Արարատից Սիոն. հայրենալքման քարոզ

Արարատից Սիոն. հայրենալքման քարոզ
By vahagnakanch





“Արարատից Սիոն” վավերագրական ֆիլմի ցուցադրման կապակցությամբ բացման խոսքով ելույթ ունեցավ Տեր Մեսրոպ քահանա Արամյանը` սցենարի հեղինակը եւ պրոդյուսերը: Ներկայացնելով ֆիլմի մանրամասները` նա ասաց, թե ճշմարտություններ կան, որոնք կամ չեն ասվում, կամ լռեցվում են: Հետո, կարծես բառերի պակաս չզգալով, շարունակեց, թե կինոն միջազգային լեզու է, թե ժամանակն է, որ այդ լեզվով բացահայտենք հայի ինքնությունը. “Եվ այս ֆիլմով մենք ցույց ենք տալու հայի անձնագիրը”:
Քահանան այլ “նորություններ” էլ ասաց. “Ողջ մարդկությունը ինքնափնտրման մեջ է, իսկ մենք այստեղ ենք այսօր` Սիոնում…”, բայց չշեշտեց, թե ովքեր են այդ “մենք”-ը` իր պես քահանանե՞րը, ֆիլմի հետ առնչություն ունեցողնե՞րը, թե՞ հայ ժողովուրդը:
Հետո խոսքը տրվեց ֆիլմի ռեժիսոր Էդգար Բաղդասարյանին: Նա միայն շնորհակալություն հայտնեց իր օպերատորներից եւ ավարտեց “ելույթը”:
Մի բան դեռ վերնագրից ակնհայտ էր. ֆիլմը քրիստոնեության գովք էր լինելու եւ` այդպես էլ եղավ: Առաջին տեքստից լսում ենք, իբր Երուսաղեմը այնքան հարազատ է, որ ուզում ես այդտեղ մնալ: Ցուցադրելով Երուսաղեմի, Նազարեթի եւ Պաղեստինի քաղաքների վանքերն ու մենաստանները` շեշտադրումը հիմնականում դրվեց 4-րդ դարից հայերի, հայ թագավորների, թագուհիների թողած հետքերի վրա: Այնպիսի տպավորություն էր, թե հայերս մեր ինքնությունը պարզել ենք միմիայն քրիստոնեության գալուց հետո, այն էլ` Սիոնում: Խեղճ հայ ժողովուրդ, որ “ինքնությունդ” սկսվել է Սիոնից: Կադրում հայտնվեց Սիոն լեռը` փոքրիկ բլրակ: Բայց այդ բլրակի գովքն այնպես արվեց, կարծես մարդկությունը այդտեղ էր արարվել: Իսկ երբ երեւացին մեր Արարատի կադրերը, ոչ մի խոսք չհնչեց: Միով բանիվ, հուդա-քրիստոնեության հերթական քարոզ` առանց հայի իրական ինքնության մասին խոսքի:
Կինոյի լեզուն շատ լավ հասկանալով` ըմբռնում եմ “Արարատից Սիոն”-ի խորքը` հեշտ միջոց սերնդին փչացած ուտեստ մատուցելու…

Աշոտ Բադալյան

Արարատից հայդե՛ Սիոն
“Արարատից Սիոն” ֆիլմը ստեղծել է “Վեմ մեդիա արվեստներ” կենտրոնը: Ֆիլմի հովանավորներն են “ՎիվաՍել-ՄՏՍ” եւ “Flagship Venturesե ընկերությունները: “ՎիվաՍել-ՄՏՍ-ը” նաեւ ֆիլմի հայաստանյան ցուցադրության հովանավորն է:
Սցենարի հեղինակի` Տ. Մեսրոպ քահանա Արամյանի խոսքերով, ֆիլմը 4 տարվա աշխատանքի արդյունքն է, որը ներկայացնում է “հայերի համամարդկային ներդրումը Աշխարհի կենտրոնում` Երուսաղեմում”:
“Մենք դարեր շարունակ աներեւակայելի ճիգերի գնով պահել ենք մեր ներկայությունը Սուրբ երկրում` Երուսաղեմում, մենք պետականություն չենք ունեցել, բայց մեր հայրերը եղել են համաշխարհային մասշտաբի մտածող ժողովուրդ”:
“Ֆիլմը պատկանելության հզոր կոչ է մեր ժողովրդին, հատկապես մեր երիտասարդությանը` դուրս գալու փոքրության բարդույթից, հետեւելու իրենց հայրերի ճանապարհին եւ իսկապես տերը դառնալու մեր պատմության”:
… Ընկերուհիներով էինք գնացել ֆիլմը դիտելու: Կեսից դուրս եկանք: Զայրացած էինք: Հետո, երբ արդեն հանգիստ էի, հասկացա. զայրանալու պատճառ չկա:
Որովհետեւ քրիստոնյա հայի համար աշխարհի կենտրոնը իսկապես Երուսաղեմն է:
Որովհետեւ քրիստոնյա հայի համար սուրբ երկիրը իսկապես Երուսաղեմն է:
Որովհետեւ քրիստոնյա հայի համար այդ ֆիլմը իսկապես պատկանելության կոչ է:
Որովհետեւ քրիստոնյա հայի կրոնը քրիստոնեությունն է, որն էլ հրեական ընտրյալության կրոն է, եւ քրիստոնյա հայն իսկապես պիտի հետեւի իր հայրերին ու… հայդե՛ դեպի Սիոն:
Մեր բարձր սարը նրանց բլուրին իսկապե՛ս վնաս է: Նույնիսկ նրանց Նոյը դա հասկացավ…

Հ.Գ. – Հա, չեմ հասկանում, “Վիվասել”-ում մի խելոք մարդ չկա՞, որ հայրենասեր Ռալֆ Յիրիկյանին խորհուրդ տա անհայրենասեր բաների հովանավոր չլինել:

Կարինե Հայրապետյան
Պարզապես հայ, “Լուսանցք”-ի մշտական ընթերցող

“Լուսանցք” թիվ 148 մայիսի 7-13, 2010թ.