«Հայաստանը հայերին» կարգախոսն այլևս արդիական է

Գրել է Լուսանցք
17-07-2010

Երբ ներսի ու դրսի թշնամիները շուրջկալել են երկիրը

Տարիներ առաջ համասեռականների թեմայով բավականին աղմուկ եւ լուրջ պայքար ծավալվեց Հայաստանում, եւ դա ազդեցություն ունեցա՛վ այդ սեռամոլագարական երեւույթի դեմն առնելու, դրա ծավալումն ինչ-որ չափով մեր կյանքի ամենատարբեր ոլորտներում կանխելու համար: «...Նրանք օր-օրի հաբռգում են, եթե այսպես գնա, մենք՝ նորմալ սեռական կողմնորոշում ունեցողներս, արդեն կդառնանք սեռական փոքրա-մասնություն». այսպես էին արձագանքում նաեւ որոշ զլմ-ներ: Եթե հիմա էլ չպայքարենք, չբացատրենք այդ երեւույթի անմարդկային կերպը (նույնիսկ ավելի ցածր կերպը՝ քան անասնականը), ապա կհասնենք խիստ վտանգավոր սահմանագծին, երբ տղամարդ եւ կին ասվածը այլեւս անի-մաստ կլինեն՝ առանց բնական գործառույթների: Սա կարող է պատահել, եթե նպատակայնորեն ազգային ու պետական լուրջ մոտեցում չդրսեւորվի:
Թե ինչքան են Հայ Արիական միաբանությունը (ՀԱՄ) եւ այդ կառույցի առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանը պայքարել այդ արատավոր երեւույթի դեմ, եւ ինչ ահաբեկումների ու վերաբերմունքի են արժանացել ՀԱՄ-ն ու դրա ղեկավարը «հայրենի» իշխանությունների ու որոշ զլմ-ների կողմից, շատերն են տեղյակ: Բայց ինչպես ՀԱՄ-ը, այնպես էլ այլ ազգային ուժեր, անհատներ էլի պայքարում են, պարզա-պես՝ այլ մարտավարությամբ՝ համակարգված եւ այլեւս այդ արատավոր համակարգի դեմ, քանզի անհատական (համասեռական անձանց) ընտրված պայքարը հանգեցնում է միջազգային ամենատարբեր արձագանքների եւ պատվիրված հետապնդումների: Չնայած այդ անհատների մասին այսպես թե այն-պես տեղեկությունները սպրդում են, եւ հանրությունն իմանում է դրանց:
Ժամանակին, երբ վերոնշյալ ազգայնական կազմակերպությունն ու իր ղեկավարը հանգամանալից անդրադառնում էին արվամոլների առաջխաղաց-մանը եւ՛ իշխանության վերնախավում, եւ՛ օրենսդիր ոլորտում, եւ՛ մշակույթի ասպարեզում, եւ՛... որ նրանք արդեն ամենուր են, զլմ-ներում անգամ մի շարք անուններ շրջանառվեցին, նկարներ տպագրվեցին... Եվ կարեւոր չէր 4-5 անուն նշվեց, թե՝ 104-105, քանի որ ինչ փոխվելու էր՝ փոխվեց, ինչը չէ՝ չփոխվեց: Ու չփոխվեց, քանզի ձուկը գլխից էր հոտած...
Այսօր էլ մշտապես արտահայտվում են եւ՛ «երկնագույնների», եւ՛ «վարդագույնների» վտանգավոր լինելու ու, հատկապես, հակաբնական լինե-լու մասին: Նշվում է, որ նրանք կամ հիվանդ են (ուրեմն պարտավոր ենք մեկուսացնել ու բուժել) կամ՝ հակաաստվածային վիրուսակիր արարած-ներ՝ արժանի «սոդոմգոմորյան» ոչնչացման: Բացահայտ խոսվում է հատկապես քաղաքականության մեջ ու արվեստում նմանների մեծ հնարավո-րությունների ու կարողությունների մասին, միջոցներն էլ հատկացվում են դրսի օտար ուժերի կողմից՝ նպատակային, ինչպես դա ար-վում է աղանդների, անբարո ու անառակաբարո, ապազգային այլ արժեքների ներմուծման ու ծավալման դեպքում: Իսկ ինչու՞ է այս երեւույ-թը քիչ հուզում իշխանական վերնախավին, ինչու՞ է խոսելը վտանգավոր, ու խոսելն էլ կարողանում են կասեցնել նաեւ դրսից: Պատճառը մեկն է՝ ստացվող դրամաշնորհների եւ այլ օգնությունների առատ հոսքը... իսկ եվրաարժեքներն ու ժողովրդավարական խաղերը միայն շղ-արշներ են, ինչին հակադրվում են եւ իշխանավորները եւ ընդդիմադիրները, երբ դա իրենց ձեռնտու չէ:
Ինչեւէ, տարաբնույթ արձագանքներով հայ հանրությունը բացահայտորեն մերժեց այս հիվանդագին երեւույթը, ինչը ակնհայտորեն դրսեւորվեց տարբեր մարդկանց կողմից, այդ թվում՝ պաշտոնատար եւ մտավորական, ովքեր բաց կամ թաքնված սատարեցին այդ պայքարին, որն ավարտվեց ՀԱՄ առաջնորդի կալանավորմամբ եւ դատապարտմամբ, բայց ոչ՝ երկարաժամկետ բանտարկմամբ (դատապարտվեց պայմանական), քանի որ հայության ընդվ-զումը անսպասելի էր ոչ միայն իշխանավորների, այլեւ օտարների համար: Բոլորը հասկացան, որ ՀԱՄ առաջնորդին դատում են հենց հա-մասեռականության դեմ պայքարի համար (նույնիսկ եվրոպական մի քանի երկրներում Հայաստանի դեսպանատների մոտ «գոմիկական» ցույցեր եղան), չնայած Արմեն Ավետիսյանին առաջադրված մեղադրանքը իբր ազգամիջյան թշնամանքի հրահրումն էր զլմ-ներով... Փորձեցին հակա-սեմականությունն էլ շահարկման առարկա դարձնել, եւ դա էլ արվեց դրսի թելադրանքով: Այնումենայնիվ, ԱՄՆ-ի պետքարտուղարության 2004թ. տարեկան հաշվետվությունում Արմեն Ավետիսյանի (եւ ՀԱՄ-ի) անվան հայտնվելը՝ որպես սեռական փոքրամասնությունների «թշնա-մի» եւ 2005թ. արդեն հունվարին նրա կալանավորումը այլ բան են ասում-հուշում...
Դատավարությունը հավաստեց, որ հայության զգալի մասը հայրենիքում եւ սփյուռքում միանշանակ դեմ էր համասեռամոլական դրսեւո-րումների արմատավորմանը Հայաստանում եւ առհասարակ հայության մեջ եւ, ի պաշտպանություն ազգայնական հայի, տասնյակ հազարավոր հա-յաստանահայեր ու սփյուռքահայեր ստորագրություններ հավաքեցին ու ցույցեր կազմակերպեցին:
Հետո այլ ուժեր եւ անհատներ էլ ավելի եռանդուն հանդես եկան այս առումով ու հրապարակայնորեն խոսեցին նաեւ դպրոցներում «սեռա-կան դաստիարակության» այլասերող դասագրքերի, շատ բարերի ու սրճարանների, խաղատների ու գիշերային ակումբների, փողոցային ու «տնային» պոռնկատների գոյության, կավատների քրեական գործունեության (հայ կանանց ու աղջիկների «արտահանում»), «գենդերային» խե-ղումների եւ այլնի մասին: Հատուկ նշվել են որոշ «հիմնարկների» անուններ, որտեղ «կլիենտներից» օգտվում են նաեւ օտարերկրյա դե-սպանատների «գոմիկ» աշխատակիցները, բարձրաձայնվել է Երեւանում բացված «Սեքս շոփ» խանութի գոյության անթույլատրելիության եւ նման այլ բաների մասին, սակայն, պետական համապատասխան մարմինները պաշտոնական պատասխաններում նշել են, որ այդ «օբյեկտները»... գրան-ցված են եւ... մուծում են հարկերը, տարածքի վարձավճարները... ահա, թե ինչն է մտահոգում նրանց...
Իհարկե, Հայաստանն ու հայությունը վաղուց են հայտնվել համակարգային խոր ճգնաժամում, որը հաղթահարելու համար անհրաժեշտ է ունենալ Ազգային միասնական կամք, հոգեւոր-գաղափարական ու քաղաքական-տնտեսական հայամետ ու հայաստանանպաստ նոր, բայց ավանդաշաղախ դիր-քորոշումներ, սակայն առանց պայքարի մի օր այդ ճգնաժամը այլեւս կդառնա կյանք եւ գործունեություն...
...Այսօր հսկայական մի սարդոստայն է հյուսված աշխարհի բոլոր անկյուններում, բոլոր երկրներում եւ ազգերի համար, իսկ թունավոր սարդերը՝ որպես բազմաբնույթ աղանդավորականներ, համասեռականներ եւ այլ մոլոգարներ, թունավորում, ոչնչացնում են կյանքի ձգտող, շարժվող ամեն բան: Տարաբնույթ աղանդները զենքեր են՝ մարդկային հոգիները սպանելու, ցեղատիպերը ոչնչացնելու (նման մի զենք էլ «կլոնավորում» կոչեցյալն է), որոնց միջոցով փորձում են մարդկությանը «զոմբիացնել» ու բնազդային մակարդակի հլու արարած դարձնել, այնպիսին՝ ինչպիսին ընտանի կենդանիներն են, որոնք կծառայեն իրենց՝ առայժմ մարդ կոչեցյալներին... Այսպիսի մի գոր-ծընթաց է նաեւ մարդկանց համարակալումը՝ սոցիալական ապահովության քարտերի ձեւով, այնուհետեւ՝ «չիպավորումը»՝ մարդ-ռոբոտների ստեղծումը...
Աղանդավորականությունը վաղուց հոգեւոր ոլորտից տեղափոխվել է նաեւ քաղաքականության, բարոյականության, մշակույթի, կրթական, լեզվա-կան եւ այլ բնագավառներ: Մեզանում հայտնվել են նոր տեսակի աղանդավորականներ՝ համասեռականներ, մանկապիղծներ, այլասերներ, լեզուն ու արյունը, ազգությունն ու հայրենիքն ուրացողներ եւ այլք: Այս ամենը մեզ եւ աշխարհին պարտադրվում է քաղաքակրթության, հա-մաշխարհայնացման (համապարփակեցման-գլոբալացման, համահարթեցման, նաեւ՝ օպտիմալացման) անվամբ, նաեւ այս կամ այն եվրոպական կամ մի-ջազգային կառույցին անդամակցելու պատրվակով: Հաճախ այս ամենը պարտադրվում է դրամա-տնտեսական կախվածության, այնուհետեւ՝ ազգերին ու երկրներին ստորացնելու (նաեւ ռազմական ճնշումների) միջոցով: Ներկայումս մարդու իրավունքների ու ազատությունների պաշտպա-նության շահարկմամբ մարդը արագընթաց քայլերով սլանում է սանձարձակության, անասնականացման ճանապարհով: Սա կոչվում է արեւմտյան «գերզարգացած» քաղաքակրթություն: Մարդիկ պատրաստ են մերկ ու սեռափոխված քայլել փողոցով, նույն փողոցում բոլորի առջեւ անասու-նի պես սեռական ինքնաբավարարության դրսեւորումներ ցուցադրել եւ, հատկապես աներեսի պես, տնետուն շրջելով, հաճույք են ստանում մարդկանց եհովապատժությամբ ահաբեկելով ու հոգեորսությամբ զբաղվելով...
Իսկ ո՞վ պետք է պաշտպանի այն մարդկանց իրավունքները, ովքեր չեն ցանկանում անասնանալ, ում տարրական իրավունքները տանը, փողո-ցում, դպրոցում եւ աշխատավայրում ամեն վայրկյան ոտնահարում են տգետներն ու անբարոյականները, այդ մարդկանց՝ իրավամբ մարդ մնալու իրավունքներն ո՞վ է պաշտպանելու...
Եթե որեւէ մեկը հիվանդ է, սեռական անբավարարվածությամբ է տառապում կամ սեռափոխության մոլուցք ունի, անհրաժեշտ է տեղափոխել հի-վանդանոց, բուժել, այլապես, նրանց բարոյականությամբ առաջնորդվելով՝ վարակիչ հիվանդներին պետք է ազատություն տալ, որ բազմանան... Հետո՞ ինչ, թե հիվանդ են կամ ասենք՝ գիժ, բա դրանց իրավունքնե՞րը... Շոշափվում է նաեւ պոռնկատներ բացելու, սեռափոխությունը չճնշելու, չարգելելու հարցը... Վտանգն ամենուր է, ամեն քայլափոխի:
Քիչ չեն մեզանում նաեւ կանանց ու երեխաների «գենդերային» իրավունքներից բարբաջողները. աղանդավորականների մի տեսակ էլ սրանք են: Կան ընտանեկան ու ազգային, մարդկային ու տիեզերական օրենքներ ու իրավունքներ, որոնք հարատեւ են, եւ կնոջը տղամարդու, կամ երե-խաներին ծնողների դեմ հանելը հակաբնական է ու շինծու: Դա հայ ավանդական ամուր ընտանիքները, հետեւաբար՝ ազգը պառակտելու թշնամական մոլուցք է: Սա էլ քաղաքական պոռնկություն է...
Բազմիցս շեշտվել է, որ հայության վրա համառորեն գործադրվում է նաեւ նպատակային ծրագրավորված ճնշում, ինչը տեսանելի է մեր կյանքի ու գործունեության բոլոր ոլորտներում: Ոչնչացվում են ոչ միայն տնտեսությունը, ռազմավարական նշանակության հիմնարկներն ու կառույցները, այլեւ՝ մանկապարտեզը, գիտա-կրթական համակարգը... (մինչեւ իսկ՝ ՀՀ ԳԱԱ-ն), հայ ընտանիքը, ազգային ու պետական մտածողութ-յունն ու խորհրդանիշերը, հայ անհատի տարրական, բարոյա-հոգեբանական իրավունքները, ազգային հոգեւոր-մշակութային արժեքները, հայ լեզուն ու գենը... Հայ հանրությանն ամեն ձեւով դրդում են չդիմադրել, հաշտվել այս իրողության հետ, իսկ դրան ավելի շատ նպաստում են մեր ապաշնորհ պետական, քաղաքական, հասարակական եւ մշակութային «գործիչները», «ազատ (իրականում՝ սանձարձակ, ապազգային-քայքայիչ) խոսքի» ձգտող լրատվամիջոցները: Հայկական դիմադրությունը պատռում է դրանց դիմակը, բացում դժգույն, ծախու-հակազգային դեմքը, վտանգում գնված աթոռներն ու օտարների՝ ջհուդա-սիոնիստա-մասոնական օթյակների հիմնած միջազգային բազմաբնույթ կառույց-ների կողմից առատաձեռն վճարվող «կլանային» խամաճիկային իշխանությունը...
Սրանով փորձում են հիասթափեցնել, հուսալքել նվիրյալ հայորդիներին՝ իբր հիմնավորելով «մեր դեմ խաղ չկա» սկզբունքը, սա-կայն, սրանց այդպես էլ հասու չէ, որ քանի դեռ հայ գենը կա, կլինի անհաշտ պայքար՝ մինչեւ հաղթանակ, մինչեւ ներքին ու արտաքին թշնամու իսպառ ու անխնա ոչնչացում, եթե պահանջվի՝ ընդհուպ մարմնական... եթե լինի ռազմական ներխուժում:
Այն, որ Հայաստանը ղեկավարում են նաեւ օտարահպատակ հայերը եւ այլազգիները (նաեւ՝ հայի ազգանվամբ), արդեն ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, ուստի, «Հայաստանը՝ հայերին» ցեղակրոն կարգախոսն առավել քան արդիական է, եւ կոչ է համայն հայությանը՝ վճռականորեն սատարելու հայրենիքին: Սակայն դեռ մեր իրականությունն այլ է ու այլերի համար է...
Այլեւս անհնար է հանդուրժել շարունակվող սպիտակ եղեռնի ընթացքը, ժամն է լուրջ դիմակայության եւ
հակահարվածների:
Այսօր յուրաքանչյուր հայորդու սրբազան պարտքն է ինքնապաշտպանվելով պաշտպանել Ազգը: Արհեստածին ու խառնածին «ազգեր»-ը ուղղորդ-ված ոչնչացնում են Բնածինն ու Բնականը, որն է՝ ավանդական ազգայինն ու առաքինի համամարդկայինը: Ավերումն է նրանց գոյատեւելու կերպը՝ խավարն ընդդեմ լույսի:
Պայքարը բարդ ու դժվարին է լինելու, քանզի մեր իշխանությունների, խորհրդարանի, կառավարության որոշ պատգամավորներ ու պաշտոն-յաներ, քաղաքական գործիչներ, այլ տիպի իշխանավորներ լրացուցիչ վարձատրություն են ստանում օտարից, նաեւ՝ թշնամի երկրների դես-պանատներից, վայելում են ամենատարբեր աղանդների ու այլեւայլ փոքրամասնությունների դրամամիջոցները: Աշխարհի ներկայիս տե-րերն օրըստօրե նորանոր ձեւեր են դարբնում՝ փոքրաթիվ ազգերին ճնշելու, նրանց բարոյալքելու, այնուհետեւ ոչնչացնելու (բազ-մադեմ կամ անդեմ դարձնելու) համար...
Ժամն է վերազարթնելու եւ հայորեն հայակերտ Հայաստան ու հայություն վերաստեղծելու:

Արամ Ավետյան

«Լուսանցք» թիվ 27 (158), 2010թ.