Tuesday, November 30, 2010

Մենք դե՛մ ենք օտարալեզու դպրոցների վերաբացմանը

Վերաքննիչ դատարանը կքննի Գարեգին Ղազարյանի հայցը ընդդեմ օտարալեզու դպրոցների մասին օրինագծի

Letter A.php

Գարեգին Ղազարյանը հայցադիմում է ներկայացրել Երեւան ք. Կենտրոն եւ Նորք Մարաշ վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարան ըննդեմ ՀՀ ԿԳՆ, ՀՀ Կառավարության, ՀՀ Ազգային ժողովի՝ «առաջին ընթերցմանբ ընդունված» համարվող «Լեզվի եւ Հանրակրթության մասին օրենքներում օրինագծի» անօրինական լինելու հիմքերով չեղյալ համարելու եւ հետ վերցնելու, ինչպես նաեւ ՀՀ ԿԳՆ-ի «սովորողների ընդունելության» գործող կարգում փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու պահանջների մասին:

Երեւան քազաքի Կենտրոն եւ Նորք Մարաշ վարչական շրջանները ընդհանուր իրավասության դատարանի որոշմամբ մերժվել է հայցադիմումի ընդունումը: Նշված որոշման դեմ հայցվոր Գարեգին Ղազարյանը բերել է վերաքննիչ բողոք: Վերաքննիչ դատարանը գտնում է, որ վերաքննիչ բողոքը պետք է ընդունել վարույթ եւ գործի քննությունը նշանակել է երկուշաբթի, նոյեմբերի 29-ին, ժամը 13:05, Վերաքննիչ դատարանում (ք. Երեւան, Գ նժդեհի փ 23, առաջին հարկ 103 դահլիճ) նախագահող դառավոր Ա. Թումանյանի գլխավորությամբ (մուտքը անձնագրով):

Մենք դե՛մ ենք օտարալեզու դպրոցների վերաբացմանը

Monday, November 29, 2010

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՑՆ ԱՅՍՕՐ





ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՑՆ ԱՅՍՕՐ

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՑՆ ԱՅՍՕՐ

Ա. Ռազմավարական մակարդակ

«Բաժանիր և տիրիր». Հայկական հարցի անդամատումը

Հայաստանի Հանրապետության խորհրդարանում դարձյալ բարձրացվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը պաշտոնապես և անհապաղ ճանաչելու հարցը։ Ցավոք, ինչպես այսքայլի նախաձեռնողները, այնպես էլ հակառակորդները ԼՂՀ ճանաչումը դիտում են բացառապես դիվանագիտական խաղի վերնակառուցային կոմբինացիաներում՝ անտեսելով նրա բազիսային՝ ռազմավարական մակարդակը։ Բանն այն է, որ ղարաբաղյան հակամարտությունը բաղկացուցիչ մասն է չլուծված Հայկական հարցի, որի բոլոր հիմնական բաղադրյալները՝ հայ-թուրքական հակամարտությունը, վերջինից սերված նույն ղարաբաղյան հակամարտությունը, Հայոց ցեղասպանության ճանաչման միջազգային գործընթացը և Ջավախքի հիմնահարցը, ՀՀ քաղաքական վերնախավը շարունակում է գնահատել միմյանցից բոլորովին անջատ։ Համապատասխանաբար, Հայաստանի առջև ծառացած ռազմավարական խնդիրների ընդհանուր պատկերը չի երևում, թուլանում են պետության միջազգային իրավական և դիվանագիտական դիրքերն արտաքին քաղաքականության բոլոր գլխավոր ուղղություններով։ Հետևաբար, արտաքին (ինչպես նաև ներքին) քաղաքականության պետական արդյունավետ ծրագրավորումը, այդ թվում՝ ԼՂՀ ճանաչման նպատակահարմարության առարկայական վերլուծությունը, հնարավոր են միայն այն բանից հետո, երբ մենք՝ ինքներս մեզ համար, պարզ և իրապաշտորեն կբացահայտենք Հայկական հարցի ներկա դրությունն աշխարհաքաղաքական այն իրավիճակի մեջ, որում գտնվում է Հայաստանը՝ 1991 թ. իր անկախությունը վերահաստատելուց ի վեր։

Հայկական հարցի առանձնահատկությունները 21-րդ դարում

Սկսենք նրանից, որ 1991 թ. ի վեր Հայկական հարցը վերադարձավ միջազգային ասպարեզ, բայց այլևս ոչ իբրև արևմտահայերի ֆիզիկական փրկության հարց, ինչպես այն հայտնի էր 19-րդ դարի վերջին-20-րդ դարի սկզբին։ Թուրքերնամբողջությամբ բնաջնջել էին Արևմտյան Հայաստանի, մասամբ նաև Արևելյան Հայաստանի հայությանը 1893-1923 թթ. երեք հիմնական փուլերով՝ 1893-1896, 1909, 1915-1923 թթ., իրականացրած ցեղասպանության ընթացքում։ Խորհրդային շրջանում հայաթափության ենթարկվեցին նաև Արևելյան Հայաստանի ընդարձակ տարածքները, այդ թվում՝ Նախիջևանն ու հյուսիսային Արցախը։ Այժմ հայ-թուրքական հակամարտությունը թևակոխել է նոր փուլ, որի հիմնական առանձնահատկությունը միջազգայնորեն ճանաչված Հայաստանի Հանրապետության գոյությունն է։ Հայաստանն աշխարհի քարտեզի վրայից վերացնելու Թուրքիայի քաղաքականությունը չի վերանայվել. այժմ նրա նպատակն է խեղդել հայոց պետությունը սաղմում։ Այս խնդիրը Թուրքիան փորձում է լուծել միջնորդավորված կերպով՝ իր դաշնակից Ադրբեջանի միջոցով, քանի որ ներկայիս միջազգային իրադրությունը, քաղաքական և տնտեսական կարգի արտաքին ու ներքին լուրջ խնդիրները խոչընդոտում են թուրքական ուղղակի ներխուժումը Հայաստան (թեև չեն արգելում Հայաստանի դեմ Թուրքիայի կողմից տարվող համընդհանուր հոգեբանական պատերազմը և երկարամյա տնտեսական շրջափակումը)։

Թուրքական այդ ծրագրերին համահունչ՝ 1991-1994 թթ. հայկական վերածնված պետականությունն՝ իր արևելյան սահմանների ողջ երկայնքով, ենթարկվեց ադրբեջանական ագրեսիային։ Այդպիսի իրադրության մեջ Հայաստանի համար կենսականորեն կարևոր էր ունենալ անվտանգության կայուն երաշխիքներ, առաջին հերթին՝ պաշտպանունակ սահմաններ։ Թեև մեծ զոհերի գնով, բայց ռազմավարական այդ խնդիրը հաջողվեց մասամբ լուծել` ազատագրելով հայրենիքի որոշակի հատվածը՝ Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի (ԼՂԻՄ) շուրջն ընկած բնիկ հայկական տարածքը՝ նախկինում Ադրբեջանական ԽՍՀ-ին բռնակցված յոթ վարչական շրջանները։ Այդ տարածքն արդեն մեկուկես տասնամյակից ավելի է, ինչ Հայկական բանակի վերահսկողության տակ է։ Այս ազատագրումը մեզանում ընդունված է համարել որպես զուտ ռազմական անհրաժեշտություն՝ թշնամու կրակակետերը ճնշելու միակ միջոց։ Ընդհանուր առմամբ ճիշտ լինելով և արցախյան պատերազմի դաշտային իրավիճակն արտացոլելով հանդերձ՝ այս տեսակետն, իր նեղ ռազմական իմաստով, մակերեսային է։ Ազատագրված տարածքի հարցի շրջանակները շատ ավելի ընդգրկուն են. նրանք վերաբերում են հայկական պետության բոլոր հիմնահարցերին՝ պատմական, աշխարհառազմավարական, աշխարհատնտեսական, ժողովրդագրական, միջազգային իրավական և նույնիսկ՝ գոյութենական։

Հայ քաղաքական մտքի ընդհանուր թուլությունը, Հայկական հարցի բովանդակության թերի մշակվածությունը և օտար ուժերի մտավոր քայքայիչ ազդեցություններն էին պատճառը, որ սկզբում վերոհիշյալ յոթ շրջաններն անվանվեցին «բուֆերային գոտի», անգամ՝ «գրավված շրջաններ»: Հետագայում այս վերջին անընդունելի անվանումն աստիճանաբարդուրս մղվեց (ցավոք, դեռևս ոչ ամբողջովին), փոխարինվելով՝ «ազատագրված տարածքներ» ստույգ, բայց և առաձգական տերմինով: Այնինչ՝ դրանց պետք է տալ ռազմավարական առումով համարժեք անվանում՝ «Հայաստանի՛ ազատագրված տարածք», քանի որ խոսքը վերաբերում է հողերին, որոնք գտնվում են Հայաստանում, և էական չէ՝ դրանք Հայաստանի Հանրապետության, թե՞ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության վարչական միավոր են հայտարարված, քանզի Հայաստան է և՛ ՀՀ-ն, և՛ ԼՂՀ-ն, և՛ ազատագրված տարածքը, որոնք ռազմավարական մակարդակում կազմում են մեկ ամբողջություն: Արդի Հայաստանն այն տարածքն է, որը գտնվում է Հայկական բանակի վերահսկողության տակ։ Իսկ վերջերս ազատագրված 12,000 կմ2-ը հայրենիքի անօտարելի հողաբաժինն է՝ իր ժողովրդագրական, սոցիալ-տնտեսական և մշակութային յուրահատկություններով հանդերձ:

Տարածված կարծիքին հակառակ, Հայկական հարցն ամենևին Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը չէ, ո՛չ էլ արցախահայության ինքնորոշման իրավունքը, այլ՝ հողային, տարածքային հարցը։ Սակայն ո՛չ 1991-1994 թթ., ո՛չ էլ մինչև այսօր հայ քաղաքական վերնախավը չի կարողացել ընկալել այս պարզ ռազմավարական աքսիոմը։ Հայկական հարցի էությունն այժմ էլ կայանում է հայ ժողովրդի իր հայրենիքում` Հայկական լեռնաշխարհում անկախ և ազատ ապրելու քաղաքական ու տարածքային պայմանների ստեղծման մեջ: Հայկական հարցի լուծումը կարող է լինել միայն մեկը`հայոց պետականության վերականգնում եթե ոչ ամբողջ Հայաստանում (350.000 կմ2), ապա առնվազն նրա այնպիսի ընդարձակ մի հողատարածքում, որտեղ հնարավոր է հայոց քաղաքակրթության երկարատև անվտանգ գոյությունն ու զարգացումը: Այլ կերպ ասած՝ Հայկական հարցը հայության անվտանգության հարցն է, որը պահանջում է երկու նախադրյալի ապահովում. առաջին` հայկական լիարժեք և ամուր պետականության ստեղծում, երկրորդ` այդ պետականության անվտանգությունն ու կենսունակությունն ամրագրող հողային երաշխիքներ: Ընդ որում` մի նախադրյալի ապահովումն առանց մյուսի անիրագործելի է. ո՛չ հայկական պետությունն է ի վիճակի գոյատևել նախկին Հայկական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետության 29.800 կմ2խիստ խոցելի, իր անպաշտպանունակությամբ ինքնըստինքյան «ագրեսիա հրավիրող» սահմաններում, ո՛չ էլ հայկական պետության բացակայությամբ հնարավոր կլինի պահպանել ազգային հավաքական կյանքը Հայկական լեռնաշխարհի հայաբնակ տարածքում: Այսպիսով, Հայկական հարցն այսօր հայոց վերածնված պետության պաշտպանունակության և տնտեսական կենսունակության ապահովման հողային-քաղաքական խնդիր է։

Հայոց բանակի առաքելությունն ազատագրումն է

Հայկական հարցը գոյություն ունի օբյեկտիվորեն, անկախ մերօրյա հայ քաղաքական վերնախավի ցանկություններից և նախասիրություններից, քանի որ ո՛չ Թուրքիան, ո՛չ էլ Ադրբեջանը պատրաստ չեն հաշտվելու հայկական պետականության գոյության հետ նույնիսկ այն 42,000 կմ2 ոչ մեծ տարածքում, որի վրա այն կայացել է ՀՀ-ի և ԼՂՀ-ի ձևերով։ Դա ևս մեկ անգամ իրազննորեն ցույց տվեց մեռելածին «ֆուտբոլային դիվանագիտության» անփառունակ վախճանը։ Անցած երկու տասնամյակը ևս ապացուցել են, որ նույն այդ 42,000 կմ2-ին այն նվազագույն անհրաժեշտ տարածքն է, որի վրա հնարավոր է հայ ազգի գոյությունը թշնամի թյուրք դաշնակիցների կողմից կիսաշրջափակված պայմաններում։ Արդի Հայաստանի այդ տարածքի նույնիսկ փոքր մասի կորուստը կարող է անդառնալիորեն խաթարել ռազմական ուժերի հավասարակշռությունը հօգուտ Ադրբեջանի՝ վտանգելով հայկական պետության բուն գոյությունը։ Մյուս կողմից՝ այդ 42,000 կմ2 կարող են բավարար երաշխիք չլինել նոր պատերազմ սանձազերծելու Բաքվում մշակվող ծրագրերի դեմ։ Հետևաբար, Ադրբեջանի հաջորդ հավանական հարձակումը ետ մղելու հայկական ռազմավարությունն ստիպված (առնվազն՝ բնազդորեն, առավելագույնը՝ ծրագրվածկերպով) նախատեսելու է հայոց զինուժի վերահսկման տակ գտնվող գոտու ընդլայնում, այն է՝ ներկայիս Ադրբեջանի սեղմում մինչև աշխարհագրական այնպիսի սահմանները, որոնք կստիպեն նրան դադարեցնել իր հարձակումը և երկար ժամանակով (ցանկալի է՝ ընդմիշտ) հրաժարվել այն վերսկսելու մտքից անգամ։ Հայրենիքի օկուպացված 12,000 կմ2-ի ազատագրումը կասեցրեց ադրբեջանական հարձակումն առնվազն 16 տարով։ Բայց, շատ հնարավոր է, որ խաղաղության այդ ամենագործուն՝ տարածքային երաշխիքի ժամկետը լրանում է և, Հայաստանի անվտանգությունն առնվազն 50 կամ ավելի տարով ապահովագրելու համար, շուտով պահանջվելու է այն ոչ միայն վերահաստատել, այլև բազմապատկել այնքանով, որքանով դա հնարավոր կլինի, ընդհուպ մինչև ցեղասպանական ծրագրեր ունեցող նախահարձակ պետության ոչնչացումը։

Ցավոք սրտի, Հայաստանի գրավված տարածքների ազատագրման խնդիրը մեր առջև է դնում թշնամին, մինչդեր հայկական պետությունն ու հայ ժողովուրդն իրենք պետք է պատրաստ լինեն որդեգրելու ազատագրության գաղափարախոսությունը (որ նախատեսում է արդեն առավել խորքային՝ մտավոր և հոգեբանական ազատագրում), այլ ոչ միայն արձագանքելու արտաքին ներգործությանը՝ ադրբեջանական ագրեսիային, ինչպես դա եղավ 1991-1994 թթ. և լրջագույն սխալների ու բաց թողնված հնարավորությունների պատճառ դարձավ։ Հայաստանի երկարաժամկետ անվտանգության մասին նախաձեռնողաբար մտածել նշանակում է, նախ և առաջ, խորապես գիտակցել բնիկ հայկական տարածքի գերարժեքը և ողջ էությամբ ձգտել նրա ազատագրմանը։ Ընդ որում, ամենևին կարևոր չէ, թե երբ (և ով) է այդ տարածքը բնագրավել՝ 14-րդ, 18-րդ թե՞ 20-րդ դարում։ Ակներև է, որ Ադրբեջանը, հայ ժողովրդի պատմամշակութային ժառանգությունն այնտեղ ոչնչացնելուց հետո, օգտագործում է իրեն հասած հայկական իսկ հողը որպես տնտեսական հզոր լծակ՝ Հայաստանի վերապրած մասը ևս խեղդամահ անելու, ինչպես նաև ցատկահենավայր՝ իր հաջորդ խոշորամասշտաբ նախահարձակման համար։ Ուստի՝ ռազմական անհրաժեշտության տեսակետից, հայկական տարածքների բռնազավթման հարաբերական հեռավորությունը բացարձակապես դեր չի խաղում նրանց ազատագրության նպատակահարմարությունը որոշելու համար։

Եթե 1991-1994 թթ. ղարաբաղյան պատերազմը խորապես գիտակցվեր Հայկական հարցի համատեքստում (այլ ոչ իբրև, նախ և առաջ, ինքնապաշտպանություն ու գոյապայքար), ապա իր ստեղծման օրվանից Երրորդ հանրապետության բանակը կարելի էր լիակատար իրավունքով ուղղակի անվանել «Հայկական ազատագրական բանակ», քանի որ ազատագրության օբյեկտիվ-պատմական իր առաքելությունը մասամբ ու պատվով արդեն կատարել է։ Թե ապագայում որքանով նրան կհաջողվի կատարել նույն այդ անավարտ առաքելությունը՝ ցույց կտա ժամանակը։ Պարզ է, սակայն, որ այդ առաքելության ձախողումը կարող է նշանակել հայկական քաղաքակրթության վերջնական կործանում արդեն մեր սերնդի օրոք, ինչպես որ ծրագրում են Անկարայի և Բաքվի պետական իշխանության խորքային ոլորտները։ Ուրեմն Հայկական բանակն իր առաքելությունը պետք է կատարի բոլոր հանգամանքներում՝ անկախ ամեն ինչից։

Այսպիսով, Հայաստանի անվտանգության հարցը՝ նույն ինքը Հայկական հարցը, կարող է դարձյալ պարտադրել մեզ՝ ազատագրելու բնիկ հայկական տարածքի մի մասը, որն ընկած է հայկական և ադրբեջանական բանակների շփման գծից դեպի խորը արևելք՝ ընդհուպ մինչև Կուր գետ ու Կասպից ծով։

Արմեն ԱՅՎԱԶՅԱՆ

Քաղաքական գիտությունների դոկտոր

«Հայաստանի ԶՐՈՒՑԱԿԻՑ»

#41 (159), 26 նոյեմբերի 2010 թ.

ՀՀ նախագահը ողջունել է Վուդրո Վիլսոնի իրավարար վճռի 90-ամյակը




ՀՀ նախագահը ողջունել է Վուդրո Վիլսոնի իրավարար վճռի 90-ամյակը



Նոյեմբեր 23, 2010թ. 16:10

Serj SargisyanՀայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը ողջույնի խոսք է ասել Վուդրո Վիլսոնի իրավարար վճռի 90-ամյակին նվիրված գիտաժողովի ժամանակ: Նա իր խոսքում մասնավորապես, ասել է.

«Ուղիղ 90 տարի առաջ՝ 1920 թվականի նոյեմբերի 22-ին, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների Նախագահ Վուդրո Վիլսոնը Հայաստանի սահմանների վերաբերյալ կայացրեց Իրավարար վճիռ:

Քսաներորդ դարի պատմության մեջ դա մեզ համար, թերեւս, ամենակարեւոր իրադարձություններից մեկն էր, որով պետք է վերականգնվեր պատմական արդարությունը եւ վերացվեին հայ ժողովրդի դեմ Օսմանյան կայսրությունում իրագործված ցեղասպանության հետեւանքները: Այդ վճռով միջազգայնորեն ճանաչվում եւ ամրագրվում էին Հայաստանի սահմանները, որոնց շրջանակներում Մեծ եղեռնի դժոխային փորձությունն անցած հայ ժողովուրդը պետք է կերտեր իր պետականությունը:

Օրինադավությունը եւ բիրտ ուժը խոչընդոտեցին ԱՄՆ նախագահ Վիլսոնի Իրավարար վճիռը կյանքի կոչելու հնարավորությունը: Այդուհանդերձ, դրա նշանակությունը չի կարելի թերագնահատել. այդ որոշմամբ հայ ժողովրդի կորուսյալ հայրենիքի իղձը ստացավ կենարար եւ իրավական ուժ:

Առաջին աշխարհամարտի ավարտին փլուզվեցին կայսրություններ եւ Եվրոպայի մի շարք ժողովուրդներ ստացան իրենց ազգային պետությունները ստեղծելու ճանապարհով ինքնորոշվելու հնարավորություն: Նախագահ Վիլսոնը ցանկանում էր, որ Հայաստանը լինի նրանցից մեկը եւ օգտվի եվրոպական քաղաքակրթության ընձեռած բոլոր հնարավորություններից: Նա գիտեր, թե ինչ է նշանակում մեծ երկրի պատասխանատվությունը, նա չէր անտեսում փոքրաթիվ ժողովուրդների տառապանքները:

Անգամ այսօր, իր պատմական ավանդի ուժով, Վուդրո Վիլսոնը հորդորում է ամրապնդել միջազգային օրինականությունը, կանխել ցեղասպանությունները եւ միջոցներ ձեռնարկել բիրտ ուժի ամենաթողությունը խափանելու ուղղությամբ: Նա այն մարդն է, ում երախտապարտ հայ ժողովուրդը հիշում է ու միշտ կհիշի որպես արդարության ջատագովի եւ իսկական բարեկամի:

Պատմական այդ եզրույթի գիտական ուսումնասիրությունն ու վերլուծությունն ունեն կարեւոր նշանակություն: Գիտաժողովին մաղթում եմ արդյունավետ աշխատանք»:

ArmAr.am

Saturday, November 27, 2010

Diaries of Theodor Herzl reveal a Zionist plan to backstab Turkey



Below we publish quotes from the founder of Zionism, the Jew Theodor Herzl.

Turkey´s leading circles in modern times have been staunch allies of Israel and the Jewish influence in the "New Turk" movement under crypto-Jew - "the founder of secular Turkey" - Kemal Ataturk, could well explain this position.

But Turkish feelings towards the Zionist colonial project in Palestine and the attitudes of Turks towards World Jewry and its most revered leaders should be evaluated only after Turks have read the following excerpts from the very strategy books of the near-mythological hero of today´s Jewry, Theodor Herzl.

In the texts below taken from his diaries we will see how Herzl is using classic Jewish tactics when he tries to get his way regarding Turkey and the establishment of a Jewish base in Palestine, then under Ottoman rule. In his tactics towards the Turkish Sultan and his entourage Herzl at first uses the falsely friendly approach, trying to convince the Turks of the economic gains of a Palestine deal between Turkey and the Zionist movement. Turkey's heavy debts to the European powers formed the crux of Herzl's negotiations at court, and he put forward the idea that the Zionist movement could assist Turkey in paying its debts, in return for which the Zionists would be granted a charter for Jewish settlement under Turkish aegis.

"We shall bestow enormous benefits upon Turkey and confer big gifts upon the intermediaries, if we obtain Palestine. This means nothing less than its cession as an independent country. In return we shall thoroughly straighten out Turkey's finances." (volume 1, page 344)

But when the Sultan declines, using strong words of honour and national pride, the Zionist leader changes face, and shifts from boot-licking emmissary to a man who instead can use the very influence in the international finacial world that he was to assist Turkey, into an instrument to harrass an entire empire. Herzl even contemplates "going off to war against Turkey", only restrained by the lack of a political climate for such a war at the time:

"However, now I am medidating on what our next step could be. Partir en guerre contre la Turquie [Go off to war against Turkey]? We are not strong enough in public opinion, either, and have too many weak spots. (...)
At present I can see only one more plan: See to it that Turkey's difficulties increase; wage a personal campaign against the Sultan, possibly seek contact with the exiled princes and the Young Turks; and, at the same time, by intensifying Jewish Socialist activities stir up the desire among the European governments to exert pressure on Turkey to take in the Jews." (volume 3, page 960)

At last even a Zionist sponsored coup d´etat is contemplated, the plan and details are all ready (as presented to Herzl by a Turkish traitor):

"Sail into the Bosporus with two cruisers, bombard Yildiz, let the Sultan flee or capture him, put in another Sultan (Murad or Reshad), but first form a provisional government---which is to give us the Charter for Palestine. (...) The scheme could be carried out with a thousand men. Preferably during the Selamlik. The cruisers would pass through the Dardanelles at night and could bombard Yildiz by morning."

There are no moral contemplations on the Jew Herzl´s part of such actions against a man - the Sultan - that the Jew leader just some time before had pretended to have a friendly relation to. No, only the goals of Zionism and World Jewry are what are in Herzl´s mind.

***

From ''The Complete Diaries of Theodor Herzl, Edited by: Raphael Patai, Translated by: Harry Zohn, New York, 1960''

"A hundred years after his birth, fifty-six years after his death, and twelve years after the realization of his dream in the State of Israel, Theodor Herzl is universally recognized in Jewish history, and, in fact, in world history, as the founder of political Zionizm and the father of the Jewish State." (volume 1, page v)

March 10, 1896

" The Rev. William H.Hechler, chaplin to the British Embassy in Vienna, called on me.
A likable, sensitive man with the long grey beard of a prophet. He waxed enthusiastic over my solution. He, too, regards my movement as a ''prophetic crisis''---one he foretold two years ago. For he had calculated in accordance with a prophecy dating from Omar's reign (637-638) that after 42 prophetical months, that is, 1260 years, Palestine would be restored to the Jews. This would make it 1897-1898." (v.1, p.310)

April 21, 1896

"...Thinking of Newlinsky, I said that someone had already offered to speak with the Sultan.
At that point I set forth the advantages which the project would bring to the Orient. If Turkey were partitioned in the foreseeable future, an etat tampon [buffer state] could be created in Palestine. However, we could contribute a great deal toward the preservation of Turkey. We could straighten out the Sultan's finances once and for all, in return for this territory which is not of great value to him." (p.338)

Budapest, May 3, 1896

"Dionys Rosenfield, editor of the Osmanische Post of Constantinople, called on me here.

He offered his services as an intermediary. (...) I told him in a few words what it was all about. We shall bestow enormous benefits upon Turkey and confer big gifts upon the intermediaries, if we obtain Palestine. This means nothing less than its cession as an independent country. In return we shall thoroughly straighten out Turkey's finances." (volume 1, page 344)

Vienna, May 7, 1896

"Newlinsky came to see me after I had telephoned him.
In a few words I brought him au courant [up to date]. He told me he had read my pamphlet before his last trip to Constantinople and discussed it with the Sultan. The latter had declared that he would never part with Jerusalem. The Mosque of Omar must always remain in the posession of Islam.
(...) Newlinsky thought that the Sultan would sooner give us Anatolia. Money was no consideration to him; he had absolutely no understanding of its value..." (v.1, pages 345-346)

June 9, 1896

"Newlinsky described his English impressions. People there believe in the impending downfall of Turkey. No English prime minister can dare to declare his support of the Sultan because he would have public opinion against him. There is some thought of making the Bulgarian Prince Ferdinand, because he is a Coburg, heir to the Turkish Empire. If this is no diceria [rumor], it is most interesting. Newlinsky thinks the only salvation for the Sultan would be to make an alliance with the Young Turks ---who in their part are on good terms with the Macedonians, Cretans, Armenians, etc.---and to carry out the reforms with their help. He said he had given this advice to the Sultan in a report. Now I said he should add to this program the fact that he was bringing the Sultan the means to carry this out, in the form of Jewish aid. Let the Sultan give us that piece of land, and in return we shall set his house in order, straighten out his finances, and influence public opinion all over the world in his favor." (v.1, p.362-363)

June 15, 1896

" He came to Baden at nine o'clock, and I asked him to brief me on the Turkish National debt. While he was explaining to me the status of the dette publique [public debt], I worked out the financial scheme. We spend twenty million Turkish pounds to straighten out the Turkish finances. Of that sum we give two millions in exchange for Palestine, this amount being based on the capitalization of its present revenue of eighty thousand Turkish pounds per annum. With the remaining 18 millions we free Turkey from the European Control Commission. The bond-holders of Classes A, B, C and D will be induced by direct privileges we shall grant them---increased rate of interest, extension of the amortization period, etc.---to agree to the abolition of the Commission." (p.365)

June 18, 1896, Istanbul

"Newlinsky is extremely valuable to our cause. His skill and devotion are beyond all praise. He will have to be given an extraordinary reward. (...) We arrived in Constantinople yesterday afternoon..." (p.370)

June 19, 1896, Istanbul

"In the evening Newlinsky returned from Yildiz Kiosk with a long face and bad news.
He ordered only half a bottle of champagne --- en signe de deuil [as a sign of mourning] ---and told me in two words: ''Nothing doing. The great lord won't hear of it!''

I took the blow stout-heartedly.

''The Sultan [Abdulhamid Han] said:

'If Mr.Herzl is as much your friend as you are mine, then advise him not to take another step in this matter. I cannot sell even a foot of land, for it does not belong to me, but to my people. My people have won this empire by fighting for it with their blood and have fertilized it with their blood. We will again cover it with our blood before we allow it to be wrested away from us. The men of two of my regiments from Syria and Palestine let themselves be killed one by one at Plevna. Not one of them yielded; they all gave their lives on that battlefield. The Turkish Empire belongs not to me, but to the Turkish people. I cannot give away any part of it. Let the Jews save their billions. When my Empire is partitioned, they may get Palestine for nothing. But only our corpse will be divided. I will not agree to vivisection.' ''

(...) I was touched and shaken by the truly lofty words of the Sultan, although for the time being they dashed all my hopes. There is a tragic beauty in this fatalism which will bear death and dismemberment, yet will fight to the last breath, even if only through passive resistance."

(vol.1, page 378-379)

October 14, 1896; Vienna

"Today, I went to see Mahmud Nedim Pasha, the Turkish Ambassador.(...) I said there is only one salvation for Turkey: an agreement with the Jews regarding Palestine. In this way the finances could be straightened out, reforms carried out, and after a restoration of orderly conditions any foreign intervention could be permanently forbidden..." (v.2, p.482)

July 1, 1897

"I am thinking of giving the movement a closer territorial goal, preserving Zion as the final goal.
The poor masses need immediate help, and Turkey is not yet so desperate as to accede to our wishes.
In fact, there will probably be hostile demonstrations against us in Turkey in the immediate future. They will say that they have no intentions of giving us Palestine.
Thus we must organize ourselves for a goal attainable soon, under the Zion flag and maintaining all of our historic claims.
Perhaps we can demand Cyprus from England, and even keep an eye on South Africa or America---until Turkey is dissolved..." (v.2, p.644)

November 7, 1899; Vienna

[Letter to Nuri Bey, Chief Secretary of Foreign Affairs in Istanbul:]

"...It is up to the statesmen of Turkey to understand in time the advantages that would slip through your fingers. You would not have the Jewish establishment in Palestine that would have brought you a great deal of money immediately, then the ordering of your entire financial situation, a modern fleet, industrial and commercial life, finally the well-being of the Empire." (v.3, p.884)

November 25, 1899; Vienna

"Yesterday Carl Herbst of Sofia was here and made the good suggestion of having the Young Turks work on the Sultan. In the papers of the Young Turks we should have the government censured for its carelessness in not taking up the advantageous offers of the Zionists." (v.3, p.889)

December 27, 1899; Vienna

"Nothing from Constantinople, nothing, nothing. Je me desespere [I am in despair]..." (p.898)

Telegram: Galata to Vienna, June 4, 1900

"Schlesinger [Herzl's nickname for Arminius Vambery] tried Sultan day before yesterday, flatly refused...." (v.3 p.959)

"However, now I am medidating on what our next step could be. Partir en guerre contre la Turquie [Go off to war against Turkey]? We are not strong enough in public opinion, either, and have too many weak spots. (...)
At present I can see only one more plan: See to it that Turkey's difficulties increase; wage a personal campaign against the Sultan, possibly seek contact with the exiled princes and the Young Turks; and, at the same time, by intensifying Jewish Socialist activities stir up the desire among the European governments to exert pressure on Turkey to take in the Jews." (volume 3, page 960)

''The Complete Diaries of Theodor Herzl, Edited by:Raphael Patai, Translated by: Harry Zohn, New York, 1960''

February 17, 1902; Istanbul

"...The Sultan [Abdulhamid Han] is willing to open his Empire to all Jews who become Turkish subjects, but the regions to be settled are to be decided each time by the government, and Palestine is to be excluded. The Comp. Ott.-Juive is to be allowed to colonize in Mesopotamia, Syria, Anatolia,anywhere at all, with the sole exception of Palestine! A Charter without Palestine! ..." (v.3, p.1222)

August 3, 1902; Istanbul

"...Their Excellencies Tahsin Bey, H.I.M.'s First Secretary, and Ibrahim Bey, Dragoman of the Imperial Divan, have done me the honor of transmitting the following communication:
''The Israelites can be received and settled in the Ottoman Empire under the condition that they be installed, not together, that is, dispersed, in the places adjudged suitable by the government, and that their numbers be fixed in advance by the government. They will be invested with Ottoman citizenship and charged with all the civic duties, including military service, as well as being subject to all the laws of the land like Ottomans.'' ..." (v.4, p.1340)

February 24, 1904; Vienna

"Yesterday I had a most curious visitor: ''Ali Nuri Bey, Ex-Consul General de Turquie,'' it said on his card. (...)
His proposal, which he made me in my house between 9:30 and 12:30 yesterday, comes to this: Sail into the Bosporus with two cruisers, bombard Yildiz, let the Sultan flee or capture him, put in another Sultan (Murad or Reshad), but first form a provisional government---which is to give us the Charter for Palestine.
A novel or an adventure?
The two cruisers will cost 400,000 pounds, the rest 100,000 pounds. The whole stroke would cost half a million pounds. If it fails, we would have lost the money and the participants their lives.
All this presented quite coolly and calmly, like an offer to buy a load of wheat. He said he would make the voyage and go ashore himself. The scheme could be carried out with a thousand men. Preferably during the Selamlik.
The cruisers would pass through the Dardanelles at night and could bombard Yildiz by morning." (v.4, p.1615)

March 22, 1904; Vienna

"I have sent Kahn [a rabbi and Zionist] and Levontin [a Russian Zionist] to Constantinople. If they return bredouille [empty-handed], there will follow Tell's second arrow: Ali Nuri." (v.4, p.1619)

Հայաստանն աշխատում է դրսի համար

Հայաստանն աշխատում է դրսի համար

Հայաստանն աշխատում է դրսի համար

Ազգային վիճակագրական ծառայության վերջերս հրապարակած տվյալների համաձայն՝ այս տարվա հունվար-հոկտեմբեր ամիսներին ՀՀ ներմուծված ապրանքների գումարային ծավալը կազմում է 3001,5 մլն ԱՄՆ դոլար, իսկ արտահանումը՝ 793.9 մլն դոլար։ Այսինքն՝ ներմուծումը արտահանմանը գերազանցում է մոտ 4 անգամ։

Նախորդ տարվա համեմատ ներմուծում-արտահանում հարաբերակցությունը փոքր-ինչ բարելավվել է, սակայն երբ ուսումնասիրում ես արտահանման կառուցվածը, պարզ է դառնում, որ դա տեղի է ունեցել պղնձի և մոլիբդենի միջազգային գների աճի, այլ ոչ թե Հայաստանի արդյունաբերական արտադրանքի արտահանման կամ էլ ներմուծման փոխարինման հաշվին։

Կառավարությունը և մասնավորապես վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը շատ են սիրում խոսել «Հայկական աշխարհի» մասին՝ քարոզելով այն գաղափարը, թե դրսի հայերը եթե հայկական ապրանքներ գնեն, ապա մեր արտահանումը կավելանա։ Թվում է, թե վատ գաղափար չէ, բայց գործադիրի քայլերն ու իրականությունն այլ երևույթի մասին են վկայում։ Տեղական արտադրության քարոզն ու վարվող քաղաքականությունը միմյանց հակասում են։

Ինչպես հայտնի է, ՀՀ պետբյուջեի ծախսերի շուրջ 40%-ը պետական գնումներն են՝ սկսած գրիչից ու վերջացրած լայն սպառման այլ ապրանքներով։ Պարզվում է, որ պետական գնումների մեծ մասը ներկրվող ապրանքներ են։ Ի դեպ, մեր պետությունը նախապատվությունը ներկրվող ապրանքներին տալիս է նույնիսկ այն դեպքում, երբ առկա է տեղական արտադրության համարժեքը։ Սա արդեն ցույց է տալիս, որ «Հայկական աշխարհի» մասին ճամարտակումներն ընդամենը դեմագոգիա են. եթե ինքդ չես գնում քո երկրում արտադրվածը, ապա ինչպե՞ս ես քարոզում, որ դրսի հայերը գնեն հայկականը։

Աշխարհի իրենց հարգող բոլոր երկրները պետական գնումների միջոցով խրախուսում են տեղական արտադրությունը, այլ հավասար պայմաններում գումարները հատկացնում են հայրենական բիզնեսին, իսկ մեզ մոտ ճիշտ հակառակն է արվում։

Օրինակ՝ հարևան Թուրքիայում օրենսդրորեն պաշտպանվել են տեղական արտադրողները, և եթե նրանք պետությանը նույնիսկ մինչև 15% ավելի թանկ գին են առաջարկում, քան ներմուծողները, ապա նախապատվությունը տրվում է թուրքականին։ «Ֆուտբոլային» դիվանագիտության սիրահարները լավ կանեին, որ այսպիսի բաներ փոխ առնեին Թուրքիայից, այլ ոչ թե սեփական աթոռը պահելու համար թուրքերին հրավիրեին Ղարաբաղի հարցի կարգավորման գործընթացին օժանդակելու։

Եթե իշխանություններն իրոք ցանկություն ունեն խրախուսելու տեղական արտադրությունը, ապա դա կարող են սկսել պետական գնումների համակարգը որոշակի փոփոխության ենթարկելով։ Դրանից հետո կարելի է արդեն ինչ-որ տեղ հասկանալ «Հայկական աշխարհի» քարոզը, թե չէ մի քիչ անհարմար բան է ստացվում։

Կարեն Հակոբջանյան

Լեզուն ազգի ոգեղենության ամենաբացարձակ արտահայտությունն է - քուրմ Մանուկ



Գրել է Լուսանցք
26-11-2010
Լեզուն ազգի՛ ոգեղենության ամենաբացարձակ արտահայտիչն է
Իսկ ժողովրդի ունեցածը ոչ թե լեզու է, այլ՝ հաղորդակցման միջոց

«Քո (Արարչիդ,-Ս.Մ.) ստեղծած լեզուս...»
(Նարեկացի)

Սկսենք մեր նախագահից: Բարեբախտաբար, երբեմն-երբեմն նրա բառ ու բանում արտահայտվում է ազգային բովանդակությամբ ամենից շատ աչքի ընկ-նող բանասիրական կրթության ազդեցությունը (նա, ինչպես հայտնի է, ավարտել է ԵՊՀ-ի բանասիրական ֆակուլտետը) եւ մենք նրանից լսում ենք բաներ, որոնք ընդհանրապես հայությանն են վերաբերում եւ ոչ նրա մի (կրոնական, քաղաքական, տնտեսական...) հատվածին: Ցավալի է, իհարկե, որ նա իր այդ ասած հույժ կարեւոր բաները հետո իր նախագահական գործնական կյանքում մոռանում է: Բայց որ ասում է՝ դա կարեւորենք. ոչ ամեն նախա-գահ է համարձակություն ունեցել նման բաներ ասելու...

Նախագահի՝ «հայություն» ընդհանուր խորհրդին վերաբերող վերջին ասածը հայոց լեզվի մասին էր: Ասվեց, որ հայոց լեզուն առնվազն 8.000 տարվա պատմություն ունի1, եւ դա ասում են ոչ միայն հայազգի հետազոտողները: Դա ասելուն անմիջական առիթ էին հանդիսացել Ադրբե-ջանի նախպագահի հովանավորությամբ վերջերս այդ երկրի պատմության վերաբերյալ լույս տեսած գրքերը, որոնցում մի լավ կեղծված է ինչպես այդ երկրի, այնպես էլ տարածաշրջանի մյուս երկրների, այդ թվում՝ Հայաստանի պատմությունը:
Ասել է թե՝ մեր նախագահը հեռակա պատասխան է տվել իր հակառակորդ նախագահի սրտով գրված մոգոնանքներին: Եվ որոշ չափով ճիշտ պատասխան է տվել, թե-կուզեւ՝ հայտարարության կարգով: Բայց եւ այնպես՝ ՀՀ նախագահ- ԱՀ նախագահ պատմագիտական հեռակա «վիճաբանությունում» առավելությունը երկ-րորդի կողմն է:
Ու ոչ այն պատճառով, որ Ալիեւը ճիշտ է, այլ՝ որ նա ոչ միայն հայտարարում է, այլեւ իր սնամեջ, ոչ ճշմարիտ ու հակագիտական հայտարարութ-յունները (ի տարբերություն մերինի) «հիմնավորելու» համար իր երկրի ազգայնամոլ «գիտնականներին» գրքեր գրել է տալիս: Համակող-մանիորեն ասված ու բազմիցս կրկնված սուտն ու կեղծիքը ժամանակակից աշխարհում ավելի է անցողունակ, քան թեկուզեւ այն ճիշտը, որը պարզա-պես հայտարարվում է...
Ինչեւէ, ոգեւորված մեր նախագահի, թեկուզ՝ պարզապես հայտարարվածով, որոշեցի «Լուսանցք»-ի ընթերցողին փոխանցել հայոց լեզվի մա-սին սույն խոհա-իմաստասիրական խորհրդածությունները:
Հայոց լեզվի լեզու բառը կազմված է լ, ու հունչարմատներով եւ ազ բառարմատով՝ լ-էզ(ազ)-ու: Էզ(ազ)-ը նշանակում է սերում, ծագում, ծա-գումնային որակ (այդ իմաստն է արտահայտված, տարբեր շեշտադրումներով, ազ-ով կազմված բոլոր բառերում՝ ազգ, ազատ, ազնիվ…(տես «Հայոց լեզվի խորհրդարան (Աստվածաշունչ)»): Լ-ն ու ու-ն ընդգծում են ծագումնային որակի բացարձակությունը: Լեզու-ն, հետեւաբար, նշանակում է ազգի՝ ար-յունակցորեն միմյանց հետ կապված մարդկանց ծագումնային որակը: Ոչ-ազգը՝ մարդկանց պատահական հավաքականությունը (ժողովուրդը), ըստ այդմ, լեզու, որպես այդպիսին, չունի: Նրա ունեցածը հաղորդակցման միջոցն է:
Հետեւաբար հայերենի լեզու բառն ասում է այն մասին, որ լեզուն ազգային ներքին ծագումնային (գենետիկական) որակ է, գալիս է ազգի արա-րումից եւ միշտ նրա կյանքում առկա է: Ըստ այդմ, լեզուն ինչ-որ իմաստով նույնանում է ազգին, ներկայացնում է ազգը եւ հանդիսանում է նրա ոգեղենության ամենաբացարձակ արտահայտիչը: Ազգի լեզուն նրա Աստվածաշունչն է (անթույլատրելի է առանձին մարդ անհատների գրած կամ կազմած գրքերը, ինչպիսին էլ որ դրանք լինեն, Աստվածաշունչ համարելը...):
Անընդունելի է լեզվաբանական այն տեսակետը, ըստ որի՝ լեզուն հաղորդակցման միջոց է (դա ճիշտ է օտար լեզուների պարագայում միայն, ինչ-պես նաեւ ժողովրդական «լեզուների» պարագայում բացառապես):
Ազգը ծնվելով՝ ի սկզբանե հարաբերվել է իր ծագումի, իր բնօրրանի, բնական բազմազան երեւույթների ու էությունների, այլ բնական օրգա-նիզմների եւ Արարիչ ու Աստված զորությունների հետ: Եվ այդ հարաբերությունները նա վերապրել է իր հոգեկերտվածքի, իր բնավորության, իր որակական զանազան դրսեւորումների միջոցով՝ արդյունքում յուրովի ընկալելով դրանց խորհուրդները եւ համապատասխան անուններ տա-լով դրանց: Հենց այդ ազգային խորհուրդների (իմաստների) համակարգն էլ ազգային լեզուն է: Նրանում ամեն խորհուրդ իր անունն ունի եւ ամեն անուն իր խորհուրդն ունի (տես «Ուխտագիրք»):
Ազգը, եթե նա ազգ է, աշխարհի այլ լեզուների հետ նախեւառաջ հարաբերվում է իր ազգային, մայրենի լեզվի հիմունքով: Ուրացա՞վ ազգն իր լեզուն, իր լեզվի նախարար խորհուրդները, նշանակում է՝ նա էլ ազգ չէ, ժողովուրդ է (մեր ազգի պարագայում, ընդհանրապես ասած, դժբախտաբար, բանը հենց այդպես է. պատահական չէ, որ այդ առումով մերօրյա մասսայական հայի մեջ ժողովուրդ բառ-խորհուրդը ազգ բառ-խորհր-դին դուրս է մղել): Լեզուն ազգի հոգու պահապան տունը, Աստվածաշունչը, հավատքն է: Ազգը իր լեզվից դուրս՝ այլ տեղեր, այլ հոգիներում ու այլոց գրքերում հավատք չի փնտրում: Ազգային լեզուն իր ազգի մեջ հանդես գալով որպես ներքին գենետիկական որակ՝ այլ ազգերի մեջ արտահայտվում է որպես արտաքին հաղորդակցման միջոց:
Որպես ազգային խորհուրդների համակարգ, ազգային լեզուն սովորաբար օտար փոխառություններ չի ընդունում: Եվ եթե որոշ օտար բառեր պարտադրվում են, ապա ազգային լեզուն դրանք չի մարսում, քանի որ օտար բառերը իրենց մեջ ազգային խորհուրդ չեն պարունակում: Դրանք ժա-մանակի ընթացքում ազգայնացվում են:
Ինչպես չկա վերացական ազգ, այնպես էլ չկա վերացական՝ անտոհմիկ ազգային լեզու: Եթե ազգը ցեղի (ռասսայի), մարդու այս կամ այն տեսակի օրգա-նական մասն է, ապա ազգային լեզուն էլ պարտադիր ցեղի լեզվի օրգանական մասն է: Դրանով է պայմանավորված այն, որ աշխարհի լեզուները խմբա-վորվում են ըստ իրենց ցեղային, ընտանեկան ծագումնաբանության՝ արիական (լեզվաբանության մեջ այս լեզվաընտանիքը սխալմամբ կոչվում է հնդեվրոպական), չինական, սեմական, թյուրքական եւ այլն:
Փաստորեն, ազգային լեզուները ընդհանուր ցեղային մայր լեզվի ճյուղավորումները՝ բարբառներն են, ինչպես ամեն մի ազգային լեզվի մասնավոր դրսեւորումներն են նրա բարբառները: Ազգային լեզուն ունենալով ցեղային ծագում՝ հետագայում զարգանում է ինքնու-րույնաբար՝ կրելով ցեղից ճյուղավորված ազգի կյանքի ընթացքի առանձնահատկությունները:
Ընդհանուր ցեղային լեզվի բաղադրիչներից՝ ազգային լեզուներից որեւէ մեկը պարտադիր մայր լեզվի կարգավիճակ է ունենում: Փաստո-րեն, այդ լեզվի պարագայում ցեղային լեզուն ու ազգային լեզուն նույնանում են: Առավել բնական է լինում այն, որ ցեղային լեզվի ա-ռաքելությունն ունենում է ցեղի այն ազգի լեզուն, ով շարունակում է ապրել ցեղի բնօրրանում (չէ՞ որ լեզուն նաեւ բնօրրանի դաջ-վածքն ունի): Ցեղի մայր լեզուն, պարզ է, լինում է ցեղալեզվի մյուս ազգային լեզուներից ամենահիմնայինը, ամենամաքուրն ու ա-մենահարուստը: Ցեղալեզվի բնականոն զարգացման դեպքում այդ լեզվի մայր լեզուն դառնում է մյուս ցեղալեզուների գլխավոր սնուցո-ղը, դրանց խորհուրդների պարզաբանման ամենավստահելի պատվարը, դրանց՝ միմյանց հասկանալի դարձնելու «ամենահասկացող միջնորդը»:

1 Ազգի լեզուն այնքան պատմություն ունի, որքան դա կրողը: Հետեւաբար, հայոց լեզվի տարիքն այնքան է, որքան հայինը:

Գանք ազգային լեզուներից ամենահարուստներից մեկին` մեր հայոց լեզվին: Սկսած 18-րդ դարից հայագիտության մեջ սկսեց վերականգնվել հին ժամանակներում թե մեզ եւ թե ցեղակից մյուս ազգերին հայտնի այն ճշմարտությունը, որ հայոց լեզուն ցեղային լեզուներից մեկի՝ հնդեվրոպական (արիական) լեզվաընտանիքի մայր լեզուն է: Այդ ճշմարտությունը, ճիշտ է՝ ծայրահեղացված ձեւով, առաջինը վերականգնող-ներից մեկը եղավ 18-րդ դարի հայագետ Մ. Չամչյանը: Նա իր «Պատմություն հայոց»-ում գրում է, որ աշխարհի բոլոր լեզուները ծագել են աստվածախոս հայերենից եւ որ նախասկզբնապես, մինչեւ բաբելական աշտարակաշինությունը, հայոց լեզուն է եղել երկրագնդի ողջ մարդկութ-յան խոսակցական լեզուն (ավելի ճիշտն` ըստ իս, իհարկե այն է, որ հայոց լեզուն միայն արիական լեզվի եւ մասամբ նաեւ սեմականի հիմքն է): Մեծանուն պատմաբանը իր այդ տեսակետը ոչ թե պարզապես հայտարարում է, այլ հնարավորինս հիմնավորում՝ դիմելով եբրայական Բիբլիայի եւ այլ գրքերի օգնությանը:
Չամչյանից հետո այլ հայագետներ էլ (օրինակ՝ Հ. Ավետիքյանը, Հ. Սյուրմելյանը, Հ. Ավգերյանը իրենց կազմած հոյակապ «Նոր բառագիրք Հայկազեան լեզուի» առաջաբանում) այդ տեսակետը տարբեր ընդգրկումներով արտահայտեցին: Խորհրդային շրջանում հայագետների կողմից այդ տե-սակետը հիմնականում մոռացության մատնվեց եւ մասամբ վերականգնվեց միայն դրա վերջերում: Այդ ժամանակ լույս տեսած «Հայկական սովետական հան-րագիտարան»-ում կարդում ենք, որ համաձայն նորագույն ուսումնասիրությունների՝ հնդեվրոպացիների (արիների,-Ս.Մ.) եւ նրանց լե-զուների նախահայրենիքը Հայկական լեռնաշխարհը եւ նրան հարակից շրջաններն են: Հստակորեն ու լիաբերան իհարկե չի ասվում, որ հնդեվ-րոպական (այսուհետ հասկանալ՝ արիական,-Ս.Մ.) լեզուների հիմքը հայոց լեզուն է, բայց եւ այնպես՝ խորհրդային շրջանում այդ ճշմար-տության մասին կեսբերան անգամ ու նույնիսկ ենթատեքստով ասվածն էլ մեծ բան էր...
Նույն խորհրդային շրջանում հայոց լեզվի՝ արիական լեզվաընտանիքում հիմնային դերի գիտակցումի քայլեր արվեցին նաեւ օտար գիտնա-կանների կողմից: Հատկանշական է այս առումով, որ խորհրդային ժամանակաշրջանի վերջերում խորհրդային երեւելի լեզվաբանների կազմած հնդեվրոպական լեզվաընտանիքի քարտեզում (լեզվատոհմածառում,-Ս.Մ.) հայոց լեզվին նախ ինքնուրույն կարգավիճակ է տրված (այն ոչ մի մասնա-վոր արիական լեզվից չի բխում), եւ հետո էլ՝ այն տեղադրված է հնդեվրոպական նախալեզվից անմիջականորեն ճյուղավորված երկու լեզվական «բնե-րից» մեկի տեղում: Նույն ժամանակներում հնդեվրոպական լեզվաընտանիքի մասին լույս տեսած Վ. Իվանովի եւ Կ. Գամկրելիձեի արժեքավոր աշ-խատության մեջ եւս հայոց լեզվին հնդեվրոպական (հեղինակները համարձակորեն օգտագործում են նաեւ «արիական» եզրույթը,-Ս.Մ.) լեզվաըն-տանիքում բնային դեր է հատկացված (հիմք լեզուն այդտեղ հայոց լեզվի «տակն» է տեղադրված), այն տարբերությամբ, որ այդ լեզվաբանները «հն-դեվրոպական լեզվաընտանիք» եզրույթին զուգահեռ ազատորեն գործածում են նաեւ «արիական լեզվաընտանիք» (մասնավորապես՝ «արիա-հայկական լե-զու») եզրույթը: Օտար լեզվաբանների՝ արիական լեզվաընտանիքի մասին կազմած այս քարտեզներից երեւում է, որ քիչ է մնացել, որ այդ օ-տարները այդ քարտեզներում հայոց լեզուն «իջեցնեն» արիական նախալեզվի տեղում: Այդ վերջնական քայլին օտարներին պետք է դրդի, համո-զի, անշուշտ հիմնավորելով, բանիմաց հայ հայագետն ու լեզվաբանը, քանզի նրան է վիճակված այսօր լինել արիական մայր լեզվի կրողը, ում, պարզ է, ավելի է զգայելի ու մտածելի իր լեզվի ինչ ու ինչպիսին լինելը: Մեր օրերում հայոց լեզվի բուն իմաստի ու արիական լեզվում բուն տեղի գիտակցումն ունեցող այդպիսի հայերի անուններ մեզ արդեն հայտնի են՝ 70-ական թթ. հետո սփյուռքում Մ. Գավուքճ-յանը, Հայաստանի անկախացման շրջանում՝ Ս. Կակոսյանը, Ալ.Վարպետյանը, Ա. Տերյանը..., հիշենք նաեւ, որ «Լուսանցք»-ում եւս հայոց լեզուն որպես արիական լեզվի մայր լեզու լինելը վկայող հրապարակումներ են եղել:
Որո՞նք են նշված հեղինակների ու հրապարակախոսների հետազոտությունների գլխավոր գաղափարները՝ ի մի բերված:
- Արիական ցեղալեզուն առաջացել է առասպելական ժամանակներում՝ արարչածին (արմենական) ցեղի արարման վայրում՝ Հայկական լեռնաշխարհում: «Քո ստեղծած լեզուս, որով քեզ էի փառաբանում միշտ»,-ասում է Նարեկացին՝ դիմելով «իրեն» արարած Արարչին՝ վերապրելով այդ ժամանակնե-րում Արարչի կողմից «իրեն» լեզու տալը:
- Արիական լեզուն Հայկական լեռնաշխարհից է տարածվել աշխարհի չորս կողմերը: «...Հնդեվրոպական մայր լեզուի տրոհումից յետոյ, նրա տար-բեր ճիւղերը կրողները, բնակչութեան աճի հետեւանքով՝ ճառագայթել-արտագաղթել են չորս կողմ: Նրանցից ոմանք, շարժուելով դէպի արեւ-մուտք, Փոքր Ասիայի վրայով անցել են Եվրոպա, ոմանք Կովկասի անցումներով գնացել են հիւսիս, իսկ ոմանք էլ դէպի Արեւելք-հարավ՝ դէպի Ի-րանական սարահարթ... Ոմանք էլ պէտք է գնացած լինէին ուղղակի դէպի հարավ, մի ուղղութիւն, որով աւելի հեշտ էր գնալ Տիգրիս ու Եփրատ գետե-րի հոսանքով»,- գրում է Գավուքճյանը:
- Ցեղալեզվի արարման վայրում՝ Հայկական լեռնաշխարհում լեզուն պահել-պահպանել է լեռնաշխարհում ցեղի մնացած մասը՝ հայը1, ում լեզուն՝ հայերենն էլ, փաստորեն, նախաարիական լեզուն է: Ըստ այդմ, արիական լեզուն եւ հայոց լեզուն ըստ էության նույնական են:
- Արիական ազգերի լեզուների հիմքը հայ արիական լեզուն է. առաջինները երկրորդի ճյուղավորումներն են (բարբառները):
- Հայ-արիական մայր լեզվից սկիզբ առած արիական լեզուները սկզբնական շրջանում պահպանելով մայր լեզվի հետ հարազատությունը՝ հետագա-յում կերպարանափոխվել ու «զարգացել» են ինքնուրույնաբար՝ պայմանավորված ստեղծված նոր հանգամանքներով (սրանց մեջ, ինչ խոսք, ամենաազ-դուն եղել են բնիկների ստեղծած լեզվական այն պայմանները, որոնց մեջ հայտնվել են արիալեզու գաղթականները):
- Ժամանակակից հայոց լեզուն ժառանգորդն է հայ-արիական նախալեզվի:
- Չնայած հայ-արիական մայր լեզվից արիական մյուս լեզուների տարբերություններին՝ դրանք իրենց մայր լեզվի հետ խորը ընդհան-րություններ ունեն:
Ի՞նչ է հետեւում հայ-արիական լեզվի մերօրյա կրողի՝ հայի մեջ լեզվական այդ զգացում-մտածումներից:
- Հայկական լեռնաշխարհից գաղթած արիները սկզբնական շրջանում խոսել (ու նաեւ թերեւս գրել) են նույն այն լեզվով, ինչ իրենց հայրե-նիքում մնացածները: Այդ մասին արիական ազգերից մեկի՝ քարթվելոսների աղբյուրներից մեկում, օրինակ, կարդում ենք, որ Թորգոմի 8 հսկա որդիների՝ Հայկի, Քարթլոսի, Բարդոսի, Մովականի, Լեկոսի, Հերոսի, Կովկասի եւ Եգրոսի (Հայկից հետո թվարկվածները տարածաշրջանի արիական ազգերի նախնիներն են,-Ս.Մ.) մեջ Հայկը ամենահսկան էր ու «նրանք բոլորը մի լեզու ունեին՝ հայերենը» (Մելիքսեթ-Բեկ, «Վրաց աղբ-յուրները Հայաստանի եւ հայերի մասին», հ. Ա, էջ 146):
- Հայոց լեզուն, որպես արիական լեզվի մայր լեզու, ամենահարուստը, ամենախորքայինն ու ամենաընդգրկունն է, հենց հայոց լեզուն է հնարավորություն տալիս հասկանալու, ստուգաբանելու ցեղակից մյուս լեզուների առանձին տարրերի (բառարմատների, բառերի, հնչույթ-ների, ածանցների...) բուն իմաստները, նշանակությունները, դրանց ճիշտ ձեւը, ճիշտ ընթերցումը, ինչի հնարավորությունը այդ լեզու-ները չեն տալիս:
- Հայոց լեզուն, որպես գենային (ծագումնային) լեզու, պարունակում է արիական մյուս լեզուների տիպական գծերը:
- Հայոց լեզուն, որպես արիական մայր լեզու, ամենամեծ թարգմանչական (ու այդ լեզվով խոսողների՝ ցեղակից մյուս ազգերի լեզուներով խոսելու) ամենալայն հնարավորություններն ունի: Ավետիք Իսահակյանն ասել է. «Չեմ հիշում՝ Ֆոյերբախը, Հեգելը, թե Հերդերը ասել է, որ իր աշխատությունը միայն հայերենով կարելի է թարգմանել»: Ավելացնենք նաեւ, որ արիական մայր լեզվի կրող հայն է միայն, որ կարո-ղանում է այլ արիական լեզուներով խոսել առանց իր լեզվի շեշտադրումների (ակցենտի):
- Հայոց լեզուն է հնարավորություն տալիս վերականգնելու ցեղակից մյուս լեզուների առանձին տարրերի կորսված իմաստները:
Հայոց լեզվի՝ արիական լեզվի մայր լեզու լինելը, ինչ խոսք, մեծ պարտականություն է, եւ դա մեր օրերում լիարյուն ստանձնելու հա-մար հայոց լեզվի կրողներիցս պահանջվում է հայ լեզվական կյանքի հսկայածավալ բարենորոգում:

1 Մեր ազգին տրվող այդ եւ արմեն (բառացի՝ արի մարդ, արարչածին) անունները հոմանիշներ են:
ԾՆԹ. - նկարում ցուցադրված արիական լեզվաընտանիքի տոհմածառում, մեր հոդվածի տրամաբանությամբ, «արիա-հունա-հայկական» բնաճյուղի անունը պետք է կարդալ «հայ-արիական» եւ այն «իջեցնել» բնարմատին:

Սերգեյ Մանուկյան
ԵՊՀ փիլիսոփայության եւ հոգեբանության ֆակուլտետի դոցենտ

«Լուսանցք» թիվ 40, 41 (171, 172), 2010թ.
Կարդացեք «Լուսանցք»-ի PDF տարբերակները www.hayary.org -ի «Մամուլ» բաժնում www.pressinfo.am -ի «Բեռնում» բաժնում

Friday, November 26, 2010

$ 20.862.733 Արցախում ջրամատակարարումը ապահովելու համար ... ապրենք բոլորս

Հավաքագրվել է 20 մլն 862 հազ. 733 ԱՄՆ դոլար

Հավաքագրվել է 20 մլն 862 հազ. 733 ԱՄՆ դոլար

Ավարտվեց Հայաստան համահայկական հիմնադրամի ավանդական հեռուստամարաթոնը: Հավաքագրվել է մոտ 20,9 միլիոն ԱՄՆ դոլարի նվիրատվություն և նվիրատվության խոստում:

«Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի 13-րդ հեռուստամարաթոնը 12 ժամ շարունակ ուղիղ եթերով հեռարձակվել է Լոս Անջելեսից 2010թ. նոյեմբերի 25-ին, Հայաստանի ժամանակով երեկոյան ժամը 8-ից առավոտյան ժամը 8-ը:

Հեռուստադիտողը Հեռուստամարաթոնին հնարավորություն ուներ դիտելու աշխարհի յուրաքանչյուր անկյունում՝ կաբելային, արբանյակային և ինտերնետային հեռարձակմամբ: Այս տարի Հայաստանում հեռուստամարաթոնը հեռարձակվել է չորս՝ Հ1, Արմենիա, Շանթ և Երկիր Մեդիա հեռուստաալիքներով:

Ընթացիկ տարվա հանգանակությունները կուղղվեն Արցախի գյուղերում խմելու և ոռոգման ջրի խնդրի լուծմանը, ինչպես նաև Հայաստանի և Արցախի սահմանամերձ գյուղերում շարունակվող համապարփակ զարգացման ծրագրին:

7or.am



Մի վարկյան պատկերացրեք Արշակ Սադոյանը Ռուսաստանին ասի որ Դուման պետք է օրենքով հայերենը դարցնի նրանց 2-րդ պետական լեզուն

La Russie "inquiète" des protestations arméniennes le projet de loi sur les écoles

vendredi26 novembre 2010, par Stéphane/armenews


La Russie est inquiète des protestations véhémentes organisées en Arménie contre un projet de loi contreversé du gouvernement permettant l’existence d’écoles en langue étrangère a déclaré un parlementaire russe.

Le projet de loi impliquant des amendements à deux lois arméniennes a rencontré la résistance féroce de l’opposition et de groupes civiques aussi bien que de figures publiques après sa présentation par le gouvernement en mai. Les critiques croient qu’elle mettrait en danger le statut constitutionnellement garanti de l’arménien comme la langue unique officielle du pays.

La version existante du projet de loi stipule ainsi que jusqu’à neuf lycées de langue étrangère pourraient ouvrir en Arménie conformément aux accords intergouvernementaux signés sur une base "du cas par cas". Les changements ont échoué satisfaire les critiques. Ils ont juré de nouvelles actions contre le projet de loi.

Nikolay Ryzhkov, un co-président d’une commission russo-arménienne de coopération inter-parlementaire, a dit qu’il y a une interprétation en Russie que les protestations sont principalement dirigées contre la langue russe. Il a dit que cela serait d’une grande utilité en Arménie en raison de l’existence d’une grande communauté arménienne en Russie.

“ Plus d’une génération d’arméniens vivent dans notre pays et je pense qu’il faut estimer la langue qu’ils parlent ”a dit Nikolay Ryzhkov aux journalistes.

“ Je comprends qu’il y a des problèmes qui ont besoin d’être résolus ” a-t-il dit. “ Si je ne me trompe pas, le projet de loi sera bientôt discuté en deuxième lecture. Donc prenez en compte cela s’il vous plaît. ”

Aram Safarian, son homologue arménien a décrit cela comme “ très important. ” “ Nos membres arméniens et russes ont reconnu que la tradition de 200 ans de parler le Russe en Arménie ... ne doit pas être oublié ” a-t-il dit.

“ L’Arménie apprécie et traite ses amis avec gratitude ” a dit Sarkisian avant la remise d’une médaille d’honneur à Konstantin Zatulin, un membre de la Duma qui a longtemps soutenu de près les liens entre les deux pays.

Thursday, November 25, 2010

Armenia Tourism Commercial 2010

Հարություն Առաքելյանը Հայաստանում գիտությունը զարգացնելու մասին ...



Բուժվեք անբուժելի հիվանդություններից ... Հայաստանում



ԼՈՒՅՍ ԱՇԽԱՐՀ – ԼԱՎ ՄԱՐԴԻՔ, ԼԱՎ ԳՈՐԾԵՐ…

The Dollar May Collapse Before The End of The Year!!!

China, Russia quit dollar

By Su Qiang and Li Xiaokun (China Daily)
Updated: 2010-11-24 08:02

China, Russia quit dollar

Premier Wen Jiabao shakes hands with his Russian counterpart Vladimir Putin on a visit to St. Petersburg on Tuesday.ALEXEY DRUZHININ / AFP

St. Petersburg, Russia - China and Russia have decided to renounce the US dollar and resort to using their own currencies for bilateral trade, Premier Wen Jiabao and his Russian counterpart Vladimir Putin announced late on Tuesday.


Chinese experts said the move reflected closer relations between Beijing and Moscow and is not aimed at challenging the dollar, but to protect their domestic economies.

"About trade settlement, we have decided to use our own currencies," Putin said at a joint news conference with Wen in St. Petersburg.

The two countries were accustomed to using other currencies, especially the dollar, for bilateral trade. Since the financial crisis, however, high-ranking officials on both sides began to explore other possibilities.

The yuan has now started trading against the Russian rouble in the Chinese interbank market, while the renminbi will soon be allowed to trade against the rouble in Russia, Putin said.

"That has forged an important step in bilateral trade and it is a result of the consolidated financial systems of world countries," he said.

Putin made his remarks after a meeting with Wen. They also officiated at a signing ceremony for 12 documents, including energy cooperation.

The documents covered cooperation on aviation, railroad construction, customs, protecting intellectual property, culture and a joint communiqu. Details of the documents have yet to be released.

Putin said one of the pacts between the two countries is about the purchase of two nuclear reactors from Russia by China's Tianwan nuclear power plant, the most advanced nuclear power complex in China.

Putin has called for boosting sales of natural resources - Russia's main export - to China, but price has proven to be a sticking point.

Russian Deputy Prime Minister Igor Sechin, who holds sway over Russia's energy sector, said following a meeting with Chinese representatives that Moscow and Beijing are unlikely to agree on the price of Russian gas supplies to China before the middle of next year.

Russia is looking for China to pay prices similar to those Russian gas giant Gazprom charges its European customers, but Beijing wants a discount. The two sides were about $100 per 1,000 cubic meters apart, according to Chinese officials last week.

Wen's trip follows Russian President Dmitry Medvedev's three-day visit to China in September, during which he and President Hu Jintao launched a cross-border pipeline linking the world's biggest energy producer with the largest energy consumer.

Wen said at the press conference that the partnership between Beijing and Moscow has "reached an unprecedented level" and pledged the two countries will "never become each other's enemy".

Over the past year, "our strategic cooperative partnership endured strenuous tests and reached an unprecedented level," Wen said, adding the two nations are now more confident and determined to defend their mutual interests.

"China will firmly follow the path of peaceful development and support the renaissance of Russia as a great power," he said.

"The modernization of China will not affect other countries' interests, while a solid and strong Sino-Russian relationship is in line with the fundamental interests of both countries."

Wen said Beijing is willing to boost cooperation with Moscow in Northeast Asia, Central Asia and the Asia-Pacific region, as well as in major international organizations and on mechanisms in pursuit of a "fair and reasonable new order" in international politics and the economy.

Sun Zhuangzhi, a senior researcher in Central Asian studies at the Chinese Academy of Social Sciences, said the new mode of trade settlement between China and Russia follows a global trend after the financial crisis exposed the faults of a dollar-dominated world financial system.

Pang Zhongying, who specializes in international politics at Renmin University of China, said the proposal is not challenging the dollar, but aimed at avoiding the risks the dollar represents.

Wen arrived in the northern Russian city on Monday evening for a regular meeting between Chinese and Russian heads of government.

He left St. Petersburg for Moscow late on Tuesday and is set to meet with Russian President Dmitry Medvedev on Wednesday.

Agencies and Zhou Wa contributed to this story.

www.hayazgaynakan.do.am


(Հատվածներ՝ «Հրահանգ ՍՍՀՄ հրեաներին» ուղեցույցից, հրատարակված 1956թ.,(կամ՝1958թ.) Թել-Ավիվում)


Հանրահայտ է, որ խելոքը դասեր է առնում ուրիշների սխալներից, փորձից, սակայն, միթե՞ մենք այնքան ենք տկարացել, որ նույնիսկ մեր բազում փորձություններից, անգամ ամենադառը, դասեր չենք քաղում:

Պատմությունը նույն տեսքով չի կրկնվում, նույն գետը երկու անգամ չես մտնում... բայց ամեն ինչ ի վերջո վերադառնում է ի շրջանս յուր, այդ ընթացքում առաջացնելով նմանատիպ պատմական անցուդարձեր՝ արդիականացված մարտավարությամբ, բայց հաստատապես ունենալով նույն ռազմավարությունը: Ահա, թե երբ է անհրաժաշտ կիրառել պատմական դասերը: Ազգի ու Պետության ռազմավարական խնդիրներն առաքելությամբ են պարուրված, և այստեղ ազգային փորձառությունը անփոխարինելի հարստություն է: Որ ազգը էապես հասկացավ այս պարզ ճշմարտությունը, նա էլ կառաջնորդի (վատագույնը՝ կտիրի) մյուսներին:

Դիցուկ, իրենց ընտրյալ ու մոլորակի տեր համարող, սակայն, իրականում աշխարհը կործանման եզրին հասցրած հրեաների պատմությունը փաստում է, որ նրանք հիմնականում երբեք չեն շեղվել իրենց ուղուց, ամեն ինչ արել, ամեն ստորության դիմել են հանուն իրենց ազգային առաքելության: Դա էլ հենց նրանց կերպն է, - կեղծել, խաբել, ստորացնել... ավերել, և ոչ՝ արարել: Ովքեր ուսումնասիրել են հրեաների անցյալն ու ներկան և ճանաչում են նրանց, հաստատապես գիտեն այս մասին, գիտեն նաև, որ սրանք հատկապես դասեր են քաղում այլոց պատմություններից, ըստ անհրաժեշտության՝ նույնիսկ սեփականացնելով այդ պատմությունները...

Մենք (և ոչ միայն մենք) ներկայացրել ենք դրվագներ հրեաների հայահալած քաղաքականությունից, բերել ենք ակնհայտ օրինակներ՝ ընդգծված հայատյացությունից, սակայն, մարդկային այս տզրուկ տեսակը վտանգ է ներկայացնում ոչ միայն հայության, այլև՝ մարդկության համար: Ուստի կարևոր ենք համարում պարբերաբար ներկայացնել ու մերկացնել ջհուդա-հրեությանը, բացահայտելով սրանց իրական, վտանգավոր ու կործանարար դեմքը:

Սույն հոդվածում հիմնականում կլինեն մեջբերումներ. «Հրահանգ ՍՍՀՄ հրեաներին» ուղեցույցից:

- «Հրեանե’ր, սիրեցեք իրար, օգնեցեք իրար, եթե նույ- նիսկ ատում եք իրար: Ձեր ուժը ձեր միության մեջ է, դրանում է մեր հաջողությունների, մեր փրկության և մեր ծաղկման գրավականը: Բազմաթիվ ժողովուրդներ կործանվեցին սփռվելուց հետո, քանի որ նրանք չունեին գործունեության պարզ ծրագիր ու աջակցություն: Իսկ մենք հանրային զգացողությամբ անցանք դարերի և ժողովուրդների միջով, պահպանվեցինք, բազմացանք ու հզորացանք: Միասնությունը նպատակ է, և միաժամանակ միջոց՝ նպատակին հասնելու միջոց՝ նպատակն իրականացնելու համար: Ահա ինչումն է իմաստը, ահա ինչի պետք է ձգտել, մնացյալը արդյունք է, մնացյալը կգա ինքնստինքյան: Օգնեցե’ք իրար, մի’ վախեցեք, թե ազգայնականի անուն կհանեք, մի’ վախեցեք հովանավորումից (պրոտեկցիոնիզմ), - դա մեր գլխավոր միջոցը, գործիքն է:»...

«Ձևավորեք ձեր ազգային կադրերը. կադրերը սրբու- թյան սրբոցն են, կադրերն են վճռում ամեն ինչ: Այսօրվա կադրերը վաղվա օրն են: Յուրաքանչյուր ամբիոն, յուրաքանչյուր ինստիտուտ պետք է դառնա մեր ազգային կադրերի դարբնոցը: Հրեական երիտասարդությանը նախապատրաստեցեք ընդունելու սերունդների փոխանցումը: Թող ոչ հրեաների յուրաքանչյուր նոր սերունդ ընդհարվի մեր ամբողջ խորությամբ կազմակերպված պաշտպանության հետ: Յուրաքանչյուր անգամ, երբ բեմից հեռանում է ավագ սերունդը, նրա փոխարեն թող հերթափոխն ընդունի նախօրոք նախապատրաստված ու ավելի հզոր երիտասարդ հրեաների կոհորտան: Մենք պարտավոր ենք փոխանցել ավելին, քան ստացել ենք մեր հայրերից: Իսկ ստացողները պարտավոր են պաշտպանել ու բազմապատկել ինչ ստացել են ու նույն կերպ փոխանցել սերունդներին: Սրանում է մեր ուժը, մեր տևականությունը, մեր անմահությունը: Աշխարհը դաժան է: Այնտեղ տեղ չկա մարդասիրության, բարեգործության համար: Յուրաքանչյուր ժողովուրդ ինքն է իր երջանկության դարբինը: Եթե նրանք ծուլանում են իրենց մասին մտածել, ինչու՞ պետք է մենք մտածենք նրանց մասին: Օրինակ մի վերցրեք գոյերից1, որոնք ապրում են հայեցողականորեն, լավի հույսով: Մի սպասեք ողորմածությանը: Վերցրե’ք: Վերցնելը մեր խնդիրն է: Ստեղծեք ձեր հանրությունները և այդ հանրություններով հետ մղեք, դուրս մղեք ոչ հրեաներին: Հիշեցե’ք՝ բոլոր բարձր վճարվող, ազդեցիկ, շահութաբեր պաշտոնները մեր ազգային եկամուտն են: Հիշեցե’ք՝ մարդկային աճած ամեն ոչ հրեա կարող է զբաղեցնել այնպիսի տեղ, որ կպատկանի մեզանից յուրաքանչյուրին: Մենք հանրություն ենք ստեղծում նրա համար, որ գոյերը չխանգարեն մեզ՝ մեր ուզած ձևով ապրելու: Թող գոյերն էլ ստեղծեն իրենց հանրությունները, դժվար թե դա նրանց հաջողվի: Նրանք կգժտվեն ավելի շուտ, քան կհասցնեն որևէ բան անել, իսկ մենք կօգնենք նրանց... որ գժտվեն: Գոյերը անընդունակ են խորը դատել, վերլուծել և կատարել անհրաժեշտ ընդհանրացումներ: Նրանք բոլոր երևույթներն ընկալում են չափից դուրս մակերեսայնորեն, չափից դուրս որոշակի, փաստերը չեն տեսնում հերթականության կապի մեջ: Անընդունակ են ընդհանրացման, նրանց համար յուրաքանչյուր դեպքը լոկ դեպք է, ինչքան էլ հաճախ կրկնվի: Նրանք ապրում են խոզերի պես, մռութները խրած հողի մեջ՝ չկասկածելով, որ երկինք էլ կա:

1 - Գոյ - ոչ հրեաների արհամարհական անվանումը հրեաների կողմից.

- Նրանք ասում են՝ ,,ավելի լավ է քիչ, բայց՝ լավը,,:

- Մենք ասում ենք՝ ,,ավելի լավ է շատ և լավը,,:

- Նրանք ասում են՝ ,,ավելի լավ է լինել աղքատ, բայց առողջ, քան՝ հարուստ ու հիվանդ,,:

- Մենք ասում ենք՝ ,,ավելի լավ է լինել հարուստ և առողջ, քան՝ աղքատ և հիվանդ,,:

- Նրանք ասում են՝ ,,ամեն ինչ կամ ոչինչ,,:

- Մենք ասում ենք՝ ,,ավելի լավ է որևէ բան, քան՝ ոչինչ,,:

- Նրանք ասում են՝ ,,տալը նույնքան հաճելի է, որքան ստանալը,,:

- Մենք ասում ենք՝ ,,տալը գուցե և հաճելի է, բայց ստանալը նաև օգտակար է,,:

- Նրանք ասում են՝ ,,շարժվիր ըստ օրենքի, դա քո պարտքն է,,:

- Մենք ասում ենք՝ ,,շրջանցիր օրենքը և ես շնորհակալ կլինեմ,,:

- Նրանք ասում են՝ ,,հաղթանակ կամ մահ,,:

- Մենք ասում ենք՝ ,,հաղթանակ՝ ապրելու համար, և կյանք՝ հանուն հաղթանակի,,:

Եթե կյանք չկա, ու՞մ է պետք հաղթանակը, պարտության դառնությունը հարկավոր է տանել ու սպասել. ով համբերություն ունի, նա կհասնի ամեն ինչի...

Ամենը, ինչ ունեն նրանք այսօր, նրանց հասանելիք առավելագույնն է: Ամենը՝ ինչ ունենք մենք այսօր, լոկ միջոց է էլ ավելիին հասնելու: Այն ամենը, ինչ նրանք ունեն այսօր, դա մերն է, նրանց ժամանակավոր օգտագործման մեջ: Խլել նրանցից այն, ինչը խոստացված է մեզ աստծո կողմից՝ մեր խնդիրն է: Գոյերը համառ են, բայց բավականաչափ հաստատակամություն չունեն նպատակին հասնելու համար: Նրանք ծույլ են, դրա համար էլ շտապում են: Բոլոր խնդիրներն աշխատում են լուծել միանգամից: Հանուն մեծ հաղթանակի, նրանք զոհում են փոքրը: Սակայն, նման հաղթանակը կամ ընդհանրապես չի լինում, կամ հաղթելով՝ նրանք մնում են կոտրված տաշտակի առջև...

Գոյերը չեն կարողանում ոչ ղեկավարել, ոչ ենթարկվել. նրանք կենսաբանորեն գործ վիժեցնողներ են: Նախանձոտ են, նրանք ատում են իրենց իսկ եղբայրներին, երբ սրանք գորշ զանգվածից վեր են բարձրանում: Թույլ տվեք նրանց հոշոտելու՝ այդ վեր բարձրացողներին, և նրանք կանեն դա մեծ բավականությամբ: Հաշտարարի դեր վերցրեք ձեր վրա, հաշտարարի տեսք ընդունեք, պաշտպանեցեք այն «դժբախտներին», որոնց դեմ զինվել է ամբոխը: Բայց լոկ այնքանով, որ բարու և ճշմարտասերի համբավ վաստակեք: Մի փոքր զսպվածություն, և դուք կզբաղեցնեք հենց նոր հոշոտվածի տեղը: Երբ երկու գոյ կռվում են, շահում է հրեան... Բորբոքեցեք դրանց իրար դեմ, ստեղծեք և բորբոքեք նախանձն իրար նկատմամբ, բայց գործեք բարեկամության քողի տակ, նուրբ ու աննկատ: Գոյերն ապրել և իրենց առջև խնդիրներ դնել չգիտեն: Մենք նրանց առջև խաբուսիկ խնդիրներ ենք դնում, իսկ նրանք փորձում են լուծել: Գոյերը խնդրել չեն ուզում, համարելով, որ դա նվաստացնում է, այնինչ աղքատ են ու նվաստացած: Մենք ասում ենք՝ ,,ամեն նվաստացում բողոք է, եթե շահույթ է բերում,,: Հանուն նպատակի կարելի է նվաստանալ... նպատակը սրբագործում է միջոցները: Գոյերը հիմար են ու կոպիտ, դա նրանք համարում են ազնվություն և օրինավորություն: Շատ պայմանների հարմարվել ու վարքը չփոխելը... նրանք համարում են ,,ինքնուրույնություն, սկզբունքայնություն,,: Գոյերն այնքան հիմար ու կոպիտ են, որ նույնիսկ չեն կարողանում ստել: Իրենց հիմարությունն ու պարզունակությունը նրանք դարձյալ համարում են ազնվություն ու օրինավորություն, չնայած ի ծնե անպատիվ են ու ստախոս...

...Մշտապես հիշեցեք այն եզրագծերի մասին, որ սահմանել է իր համար գոյը: Նրա մտածողությունը քարացել է այդ սահմաններում: Նա ի վիճակի չէ այդ շրջանակից դուրս գալ:

...Ժողովուրդն առանց պատմության նույնն է, ինչ երեխան առանց ծնողների: Նա ամեն ինչ պետք է սկսի սկզբից և այդ խմորից կարելի է թխել ինչ որ անհրաժեշտ է: Այդ երեխային կարելի է ներկայացնել մեր աշխարհընկալումը, մեր մտածելակերպը: Զրկեք նրանց անցյալից, ազգային ոգուց: Բացահայտորեն մի քանդեք նրանց պատմական հուշարձանները, բայց և մի վերանորոգեք, թողեք որ ժամանակը քանդի դրանք, իսկ խուլիգաններն ու հնության սիրահարները քարը քարի վրա չեն թողնի: Այսպես կարելի է դիմազրկել ամբողջ ժողովուրդների: Սկզբում դրանք զրկվում են պատմությունից ու ավանդույթներից, ապա մենք դրանք ձևավորում ենք մեր ցանկացածով, մեզ ձեռնտու կերպով: Հեռանկարային ու ազդեցիկ գոյերին պահեք ձեր արթուն հսկողության տակ: Մի թողեք, որ նրանք միանան ու առանձնանան: Մի թույլ տվեք, որ դրանք անմիջական, ուղիղ կապերի մեջ մտնեն: Դրանք իրար հետ պետք է հաղորդակցվեն մեր միջոցով և մեզ հետ: Այս գործելակերպը մեզ միշտ քաջատեղյակ է պահում և դարձնում է ազդեցիկ: Մի թույլ տվեք, որ նրանք որևէ հարց քննարկեն առանց մեզ: Այնտեղ, ուր երկու գոյ կա, պետք է լինի գոնե մեկ հրեա, եղեք ամենուր և ամենատես: Եթե հնարավոր չէ շրջափակել և մեկուսացնել երիտասարդ ու հեռանկարային գոյին, ուրեմն նրան կարելի է դարձնել կառավարելի: Հրապուրեք նրան ձեր շրջապատի մեջ, նրանց շուրջը ստեղծեք հրեական խիտ օղակ, զրկեք նրանց իրենց շրջապատից, իրենց ծանոթներից: Պարտադրեք նրանց ամուսնանալու հրեա կանանց հետ և միայն դրանից հետո բացեք նրանց առջև փակ դռները: Մի վախեցեք, նրանց երեխաները միևնույնն է մերն են լինելու: Ում ցուլն էլ որ թռչի մեր կովի վրա, միևնույնն է, հորթը մերն է: Օգնելով նման գոյին, դուք ձեր լուման եք մուծում մեր հրեական համայնքի գործին: Այդուհետ նման գոյերի աշխատավարձը մեր ազգային եկամուտն է: Հանուն իրենց երեխաների նրանք կկորցնեն իրենց քաղաքացիական պարտքի զգացումը և համենայն դեպս, հակասեմիտ այլևս չեն լինի: Հրեա կնոջ հետ կենակցելը մեր միջոցներից մեկն է, որով տաղանդավոր գոյերին մենք ներ ենք առնում ազդեցության ու մեր շահերի ոլորտը: Ամուսնացեք գեղեցիկ և առողջ գոյ կանանց հետ, թող նրանք մեզ համար առողջ սերունդ ծնեն, թող բարեփոխեն մեր ցեղը: Այդպիսով յուրաքանչյուր հեռանկարային գոյին՝ հրեա ընկերուհի կամ ընկեր: Եթե ամեն մի գոյ տեղավորի մի հրեայի, մենք բոլորս էլ տեղավորված կլինենք: Եվ վերջին խորհուրդը. զգո’ն եղեք. - իսպանական ինկվիզիցիան և գերմանական ֆաշիզմը չպետք է կրկնվեն: Եվ դեռ օրորոցի մեջ խեղդեք մեր հասարակության հետ հակադրվելու ամեն մի փորձ: Հակահրեական հակումները ոչնչացրեք դեռ չծնված, ինչ տեսքով էլ որ դրանք հանդես գան: Ֆաշիզմը պատահական երևույթ չէ, այն առաջանում է այնտեղ, որտեղ մենք թերագնահատում ենք սեփական երկրի տերը լինելու տեղացիների ձգտումը: Ֆաշիզմը ենթագիտակցաբար հասունանում է բոլոր ժողովուրդների մեջ: Մեր բախտավորությունն է, որ տարբեր ժողովուրդների մոտ այն հասունանում է տարբեր արտաքինով: Փողով գնեցեք, ոչնչացրեք, մի թույլատրեք վերահրատարակել մեր դեմ և մեզ մերկացնող գրքերը, գողացեք աշխատությունները, որտեղ բացահայտվում է մեր տակտիկան և ստրատեգիան, որտեղ հրեան ներկայացվում է այլ լույսի տակ: Ժողովուրդները չպետք է հասկանան և իմանան հրեական ջարդերի ու հալածանքների փաստական պատճառները, այս հարցերի շուրջը նրանք պետք է հավատան միայն մեր մեկնաբանություններին: Հատուկ ուշադրություն դարձրեք ըմբոստներին, որոնք չեն ուզում գլուխ խոնարհել մեզ համար և գործում են ընդդեմ մեր քաղաքականությանն ու գործընթացին: Նման մարդկանցից վաղ թե ուշ ձևավորվում են հակասեմիտներ: Թույլ մի տվեք, որ փոքր հակասեմիտը դառնա մեծ ջարդարար: Թող նրանց կոկորդում մնա ազգային արժանապատվության իրենց գաղափարը: Ցանկացած պատրվակով, ցանկացած առիթով հեղինակազրկեք դրանց, մերկացրեք: Համախմբվեք նմանների դեմ, խփեք բոլոր հնարավոր միջոցներով, քանի դեռ մենակ են: Նրանք չեն կարող դիմանալ մեր համայնական հարձակմանը, թեկուզ հազար անգամ էլ ճիշտ լինեն: Նրանք մեղավոր են արդեն նրանով, որ խանգարում են մեզ: Նման համառների մասին հեղինակազրկող լուրեր տարածեք, կասկածելի համբավ ստեղծեք դրանց շուրջը: Վերջիվերջո դրանցից կսկսեն վախենալ նույնիսկ նրանք, որ շատ լավ գիտեն, լավ կարծիք են ունեցել և աջակցել են դրանց: Զրկեք դրանց կապերից ու հաղորդակցվելուց, նորմալ աշխատելու հնարավորությունից: Կասկածի տակ դրեք դրանց կատարած աշխատանքի նպատակահարմարությունը, զբաղեցրած պաշտոնի անհրաժեշտությունը: Մեկուսացրեք, ամբոխին գրգռեք դրանց դեմ, զրկեք հասարակության մեջ ներգրաված ազդեցիկ դերից, դրդեք զանազան տհաճ միջադեպերի: Նվաստացրեք, արհամարեք, պարգևի ու պատժի անարդարությամբ դժգոհեցրեք, և երբ սկսեն բողոքել, մեղադրեք չենթարկվելու, ենթակայության խախտման, անհաշտվողականության, բամբասանքի մեջ: Դիմեք հասարակությանն ու վարչական մարմիններին, քարշ տվեք դրանց կուսկոմիտե, միլիցիա և եթե հնարավոր է՝ դատարան: Եթե ըմբոստն երիտասարդ է ձեզանից, մեղադրեք նրան անպատկառության, եթե հասակակիցներ եք՝ եղբայրության և անպատճառ ինտերնացիոնալիզմի կանոնների խախտման մեջ: Այս միջոցների արդյունավետությունը ստուգված է բազմաթիվ սերունդների կողմից: Այսպես են վարվում նաև այսպես կոչված շահագործողները՝ ժողովուրդներին ենթակայության մեջ պահելու անհրաժեշտությունից դրդված: Գլխավորը մեղադրելն է, դրանից հետո նրանք թող արդարանան: Ով արդարանում է, նա արդեն կիսով չափ մեղավոր է: Եթե կարծում եք, որ հնարավոր է. նրանց վարքին քաղաքական աստառ տվեք, մատնություններ գրեք նրանց դեմ, անանուն նամակներ, մեղադրեք նրանց հակահասարակական արարքների և տնտեսական սաբոտաժի մեջ: Նրանց դրդեք հանդես գալ պետական իշխանությունների դեմ, ապա մերկացրեք ու ոչնչացրեք նույն իշխանությունների օգնությամբ: Հանգիստ կյանքի ու արտոնությունների իրավունք ստանում են միայն նրանք, ովքեր խոնարհաբար հետևում են մեզ, ընթանում մեզ հետ: Ով ցանկանում է գնալ իր անկախ ճանապարհով, նա պոտենցիալ վտանգ է և պետք է զրկվի ամեն տեսակի աջակցությունից և գոյության միջոցներից: Կամ մեր սահմանած կարգը, կամ՝ կատարյալ խառնաշփոթություն: Եթե որևէ տեղ ուզում են ապրել առանց մեզ, այնտեղ պետք է լինի քաոս: Հարկավոր է այնպես անել, որ խառնաշփոթը շարունակվի մինչև այն պահը, երբ վերջապես տանջահար եղած, հոգնած ու հուսահատված գոյերը խնդրեն իշխանությունը վերցնել մեր ձեռքը, իրենց համար հանգիստ կյանք ապահովել: Գոյերը պետք է աշխատեն մեր ղեկավարությամբ, օգուտ տան մեզ: Ով մեզ օգուտ չի տալիս, նա պիտի վռնդվի: Մեր շահերից դուրս հասարակական շահեր չկան: Ով մեզ հետ չէ, մեր դեմ է: ,,Ակն ընդ ական, ատամն ընդ ատամ,, - այսպես է սովորեցրել Մովսեսը, այսպես են ապրել մեր նախնիները, այսպես պիտի ապրենք մենք: Վրեժը սրբազան զգացում է, այն բնավորություն է դաստիարակում, հաստատում է մարդուն: Վանեցեք ձեզանից խոնարության և համակերպվելու զգացումը: Քրիստոնեական սրտացավության, ինքնանվաստացման, համակերպության և ինքնահրաժարական լոզունգները թողեք տխմար գոյերին, նրանք հենց դրան են արժանի: Գոյերի մեջ տարածեք, քարոզեք քրիստոնեական «առաքինություններ», իսկ ինքներդ դարձեք հոգով կարծր և անհաշտվողական: Թշնամու նկատմամբ եղեք անողոք: Եթե այսօր դուք ներեք նրանց ձեզ հասցրած փոքր վիրավորանքը, վաղը ավելի մեծ վիրավորանք կհասցնեն: Մի վարժվեք վիրավորանքները հանդուրժելուն և կոտրեցեք վիրավորելու ամեն մի ցանկություն այլոց մեջ: Թող գոյերը համոզեն իրար, որ մեզ հետ հարկավոր է լինել զգույշ, չափավոր և ճկուն; Թող նրանք զգուշորեն դիմակայեն մեր հարձակմանը, իսկ մենք պետք է գործենք համարձակ և արագ՝ ամեն անգամ գոյերին կանգնեցնելով կատարված փաստի առջև: Դրանից հետո նրանք երկար ու ապարդյուն բանակցություններ կվարեն, մեր գործելակերպի դեմ կամային որոշմամբ մի ինչ-որ գործ կկատարեն: Մինչև նրանք գլխի կընկնեն, մինչև փոխհամաձայնության կգան, մինչև կիրագործեն... մենք կիրականացնենք տասը ավելի կարևոր գործեր: Թող նրանց դիմադրությունը մեզ համար դրդիչ լինի, այլ՝ ոչ արգելք: Մեզ հարկավոր է այնքան դիմադրություն, որ խթանի մեր մարտական ոգին, զգոնությունը, ոչ՝ ավելին: Երբեք մի թույլացրեք ճնշումը: Ինչքան ուժեղ են դիմադրում գոյերը, այնքան ավելանում են մեր ծախսերը, ուրեմն նույնքան պիտի ավելանան մեր եկամուտները, պետք է գերազանցեն վաղվա հնարավոր վնասը ջարդերի ընթացքում, որոնք ժամանակ առ ժամանակ տեղի են ունենում յուրաքանչյուր երկրում: Մենք պետք է պատրաստ լինենք միշտ փախչելու գոյերի բարկությունից և ատելությունից, հեռանալու այն երկիրը, ուր մեզ կնդունեն՝ հուսալով մեր կապիտալի օգնությամբ աշխուժացնել իրենց տնտեսությունը: Երկրների, որպես բնակավայրերի պարբերաբար փոխումը, գոյության ավելի բարենպաստ պայմաններ ապահովելու ձգտմամբ, մեր ստրատեգիայի անքակտելի մասն է: Դրանում է ,,թափառական հրեայի,, հավերժական կերպարի խորհուրդը՝ անսպառ լավատեսի և հավերժական վտարանդու: Բայց պիտի հեռանանք մենք ոչ թե աղքատ ու հիվանդ, այլ՝ հարուստ և առողջ: Փողերն են մեր ոտքերը: Մենք մեր հանրության կենտրոնը տեղափոխում ենք այն կողմ, որ կողմ նախապես տեղաշարժել ենք մեր դրամը, կապիտալը: Նյութապես հագենալով սփյուռքի երկրներում, հավաքելով նրանցից մեզ հասանելիքը, մենք դարերի ընթացքում ժամանակ առ ժամանակ հավաքվում ենք մեր պապերի հողի վրա, որպեսզի ամրապնդենք մեր ոգին, մեր հավատը, նորից ճշտենք մեր խորհրդանիշները և հաստատենք միասնությունը: Մենք հավաքվում ենք, որ նորից սփռվենք: Եվ այսպես հավիտյանս հավիտենից»:

Tuesday, November 23, 2010

Ազգին պատերազմին նախապատրատելը ավելի քան արդիական է

Հայտարարություն
Գրել է Լուսանցք
22-11-2010
Ազգին պատերազմին նախապատրատելը ավելի քան արդիական է

Հայ Արիական Միաբանությունը հետեւելով Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի՝ Հայաստանի ու Արցախի, Հայոց պատմության ու տարածքների նկատմամբ վերջին ժամանակներս պարբերաբար արվող հայտարարություններին եւ տեսակետներին, հանգել է այն եզրակացության, որ հայությունը գործ ունի արհեստականորեն ստեղծված Ադրբեջան պետության հիվանդ երեւակայությամբ ու անգետ մի ղեկավարի հետ, ով կարող է նաեւ իր անճար ու անխելք վիճակից պատերազմ հրահրել:
ժողովուրդն ասում է «հաչան շունը կծան չի լինում», բայց մենք գիտենք նաեւ, որ «կատաղած շան կծածը վտանգավոր ու վարակիչ է»…
Հաշվի առնելով Ադրբեջան կոչված արհեստական պետության (1918թ. բոլշեւիկա-հուդամասոնական ծրագրերով ստեղծված) անմեղսունակ նախագահի հետզհետե վատացող վիճակը՝ ՀՀ իշխանություններին եւ համայն հայությանը կոչ ենք հղում՝ ամեն դեպքում պատրաստ լինել պատերազմի ու տրամադրվել հաղթական եւ վերջնական ճակատամարտի: Այս առումով գովելի է, երբ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանն ինքն է հրապարակավ արտահայտվել Ադրբեջանի կողմից պատերազմի սանձազերծման դեպքում «վերջնական ու կործանարար հարվածի մասին»:

Հայ Արիական Միաբանությունը ՀՀ եւ ԼՂՀ նախագահներին կոչ է անում ապահովել հայկական զինված ուժերի ամենօրյա վերազինումն ու վերապատրաստումը եւ պաշտոնական Բաքվի կողմից պատերազմական գործողությունների սկսման տեղեկությունն առնելուց հետո այլեւս առանց սպասելու նախահարձակ լինել եւ պատմության դասերը կրտսեր Ալիեւին տալ հենց Բաքվում…
Եվ քանի որ այդ դեպքում չեն բացառվում Թուրքիայի ու Վրաստանի ռազմա-քաղաքական ու տնտեսական միջամտությունները, ապա Հայաստանը պետք է իր ռազմավարական գործընկեր երկրների հետ (հատկապես ԱՊՀ շրջանակներում) քննարկի ոչ միայն Բաքվին, այլեւ՝ Անկարային ու Թբիլիսիին սանձելու հեռանկարները:
Այս ծավալումները կարող են մեր կամքից անկախ լինել, ուստի ազգին նախապատրաստելը եւ համապատասխան քարոզչությունը կազմակերպելը ավելի քան արդիական է:

Հայ Արիական Միաբանություն
22.11.2010թ.

ԱՐՑԱԽ ԶՈՐԱՎԱՐԺՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ 2010