրանք իրենց համար որպես «խաղաքարտ»:
- թե Ռուսաստանի, թե եվրոպական եւ թե ամերիկյան արտաքին գերատեսչությունների պատասխանատուների կողմից Հայ Ազգի ճակատագրի հանդեպ դատավորի կեցվածք ընդունելը դարձել է սովորույթ եւ վերջիններս անամոթաբար հայտարարում են, թե արցախյան հարցի լուծումը չունի եզրեր ոչ Կոսովոյի, ոչ Աբխազիայի եւ ոչ էլ Օսեթիայի ինքնորոշման միջազգային իրավունքի հետ:
- ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը ներկայացնող երկրներն սկսել են մի մրցավազք Ադրբեջանին հաճոյանալու համար, եւ ամեն մեկը յուրովի է նպաստում հարցի ադրբեջանական կողմի շահավետ լուծմանը` ճնշումների ենթարկելով Հայաստանին բոլոր հնարավոր լծակներով, չխորշելով Լեռնային Ղարաբաղի ազատատենչ ժողովրդի ինքնապաշտպանական գործողությունները ահաբեկչական-անջատողական հարթություն տեղափոխումից,
- Հայաստանյան մամուլում տարածվող պարտվողական տրամադրությունները` թե արդեն հարցը լուծված է, «հողերը» հետ են տրված, մնացել է Լաչինի միջանցքի լայնության հարցը եւ նմանատիպ տխմար մտքերը ներկա փուլում գնահատելով վտանգավոր, այնուհանդերձ գտնում ենք, որ հայաստանյան քաղաքական ընտրանին չի պատասխանել, թե ո՞վ է լիազորված Արցախի Հանրապետության եւ նրա օրինավոր բնակիչների անունից ճակատագրական որոշումներ «ստորագրող» անձը, կամ պետական ինստիտուտը, եւ ո՞ր օրենքով են հիմնավորված նմանատիպ լիազորությունները:
ՀՌԱԿ Հանրապետական Վարչությունը հիմք ընդունելով Արցախի Հանրապետության շուրջ ծավալվող հակահայ քաղաքականությունը, որի մասին ՀՌԱԿ-ը տարիներ շարունակ բարձրաձայնել էր` առաջարկելով հստակ լուծումներ, այսօր էլ կուսակցությունը մնացել է նույն կարծիքին եւ գտնում է, որ առայժմ ուշ չէ կյանքի կոչել հարցի լուծման առաջարկված մեր տարբերակը, որը ներկայացված է ստորեւ.
Ա Ռ Ա Ջ Ա Ր Կ ՈՒ Թ Յ ՈՒ Ն
1. Դադարեցնել Հայաստանի Հանրապետության ներկայությունը ԼՂՀ-ի հարցի կարգավորման ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի կողմից կազմակերպվող բանակցային գործընթացում` հիմք ընդունելով այն հանգամանքը, որ ադրբեջանական իշխանությունը հանդիսանում է հայ ժողովրդի հանդեպ հանցագործություն իրականացրած պետական կառույց, որն արտահայտվել է 1988-1994թթ. ընթացքում Ադրբեջանի տարածքում բնակվող հայերի զտումների, ջարդերի ու սպանդների, հայերի գույքը թալանելու, պատմամշակութային արժեքները ոչնչացնելու միջոցով եւ այդ գործողություններն իրականացրել է պետական կառույցների` բանակի, տրանսպորտի ու կապի, ոստիկանության եւ կազմակերպված խուժանի միջոցով:
2. Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովին` օրակարգի հարց դարձնել եւ ընդունել «1988-1994թթ. ադրբեջանական իշխանու-թյունների կողմից հայ ազգի հանդեպ իրականացրած ցեղասպանության մասին օրինագիծ, իսկ մերժման դեպքում` քրեական պատասխանատվության ենթարկելու մասին օրենք», հիմք ընդունելով այն փաստը, որ 1988թ.-ից սկսած ադրբեջանական կառավարությունները կազմակերպված ձեւով բնաջնջել են հայկական ծագում ունեցող Ադրբեջանի ՍՍՀ-ի քաղաքացիներին, նրանց հանդեպ կիրառել մասսայական ոչնչացման զենքեր:
3. Համախմբել հայկական կողմի միջազգային իրավունքի մասնագետներին, պետաիրավագետներին եւ պատմաբաններին (օգտագործել նաեւ սփյուռքի հնարավորությունները) իրավաբանորեն գրագետ ձեւակերպվելիք հայցի շուրջ` Հաագայի միջազգային դատարանում` ընդդեմ 1988-ից մինչեւ 1994 թվականների ադրբեջանական կառավարության:
4. Հայաստանի Հանրապետության կառավարությանը` պաշտոնապես դիմել Հաագայի միջազգային դատարան ընդդեմ ադրբեջանական 1988-1994թթ. կառավարության` Սումգայիթում, Բաքվում, Կիրովաբադում եւ հայահոծ այլ բնակավայրերում հայերի հանդեպ էթնիկ զտումներ, ջարդեր ու սպանդներ, թալան եւ կողոպուտ իրականացնելու մեղադրանքով:
Հաագայի միջազգային դատարանին ներկայացնել թե ԼՂՀ, թե Հայաստանի խաղաղ բնակչության հանդեպ մասսայական ոչնչացման զենքերի, ցամաքից եւ օդից հայկական բնակավայրերի (քաղաքները եւ գյուղերը) ռմբակոծման բազմաթիվ փաստերը եւ Ադրբեջանի եւ Նախիջեւանի կողմից:
5. Ադրբեջանական կառավարությունների կողմից էթնիկ հայերի հանդեպ իրականացրած ցեղասպանությունն ապացուցող փաստեր ներկայացնել միջազգային իրավապաշտպան եւ մարդու իրավունքները քարոզող շահագրգիռ կազմակերպություններին: Միջազգային կառույցներում հայկական հարցի արդարացի լուծմանն ուղղված երկակի ստանդարտներից խուսափելու համար ՀՌԱԿ Հանրապետական վարչությունը ներկայացնում է թուրքական եւ ադրբեջանական կառավարությունների իրականացրած ցեղասպանությունների համառոտ համեմատական աղյուսակ (կցվում է), որտեղ մարդկության հանդեպ իրականացրած հանցագործությունը պատկերված է իր 3 բաղկացուցիչ փուլերով:
6. Հայկական աշխարհասփյուռ քաղաքական ընտրանին ենթարկել զորաշարժի, ընդդեմ մարդկության հանդեպ 1988-1994թթ. ադրբեջանական կառավարությունների իրականացրած հանցագոր-ծությունների` հիմք ընդունելով Միացյալ Ազգերի կազմակերպության 1948թ. ընդունած «Ցեղասպանություն հանցագործությունը կանխելու եւ այն պատժելու մասին», ինչպես նաեւ 1968 թվականին ընդունված «Մարդկությանդեմ իրականացրած հանցագործությունների նկատ-մամբ վաղեմության ժամկետ չկիրառելու մասին» կոնվենցիաները:
Հայաստանի Ռամկավար Ազատական
Կուսակցության Հանրապետական Վարչություն
ArmAr.am
Yosef: Gentiles exist only to serve Jews
Major rabbi says all we non-Jews are donkeys, created to serve Jews
From Khalid Amayreh in occupied East Jerusalem
A major Jewish religious figure in Israel has likened non-Jews to donkeys and beasts of burden, saying the main reason for their very existence is to serve Jews.
Rabbi Ovadia Yosef, spiritual mentor of the religious fundamentalist party, Shas, which represents Middle Eastern Jews, reportedly said during a Sabbath homily earlier this week that “the sole purpose of non-Jews is to serve Jews.”
Yosef is considered a major religious leader in Israel who enjoys the allegiance of hundreds of thousands of followers.
Shas is a chief coalition partner in the current Israeli government,
Yosef, also a former Chief Rabbi of Israel, was quoted by the right-wing newspaper, the Jerusalem Post, as saying that the basic function of a goy, a derogatory word for a gentile, was to serve Jews.
“Non-Jews were born only to serve us. Without that, they have no place in the world-only to serve the People of Israel,” Yosef said in his weekly Saturday night sermon which was devoted to laws regarding actions non-Jews are permitted to perform on the Sabbath.
Yosef also reportedly said that the lives of non-Jews in Israel are preserved by God in order to prevent losses to Jews.
Yosef, widely considered a prominent Torah sage and authority on the interpretation of Talmud, a basic Jewish scripture, held a comparison between animals of burden and non-Jews.
“In Israel, death has no dominion over them…With gentiles, it will be like any person-They need to die, but God will give them longevity. Why? Imagine that one’s donkey would die, they’d lose their money.
“This is his servant…That’s why he gets a long life, to work well for this Jew.”
Yosef further elucidated his ideas about the servitude of gentiles to Jews, asking “why are gentiles needed? They will work, they will plow, they will reap; and we will sit like an effendi and eat.”
“That is why gentiles were created.”
The concept of gentiles being infra-human beings or quasi-animals is well-established in Orthodox Judaism.
For example, rabbis affiliated with the Chabad movement, a supremacist but influential Jewish sect, teach openly that at the spiritual level, non-Jews have the status of animals.
Abraham Kook, the religious mentor of the settler movement, was quoted as saying that the difference between a Jew and a gentile was greater and deeper than the difference between humans and animals.
“The difference between a Jewish soul and souls of non-Jews — all of them in all different levels — is greater and deeper than the difference between a human soul and the souls of cattle.”
Some of Kook’s manifestly racist ideas are taught in the Talmudic college, Merkaz H’arav, in Jerusalem. The college is named after Kook.
In his book, Jewish History, Jewish Religion: The Weight of Three Thousand Years, the late Israeli writer and intellectual Israel Shahak argued that whenever Orthodox rabbis use the word “human,” they normally didn’t refer to all humans, but only to Jews, since non-Jews are not considered humans according to Halacha of Jewish law.
A few years ago, a member of the Israeli Knesset, castigated Israeli soldiers for “treating human beings as if they were Arabs.” The Knesset member, Aryeh Eldad, was commenting on the evacuation by the Israeli army of a settler outpost in the West Bank.
Faced with the negative effect of certain Biblical and Talmudic teachings on inter-religious relations, some Christian leaders in Europe have called on the Jewish religious establishment to reform the traditional Halacha perceptions of non-Jews.
However, while the Reform and Conservative sects of Judaism, have related positively to such calls, most Orthodox Jews have totally rejected the calls, arguing that the Bible is God’s word which can’t be altered under any circumstances.
The Bible says that non-Jews living under Jewish rule must serve as “water carriers and wood hewers” for the master race.
In Joshua (9:27), we read ” That day, Joshua made the Gibeonites woodcutters and water carriers for the community and for the altar of the Lord at the Place the Lord would choose. And that is what they are to this days.”
Elsewhere in the Bible, Israelites are strongly urged to treat “strangers living in your midst” humanely “because you yourselves were strangers in Egypt.”
Friday, October 22, 2010
Հարկավոր է ճանաչել Արցախի անկախությունը ... իր ներկայիս դե-ֆակտո սահմանների մեջ
Քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչները պահանջում են ճանաչել Արցախի Հանրապետությունը
[ 2010/10/22 | 17:46 ]Այսօր տեղի ունեցած մամուլի ասուլիսի ընթացքում արցախյան օրակարգով քաղաքացիական ժողովի նախաձեռնող խմբի ներկայացուցիչներ Տիգրան Փաշաբեզյանը («Ուխտ Արարատի» հասարակական նախաձեռնություն, Երևան), Սամվել Սեդրակյանը («Ազատ Հայք» հասարակական կազմակերպություն, Երևան) և Արմեն Ռաքեդջյանը («Աղավնի» հասարակական կազմակերպություն, Շուշի) ներկայացրին նախորդ օրը ՀՀ գրողների միության տան մեծ դահլիճում տեղի ունեցած քաղաքացիական ժողովի արդյունքները:
Նախաձեռնության ներկայացուցիչները նշեցին, որ ժողովը լեցուն դահլիճում ընթացել է բարձր ոգևորության, լայն բազմակարծության մթնոլորտում: Ողջույնի խոսքով հանդես են եկել ՀՀ գրողների միության նախագահ Լևոն Անանյանը և Մշակույթի հայկական հիմնադրամի նախագահ Արևշատ Ավագյանը: Բացի հիմնական 7 զեկույցից` օրակարգային հարցերի շուրջ իրենց բանավոր կամ գրավոր դիրքորոշումն են ներկայացրել նաև «Ժառանգություն», ՀՅԴ, ՀՌԱԿ, ԺՈՒԿ, «Սոցուժերի միություն» կուսակցությունների և «Հայկական ընտրություն» նախաձեռնող խմբի ներկայացուցիչները:
Ապա տեղի է ունեցել բաց քննարկում, որի ընթացքում ելույթ ունեցած մտավորականները, հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչները իրենց մտահոգությունն են հայտնել Արցախի Հանրապետության առջև ծառացած մարտահրավերների կապակցությամբ` կարևորելով դրանց արդյունավետորեն դիմակայելու անհրաժեշտությունը:
Քաղաքացիական ժողովի արդյունքներով ևս 6 կազմակերպության միանալուց հետո նախաձեռնող խմբի անդամների ընդհանուր թիվը հասել է 40-ի: Նախաձեռնող խումբը բաց է նոր անդամակցողների առջև:
Նախաձեռնող խմբի` Քաղաքացիական ժողովից հետո տեղի ունեցած աշխատանքային քննարկման արդյունքում որոշվել է վերակազմակերպվել մշտապես գործող ձևաչափի, ինչպեսև ընդունվել է հետևյալ հայտարարությունը:
Արցախյան օրակարգով քաղաքացիական ժողովի նախաձեռնող խմբի հայտարարությունը
Ընդունվել է 2010թ. հոկտեմբերի 21-ին տեղի ունեցած արցախյան օրակարգով քաղաքացիական ժողովի աշխատանքների ամփոփման արդյունքում
Մենք` արցախյան օրակարգով քաղաքացիական ժողովի նախաձեռնող խմբի անդամներս, համարում ենք, որ Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետությունը թե իր հռչակումից անմիջապես հետո և թե այժմ` դրանից գրեթե 20 տարի անց, ունի բոլոր իրավական, քաղաքական և բարոյական հիմքերը Հայաստանի Հանրապետության և միջազգային հանրության կողմից իր անկախության ճանաչման համար:
ԼՂՀ ճանաչված չլինելը խոչընդոտում է հանրապետության զարգացմանն ու առաջընթացին, միջազգային մշակութային համագործակցությանը, Արցախի քաղաքացիների տնտեսական, սոցիալական, մշակութային, քաղաքական և քաղաքացիական իրավունքների լիարժեք իրականացմանը:
Արցախի բնակչության կրկնակի կամարտահայտման արդյունքում ձևավորված անկախությունն ու ինքնիշխանությունը ինքնին արժեք են, իսկ դրա ճանաչումը չի կարող լինել ոչ սակարկման առարկա և ոչ էլ դրա արդյունք: Հայաստանի Հանրապետությունը և միջազգային հանրությունը պետք է օր առաջ ճանաչեն Լեռնային Ղարաբաղի (Արցախի) Հանրապետությունը:
Մենք անընդունելի ենք համարում, առանց Արցախի պաշտոնական ներկայացուցիչների մասնակցության, միջազգային ցանկացած ձևաչափով նրան վերաբերող խնդիրների քննարկումը, ինչպեսև բանակցային սեղանին դրված մադրիդյան սկզբունքները, որոնք կասկածի տակ են դնում ԼՂՀ ինքնիշխանությունը և իր Սահմանադրությամբ հաստատված տարածքային ամբողջականությունը:
Մինսկի խմբին առաջարկում ենք հակամարտության խաղաղ կարգավորումը քաղաքական դաշտից տեղափոխել իրավական դաշտ` «Միջազգային բախումների խաղաղ կարգավորման մասին» 1907թ. հոկտեմբերի 18-ի Հաագայի կոնվենցիայում ամրագրված լուծումներին և քայլերին համապատասխան:
Հայաստանի քաղաքացիական հասարակությունը պետք է իր օժանդակությունը ցուցաբերի Արցախի քաղաքացիական հասարակության հանրակարգերի և ժողովրդավարության զարգացման, մարդու իրավունքների պաշտպանության գործում: Հայաստանի, Սփյուռքի և Արցախի համատեղ ներգրավմամբ պետք է մշակվի հստակ համազգային ծրագիր` առաջիկա տարիներին Արցախի բնակչությունը բազմապատկելու, Ադրբեջանից մազապուրծ հայ փախստականներին Արցախում բնակեցնելու, ինչպես նաև ապօրինաբար Ադրբեջանի վերահսկողության տակ մնացած հայկական ազգային օջախներին, հոգևոր և նյութական արժեքներին վերատիրանալու ուղղությամբ:
Մենք պահանջում ենք պետական մակարդակով մշակել և ընդունել Արցախի Հանրապետության` որպես հայկական անկախ պետականության կայացման, ամրապնդման ու միջազգային ճանաչման հայեցակարգ և Հայաստանի ու Արցախի Հանրապետությունների միջև փոխազդեցության և փոխհարաբերությունների ապագա տեսակին ու բնույթին վերաբերող ռազմավարություն:
22 հոկտեմբերի 2010թ., Երևան
Thursday, October 21, 2010
Կարծր դիրքորոշում` ոչ միայն Արցախի ու Նախիջեւանի, այլեւ Արեւմտյան Հայաստանի ու Ջավախքի մասով
| Գրել է ՀԱՄ | |
| 20-10-2010 | |
| Հայ Արիական Միաբանությունը ողջունում է ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի վերջին անդրադարձը` հայ-ադրբեջանական խնդիրներին եւ պատմությանն առնչվող, որտեղ ՀՀ ղեկավարը խոսում է հազարամյակների պատմություն ունեցող հայկական լեզվից, տարածքներից եւ արժեքներից, երբ թյուրք-ադրբեջանցի տերմինն անգամ չկար… Ավելի կարծր է դարձել ՀՀ տեսակետը նաեւ Արցախի հարցում, ակնկալում ենք նույնը` Նախիջեւանի առումով: Մենք ժամանակին ողջունեցինք նաեւ ՀՀ նախագահի հայկական տեսակի` հայ գենի կարեւորումը` անկախ կրոնական, քաղաքական, բնակության վայրի կամ այլ պատկանելությունից: Հայ Արիական Միաբանությունը հույս է հայտնում, որ ՀՀ իշխանությոնները, ի դեմս նախագահ Սերժ Սարգսյանի, այսօրինակ դիրքորոշում կորդեգրեն նաեւ Արեւմտյան Հայաստանի (հայ-թուրքական հարաբերությունների ու պատմության) եւ Ջավախքի (հայ-վրացական-հարաբերությունների ու պատմության) առումով: Հայ արիները, հայ ազգայնականները իրենց աջակցությունն են հայտնում հայկականության վերազարթոնքին եւ պատրաստակամ են բոլոր ուժերը ներդնելու համահայկական արդարության հաղթանակի եւ համահայկական խնդիրների վերջնական լուծման համար` վասն եւ ի փառս Հայի ու Հայքի: Բարի վերադարձ Հայ Աստվածներին: Հայ Արիական Միաբանության Գերագույն խորհուրդ 20.10.2010թ. |
Wednesday, October 20, 2010
Monday, October 18, 2010
TIME TO BREAK UP THE TOO-BIG-TO-FAIL BANKS?
Ellen Brown, October 15th, 2010
http://www.webofdebt.com/articles/breakup_banks.php
Looming losses from the mortgage scandal dubbed “foreclosuregate” may qualify as the sort of systemic risk that, under the new financial reform bill, warrants the breakup of the too-big-to-fail banks. The Kanjorski amendment allows federal regulators to pre-emptively break up large financial institutions that—for any reason—pose a threat to U.S. financial or economic stability.
Although downplayed by most media accounts and popular financial analysts, crippling bank losses from foreclosure flaws appear to be imminent and unavoidable. The defects prompting the “RoboSigning Scandal” are not mere technicalities but are inherent to the securitization process. They cannot be cured. This deep-seated fraud is already explicitly outlined in publicly available lawsuits.
There is, however, no need to panic, no need for TARP II, and no need for legislation to further conceal the fraud and push the inevitable failure of the too-big-to-fail banks into the future.
Federal regulators now have the tools to take control and set things right. The Wall Street giants escaped the Volcker Rule, which would have limited their size, and the Brown-Kaufman amendment, which would have broken up the largest six banks outright; but the financial reform bill has us covered. The Kanjorski amendment—which slipped past lobbyists largely unnoticed—allows federal regulators to preemptively break up large financial institutions that pose a threat to U.S. financial or economic stability.
Rep. Grayson’s Call for a Moratorium
The new Financial Stability Oversight Council (FSOC) probably didn’t expect to have its authority called on quite so soon, but Rep. Alan Grayson (D-FL) has just put the amendment to the test. On October 7, in a letter addressed to Timothy Geithner, Shiela Bair, Ben Bernanke, Mary Schapiro, John Walsh (Acting Comptroller of the Currency), Gary Gensler, Ed DeMarco, and Debbie Matz (National Credit Union Administration), he asked for an emergency task force on foreclosure fraud. He said:
The liability here for the major banks is potentially enormous, and can lead to a systemic risk. Fortunately, the Dodd-Frank financial reform legislation includes a resolution process for these banks. More importantly, these foreclosures are devastating neighborhoods, families, and cities all over the country. Each foreclosure costs tens of thousands of dollars to a municipality, lowers property values, and makes bank failures more likely.
Grayson sought a foreclosure moratorium on all mortgages originated and securitized between 2005-2008, until such time as the FSOC task force was able to understand and mitigate the systemic risk posed by the foreclosure fraud crisis. But on Sunday, White House adviser David Axelrod downplayed the need for a national foreclosure moratorium, saying the Administration was pressing lenders to accelerate their reviews of foreclosures to determine which ones have flawed documentation. “Our hope is this moves rapidly and that this gets unwound very, very quickly,” he said.
According to Brian Moynihan, chief executive of Bank of America, “The amount of work required is a matter of a few weeks. A few weeks we'll be through the process of double checking the pieces of paper we need to double check."
“Absurd,” say critics such as Max Gardner III of Shelby, North Carolina. Gardner is considered one of the country’s top consumer bankruptcy attorneys. "This is not an oops. This is not a technical problem. This is not even sloppiness," he says. The problem is endemic, and its effects will be felt for years.
Rep. Grayson makes similar allegations. He writes:
The banks didn’t keep good records, and there is good reason to believe in many if not virtually all cases during this period, failed to transfer the notes, which is the borrower IOUs in accordance with the requirements of their own pooling and servicing agreements. As a result, the notes may be put out of eligibility for the trust under New York law, which governs these securitizations. Potential cures for the note may, according to certain legal experts, be contrary to IRS rules governing REMICs. As a result, loan servicers and trusts simply lack standing to foreclose. The remedy has been foreclosure fraud, including the widespread fabrication of documents.
There are now trillions of dollars of securitizations of these loans in the hands of investors. The trusts holding these loans are in a legal gray area, as the mortgage titles were never officially transferred to the trusts. The result of this is foreclosure fraud on a massive scale, including foreclosures on people without mortgages or who are on time with their payments. [Emphasis added.]
Why Wasn’t It Done Right in the First Place?
That raises the question, why were the notes not assigned? Grayson says the banks were not interested in repayment; they were just churning loans as fast as they could in order to generate fees. Financial blogger Karl Denninger says, “I believe a big part of why it was not done is that if it had been done the original paperwork would have been available to the trustee and ultimately the MBS owners, who would have immediately discovered that the representations and warranties as to the quality of the conveyed paper were being wantonly violated.” He says, “You can’t audit what you don’t have.”
Both are probably right, yet these explanations seem insufficient. If it were just a matter of negligence or covering up dubious collateral, surely some of the assignments by some of the banks would have been done properly. Why would they all be defective?
The reason the mortgage notes were never assigned may be that there was no party legally capable of accepting the assignments. Securitization was originally set up as a tax dodge; and to qualify for the tax exemption, the conduits between the original lender and the investors could own nothing. The conduits are “special purpose vehicles” set up by the banks, a form of Mortgage Backed Security called REMICs (Real Estate Mortgage Investment Conduits). They hold commercial and residential mortgages in trust for the investors. They don’t own them; they are just trustees.
The problem was nailed in a class action lawsuit recently filed in Kentucky, titled Foster v. MERS, GMAC, et al. (USDC, Western District of Kentucky). The suit claims that MERS and the banks violated the Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act, a law originally passed to pursue organized crime. Bloomberg quotes Heather Boone McKeever, a Lexington, Ky.-based lawyer for the homeowners, who said in a phone interview, “RICO comes in because the fraud didn’t just happen piecemeal. This is organized crime by people in suits, but it is still organized crime. They created a very thorough plan.”
The complaint alleges:
53. The “Trusts” coming to Court are actually Mortgage Backed Securities (“MBS”). The Servicers, like GMAC, are merely administrative entities which collect the mortgage payments and escrow funds. The MBS have signed themselves up under oath with the Securities and Exchange Commission (“SEC,”) and the Internal Revenue Service (“IRS,”) as mortgage asset “pass through” entities wherein they can never own the mortgage loan assets in the MBS. This allows them to qualify as a Real Estate Mortgage Investment Conduit (“REMIC”) rather than an ordinary Real Estate Investment Trust (“REIT”). As long as the MBS is a qualified REMIC, no income tax will be charged to the MBS. For purposes of this action, “Trust” and MBS are interchangeable. . . .
56. REMICS were newly invented in 1987 as a tax avoidance measure by Investment Banks. To file as a REMIC, and in order to avoid one hundred percent (100%) taxation by the IRS and the Kentucky Revenue Cabinet, an MBS REMIC could not engage in any prohibited action. The “Trustee” can not own the assets of the REMIC. A REMIC Trustee could never claim it owned a mortgage loan. Hence, it can never be the owner of a mortgage loan.
57. Additionally, and important to the issues presented with this particular action, is the fact that in order to keep its tax status and to fund the “Trust” and legally collect money from investors, who bought into the REMIC, the “Trustee” or the more properly named, Custodian of the REMIC, had to have possession of ALL the original blue ink Promissory Notes and original allonges and assignments of the Notes, showing a complete paper chain of title.
58. Most importantly for this action, the “Trustee”/Custodian MUST have the mortgages recorded in the investors name as the beneficiaries of a MBS in the year the MBS “closed.” [Emphasis added.]
Only the beneficiaries—the investors who advanced the funds—can claim ownership. And the mortgages had to have been recorded in the name of the beneficiaries the year the MBS closed. The problem is, who ARE the beneficiaries who advanced the funds? In the securitization market, they come and go. Properties get sold and resold daily. They can be sliced up and sold to multiple investors at the same time. Which investors could be said to have put up the money for a particular home that goes into foreclosure? MBS are divided into “tranches” according to level of risk, typically from AAA to BBB. The BBB investors take the first losses, on up to the AAAs. But when the REMIC is set up, no one knows which homes will default first. The losses are taken collectively by the pool as they hit; the BBBs simply don’t get paid. But the “pool” is the trust; and to qualify as a REMIC trust, it can own nothing.
The lenders were trying to have it both ways; and to conceal what was going on, they dropped an electronic curtain over their sleight of hand, called Mortgage Electronic Registration Systems or “MERS.” MERS is simply an electronic data base. On its website and in assorted court pleadings, it too declares that it owns nothing. It was set up that way so that it would be “bankruptcy-remote,” something required by the credit rating agencies in order to turn the mortgages passing through it into highly rated securities that could be sold to investors. According to the MERS website, it was also set up that way to save on recording fees, which means dodging state statutes requiring a fee to be paid to establish a formal record each time title changes hands.
The arrangement satisfied the ratings agencies, but it has not satisfied the courts. Real estate law dating back hundreds of years requires that to foreclose on real property, the foreclosing party must produce signed documentation establishing a chain of title to the property; and that has not been done. Increasingly, judges are holding that if MERS owns nothing, it cannot foreclose, and it cannot convey title by assignment so that the trustee for the investors can foreclose. MERS breaks the chain of title so that no one has standing to foreclose.
Sixty-two million mortgages are now held in the name of MERS, a ploy that the banks have realized won’t work; so Plan B has been to try to fabricate documents to cure the defect. Enter the RoboSigners, a small group of people signing thousands of documents a month, admittedly without knowing what was in them. Interestingly, it wasn’t just one bank engaging in this pattern of coverup and fraud but many banks, suggesting the sort of “organized crime” that would qualify under the RICO statute.
However, that ploy won’t work either, because it’s too late to assign properties to trusts that have already been set up without violating the tax code for REMICs, and the trusts themselves aren’t allowed to own anything under the tax code. If the trusts violate the tax laws, the banks setting them up will owe millions of dollars in back taxes. Whether the banks are out the real estate or the taxes, they could well be looking at insolvency, posing the sort of serious systemic risk that would bring them under the purview of the new Financial Stability Oversight Council.
No need for disaster
As comedian Jon Stewart said in an insightful segment called “Foreclosure Crisis” on October 7, "We're back to square one." While we’re working it all out, an extended foreclosure moratorium probably is in the works. But this needn’t be the economic disaster that some are predicting – not if the FSOC is allowed to do its job. We’ve been here before, and not just in 2008.
In 1934, Congress enacted the Frazier–Lemke Farm Bankruptcy Act to enable the nation’s debt-ridden farmers to scale down their mortgages. The act delayed foreclosure of a bankrupt farmer's property for five years, during which time the farmer made rental payments. The farmer could then buy back the property at its currently appraised value over six years at 1 percent interest, or remain in possession as a paying tenant. Interestingly, according to Marian McKenna in Franklin Roosevelt and the Great Constitutional War (2002), “The federal government was empowered to buy up farm mortgages and issue non-interest-bearing treasury notes in exchange.” Non-interest-bearing treasury notes are what President Lincoln issued during the Civil War, when they were called “Greenbacks.”
The 1934 Act was subsequently challenged by secured creditors as violating the Fifth Amendment’s due process guarantee of just compensation, a fundamental right of mortgage holders. (Note that this would probably not be a valid challenge today, since there don’t seem to be legitimate mortgage holders in these securitization cases. There are just investors with unsecured claims for relief in equity for money damages.) The Supreme Court voided the 1934 Act, and Congress responded with the "Farm Mortgage Moratorium Act" in 1935. The terms were modified, limiting the moratorium to a three-year period, and the revision gave secured creditors the opportunity to force a public sale, with the proviso that the farmer could redeem the property by paying the sale amount. The act was renewed four times until 1949, when it expired. During the 15 years the act was in place, farm prices stabilized and the economy took off, retooling it for its role as a global industrial power during the remainder of the century.
We’ve come full circle again. We didn’t get it right in 2008, but with the newly empowered Financial Stability Oversight Council, we already have the ready-made vehicle to avoid another taxpayer bailout, and to put too-big-to-fail behind us as well.
